அடவி

விவரங்கள்

பால்நிலவன்

பிரிவு: அடவி - ஜனவரி 2009

வெளியிடப்பட்டது: 26 மார்ச் 2010

வேட்டுச்சத்தம் மானத்த பொளந்தது. சாரா அண்ணன் என்னப் பாத்தாரு. மறுபடியும் வேட்டுச்சத்தம் மானத்த பொளந்தது. “என்னடா கோவாலு''ன் னாரு. நான் கம்முனு இருந்தன்.

சாரா அண்ணன் கெணத்துல தண்ணி கீழ இறங்கிடிச்சி. அதனால கெணத்த ஒட்டி ரெண்டாள் ஒசரத்துக்கு பள்ளம் வெட்டனம். ஆள் வெச்சிதான். இப்ப மோட்டாரு பம்பு செட்ட நாங்க ரெண்டு பேரே சேந்து உன்னப்புடி என்னப்புடின்னு அலாக்கா எறக்கி கரண்ட்டும் கொடுத்துட்டம். இப்ப ஓஸ் பைப்பும் புட்பாலும் தண்ணியில இறங்கி நிக்குது. இனிமேலு தண்ணி ஜோரா எடுக்கும். அவருக்கு உத்தாசப் பண்ணத்தான் நான் வந்தன். ஆருகிட்ட யும் வளவளன்னு பேசறதே புடிக்கல எனக்கு. ஆனா அவரு பாவம். என் மேல ரொம்ப பாசம் அவருக்கு. அவரு எங்க போனாலும் என்னைக் கூட் டிட்டுப் போவாரு. நான் எது சொன்னா ளும் கேப்பாரு. அவரோட தங்கச்சி அம்மா அப்பா சொல்றதைவிட நான் சொல்றதுதான் பெருசு அவருக்கு.

மறுபடியும் வேட்டுச்சத்தம் கொல்லை மேட்டையே பொளந்துகட்டற மாதிரி இருந்திச்சி. புதுசா வெட்டன மண்ணு படிகட்டுல ஏறி நின்னு பாத்தாரு. நானும் அவரோட ஒட்டி நின்னென். எங்க மாருக்குமேல தர இருந்தது. மொதல்ல தெரிஞ்சது ஆடுதுறை 38தான். காணி அளவுக்கு காத்துல சொகமா அசைஞ்சிகினு இருந்திச்சி. அதுக்கந்தாண்டை பூரா மஞ்சம் புல்லுங்க. அப்புறம்தான் அதோ சந்தரா அக்கா வூட்டுக்காரரு பொணம் போய்க்கிட்டிருக்கு.

டண்ட னக்கர டண்ட னக்கரன்னு மோளச் சத்தத்தோட போய்னு இருந் திச்சு. சாரா அண்ணன் திரும்பாமலேயே “ஆரு வூட்டு பொணம்''னாரு. நானும் அசகொள்ளாம, “சந்தரா அக்கா வூட்டுக்காரருதான் செத்துட்டாருபோல வெடிகாத்தால கரும்புத் தோட்டத் துக்கு தண்ணி எறைக்கப் போனபோது நல்லபாம்பு தட்டிசிருச்சாம்.''

“அடப்பாவமே சந்தரா வூட்டுக்காரன் ரொம்ப நல்லவன்னு பேசிக்கிட்டாங் களே அவனுக்கா இந்த கதி. பாவம் சந்தரா பொண்ணு''ன்னவரு என்னைத் திரும்பிப் பார்த்து, “அதுக்கு நீ ஏன் அழுது வக்கற''ன்னாரு. நான் கம்னு இருந்தன். கண்ணுல வந்த தண்ணிய தொடச்சி விட்டாரு.

புது வக்கப்போரு பக்கத்துல இருந்த தொவர மௌõரு செமைங்க பக்கம் வந்தம். “நெல்லு அவிக்கணுன்னியே எத்தினி வேணுமோ எடுத்துக் கோன்னு'' பெரிய பெரிய சொமைங் களா “ம்ம்ம்.....'' முக்கிகினே தள்ளித் தள்ளிவிட்டாரு.

“ஒன்னு போருன்னே''ன்னு ஒரு சொமைய மாட்டு வண்டிகிட்ட தள்ளினேன்.

“அட ரெண்டு எடுத்துட்டு போடா பாதியில பத்தாம போச்சின்னா மறுபடியும் அலையணும்....''

ரெண்டு சொமைய வண்டியில ஏத்தினு செவுள் ரெண்டையும் நுகத்தடியில பூட்னன்.

“நீயும் வண்டியில ஏறுனா போலாம்''ன்னேன்.

அவரு என்னை உத்து பாத்தாரு.

“மச்சான் டூ வீலர் எடுத்துக்கிட்டு வருவான். நான் அதுல வந்துர்றேன். நீ போ.... அதுக்கு முன்னால ஒரு கேள்வி''ன்னாரு. ஒரு சிகரெட்ட எடுத்து பத்த வச்சிகினு ஒரு பாறையில ஏறி உக்காந்தாரு. “சரி அந்த சந்தரா வூட்டுக்காரன் பொணம் போம்போது நீ ஏன் அழுத'' தம்ம லேசா இழுத்து ஸ்டைலா புகைய வுட்டாரு. எனக்கு சாரா அண்ணனை ரொம்பப்புடிக்கும். அவரு புகைவுடற ஸ்டைலே அலாதி. சிங்கம் போல ஒரு தேஜஸ். அதுல எதிராளிய அடிமை கொல்ற அன்பு விழிங்க. பெருந்தன்மையான தோரண. அவரையே நான் பாத்துகினு இருந் தேன்.

“சொல்லுடா''ன்னாரு.

வண்டிய வுட்டு கீழே எறங்கி அவரு கிட்ட வந்தன்.

“அண்ணே நான் சொல்றத பொறு மையா கேப்பீங்களா ஒன்னும் இல்ல. போனவாரம் அந்த சக்கிலிபாளையத் துல சுப்பம்மா ஒட்டந்தழைய அரைச்சி துன்னுட்டு செத்துட்டா. அதுக்கு மிந்தி வாரம் எந்தங்கச்சி காய்ச்சல்ல படுத்தவ கண்ணை மூடிட்டா. தோ இன்னிக்கு சந்தரா வூட்டுக்காரன் நல்லபாம்பு தீண்டி பொசுக்குனு போய்ட்டான். கொஞ்சமாவது வைத்தியம் செஞ்சி ருந்தா கண்டிப்பா உயிர் பொழுச்சிகினு இருப்பான். மூனு சாவுமே வைத்தியம் பண்ண முடியாம போனதுதான். நான் சொல்றது இப்போ நடந்தது. இதுக்கு முன்னால நிறைய இருக்குது. நம்ப ஊருக்கு ஒரு ஆஸ்பத்திரி இல்லை யேன்னு நெனச்சேன். அழுதேன். வேற ஒன்னும் இல்லண்ணே. இன்னொரு விஷயம்னே நம்பூருக்கு மறுமலர்ச்சி நலத் திட்டம்னு ஒரு கோடி ரூபா அரசாங்கம் கொடுத்திருக்காம். அபி விருத்தித் திட்டம் நலத்திட்டம்னு கிராமத்துக்கு வேண்டிய எத வேண்ணா லும் செஞ்சுக்கலாம்னு வந்திருக்காம். நேத்து பஞ்சாயத்து தலைவரு வூட்டுக் கழனிக்கு எரு அடிக்க வண்டிஓட்டிகினு போயிருந்தேன். அப்ப பேசிகிட்டாங்க. கவுன்சிலரு மெம்பருங்ககிட்ட சொல் லிட்டேயிருந்தாரு; ஏதோ ரோடு வேலை செய்யலாம்னு. தலைவரு மெம்பருங்க எல்லாம் கோடி ரூபாய பிரிச்சி பிரிச்சி சக்கிலிபாளையம், செம்படத்தெரு, கொசத்தெரு, வாணி யத்தெரு, கவுண்டர் தெரு, செட்டியார் தெரு, ஒட்டத்தெரு, பெரிய தெரு, முதலியார்தெரு, அம்பட்டந்தெரு, வண்ணாரத்தெரு, புதுப்பறச்சேரி, பழையப் பறச்சேரின்னு எல்லாத்துக் கும் புதுசா ரோடு போடலாம்னு பேசி கிட்டிருந்தாரு. எனக்க ஒரு ரோசணை தோணிச்சி. அந்த கோடி ரூபாய்ல இந்த ஊருக்கு ஒரு ஆஸ்பத்திரி கட்டணா எப்படியிருக்கும்னு நெனச்சேன். அங்க பேசினா வண்டிக்காரன் வந்த வேலைய வுட்டுட்டு மிஞ்சின பதார்த்தம் மாதிரி வாயாடறான்னு திட்டுவாங்க. அத னாலதான் கொடுத்த "சத்தங்காசை' ஜோபியில போட்டுகினு வண்டிய ஓட்டிகினு வந்துட்டன். தோ உங்கிட்ட சொல்றன். நீதான் இத எப்படி செய்ய ணுமோ யாராருகிட்ட பேசணுமோ ஏற்பாடு பண்ணணும். நான் உனக்கு முழு உத்தாசையா இருப்பண் ணேன்னு'' சொன்னன்.

அவரு தம்ம தூக்கியெறிஞ்சிட்டு பாறைய வுட்டு கீழ குதிச்சி என் கையப் புடிச்சி என்னை அவ்வளவு ஒரு அன்பா பாத்தாரு, “நீ ரொம்ப நல்லவன்டான் னாரு. கவர்ன்மெண்ட் பணம் ஒரு கோடி ரூபா நம்பூருக்கு வரப்போவு துன்னு எனக்குத் தெரியும். ஆனா இந்த யோசனை எனக்கு வரலையே. ஒன்னு தெரியுமா எங்கே நல்ல விஷயம் மின்னல் மாதிரி தெரிச்சி வருதோ அதக்கண்டு எல்லோரும் ஆச்சரியப்படு வாங்க. மொதல்வேலையா அத ஏத்துக் குவாங்க. இதை யூனியன் பிடிஓ...... கவுன்சிலரு, மெம்பரு தலைவரு எல்லாருகிட்டயும் நாம்ப பேசுவோம். கண்டிப்பா பலன் கெடைக்கும். கவலைப்படாம போடான்னாரு.

“டேய்டேய் ஒரு நிமிஷம் இங்க வாடா கையை காட்டு ஒரு வண்டியோட்டற வன் பெயிண்ட் அடிக்கறவன் கையில வாட்ச் இல்லைன்னா நல்லா இல் லையே இந்தா இப்படி கையைக் காட்டுன்னாரு. வேணான்னேன் வலுக் கட்டாயமா கையை இழுத்து வாட்சைக் கட்டிவிட்டுட்டாரு. அவருக்கு நான் என்ன பெரிசா செஞ்சிட்டேன். நம்ப பேர்ல இவ்வளவு அன்பு காட்டறா ரேன்னு தோணிச்சி. புதுப்புது சைக் கிள்ல வெறும் பேர் எழுதிகினு இருந்த என்னை கூப்பிட்டு அவரோட அரண் மனை மாதிரி இருக்கற வீட்டுக்கு டிசைன் டிசைனா பெயிண்ட் அடிக் கவச்சி இன்னிக்கு ஒரு பெயிண்டரா கோயில் கோபுரத்துல இருக்கற சிலைக் கெல்லாம் போய் பெயிண்ட் அடிச்சி என்னோட திறமைய காட்றேன்னா அதுக்கு அவர்தானே காரணம்.

காலங்காலமா நம்ப பேர் சொல்ற மாதிரி ஆத்தா மாரியாத்தாவோட படம் ஒன்னு கோட்டமேட்டு மதில்ல வரைஞ்சி வக்கணும்னு ரெண்டு வரு ஷத்துக்கு முந்தியே ஜௌண்டில்மரம் துரிஞ்சமரம் பீரோஜா, பட்ரோஜால் லாம் அடந்து கெடக்கிற எங்கூட்டு தோட்டத்து குழியில ஊரவச்ச சுண்ணாம்பு அது. கிளிஞ்சலை நல்லா சுட்டு ஒரு கல்கூட இல்லாம நல்ல மாவு பதத்துல நீத்தி வச்ச சுண்ணாம்பும்கூட.

அன்னகூடை நிறைய ரொப்பிகினு காட்டுமொகனைல இருக்கற ஆத்தங் கரை கோட்ட மேட்டு மதிலுக்கு போனன். ரொம்ப பெரிசு அது. ரெண்டு ஏணிய போட்டு ஏறி நின்னு சுண்ணாம் போட மணலைக் கலந்து மொதல் பூச்சை முடிச்சேன். இரண்டாவது பூச் சுல நைஸ் மணலைக் கலந்து பூசுனேன். அப்புறம்தான் மை மாதிரி இருந்த சுண்ணாம்பை பூசினேன். அப்பாடா பொம்ம வரையறதுக்கு ஏத்த மாதிரி வந்துடுச்சி. அந்தச் சுண்ணாம்பு சாந்துல முழுசா மனச நிறுத்தி சாரா அண்ண னோட மொகத்த கோட்டுருவமா வரைஞ்சேன். வங்கி வங்கியா உசந்து நிக்கற கோர முடி. படர்ந்த நெத்தி. வில்லுமாதிரி புருவம். கருணையும் இரக்கமும் அடர்ந்த அன்பு விழிங்க. கூரான பெரிய மூக்கு. தைரியமா நிமிந்து நிக்கற மீசை. அப்புறம் சின்ன உதடுங்க. பெருந்தன்மையான தாடை பாவம். மாராண்ட வந்து நிறுத்தினேன். ஈரம் காயரத்துக்கு முன்னாடியே வர் ணங்களையும் பாத்து பாத்து தீட்னன். சுண்ணாம்பு சாந்து அடுக்கு அடுக்கா இருந்ததால நிறுத்தி நிதானமா அழுத்தி வரைய வரைய ஈர சுவத்துல சுண் ணாம்பு ஓவியம் உறுதியா பதிஞ்சது. காஞ்ச பிறகு நல்லாவே வந்திருந்தது அதுபோதும். வீட்டுக்குத் திரும்பி னென். இனிமே பச்சையம்மா கோவி லுக்கு போறவங்க யாரும் ஏழு கன்னி மாரு செலையப் பாத்து பயப்படத் தேவையில்ல. ஏன்னா அங்கதான் சாரா அண்ணனோட சித்திர உருவம் இருக் குதே. அது பாத்துக்கும் எல்லாரையும்னு நெனச்சேன்.

மாட்டுக்கு தண்ணி காம்பிச்சிட்டு ரெண்டு மாட்டுக்கும் வைக்க அள்ளி போட்டுட்டு ஒட்டுத்திண்ணையில செத்த அசந்தன். கண்ணு சொருவிச்சி அவ்ளோ அசதி.

மறுநா நெல்லு அவிச்சிகினு இருந் தென். வானத்துல மேகமெல்லாம் அசகொள்ளாம பெரிசு பெரிசா மலை மலையா நின்னுருந்திச்சி. சாரா அண் ணனோட படம் நல்லா வந்திருந்திரச் சிங்கற பெரும ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் மூளைக்காய்ச்சல்னாலவா இல்ல என்ன காய்ச்சல்னே தெரியல ஏதோ ஒன்னு என் தங்கச்சிய என் செல்லத்த அடிச்சி போட்டுடிச்சேன்னு கவலை ஒரு பக்கம் வலிவலியா என்னை அரிச்சி கிட்டு இருந்திச்சி. நான் உடைச்சி உடைச்சி கொடுத்த தொவர மௌõர அம்மா நெல்லு கொப்பரைய தாங்கி நிக்கற எஃகு சிலிண்டருங்க இடை இடையில நெருப்புல போட்டாங்க. அது திகுதிகுன்னு எரிஞ்சது. நெருப்பு நாக்குங்க பாம்பு மாதிரி படம் எடுத்து ஆடிச்சிங்க. ஜ்வாலையையே நான் பாத்துகினு இருந்தேன்.

அந்த செஞ்சுவாலையை பாக்கப் பாக்க எங்கண்ணு மெல்ல மெல்ல செவக்க ஆரம்பிச்சது. மினிஸ்டருங்க எம்எல்ஏங்க... அதிகாரிங்க எம்பிங்க எல்லாருகிட்டயும் எத்தினி எத்தினி விண்ணப்பங்க இந்தக் கையால எழுதி எழுதி கொடுத்திருப்பேன். போன ஒரு முறையே ஆஸ்பத்திரி வந்திருக்கணும். ஏன்னா இந்த கிராமத்தோட தொகுதி எம்எல்ஏதான் சுகாதார அமைச்சரு. ஓட்டு வாங்கிகிட்டு நன்றி கூட்டத்துக்கு வந்த கையோட சொன்னாரு எதுவா இருந்தாலும் பதினைஞ்சி பைசா கார்டு போடுங்க. நான் செய்யறன்னாரு. கார்டு விலை இருபத்தி அஞ்சி ஆவர வரைக்கும் வாராவாரம் எழுதி எழுதிப் போட்டு காசுதான் வீணாப்போச்சி. கார்டுதான் காணாமப்போச்சி. அதுக் கப்புறம் மறுபடியும் மறுபடியும் தேர் தல் வந்துகினே இருந்தது. மறுபடியும் மறுபடியும் எம்எல்ஏங்க எம்பிங்க வந்தாங்க. மறுபடியும் மறுபடியும் மனு கொடுத்துகினே இருந்தென். அவங்கள் லாம் மறுபடியும் மறுபடியும் கண்டுக் காம போய்ட்டே இருந்துட்டாங்க. இந்த மொர ஊருக்கு வந்திருக்கிற மறு மலர்ச்சி திட்டத்துல செய்ய வேண்டியது ஆஸ்பத்திரி மட்டுந்தான்னு நான் முடிவு செஞ்சன். இதுக்கு எது தடை வந்தாலும் அத ஒரு கை பாத்துற வேண்டியதுதான்.

தங்கச்சி கருமாதிக்கு அப்படி இப் படின்னு அலைஞ்சதாலே ரெண்டு நாளு வீட்லயே வேலை சரியாயிருந்தது. அதுக்கப்புறம் நாலாநாளுதான் வண்டிச் சத்தம் ஆரம்பிச்சேன். நடுவுல ஒரு நா சாரா அண்ணன் என்னைத் தேடி வந்த தாக சொன்னாங்க. ஆனா நா வூட்ல இல்ல அப்ப. சின்னமுத்து தம்பியோட மல்லாக்கொட்டை மூட்டைங்களை ஏத்திகினு லோட்டரிக்கு போனன். ஊருக்கு ஆஸ்பத்திரி வருது வருதுன்னு ஊரே பேசிகிதுன்னு அங்க பேசிகிட் டாங்க. மல்லாட்ட உடைக்கற தெய்வ சிகாமணிகூட சொன்னான், நம்பூருக்கு ஆஸ்பத்திரி வரப்போவுது அதுக்கு சாராதான் டீக்கடைல தெரு முக்குல லைப்ரரி வாசல்ல மந்தவெளி கொடிக் கம்பத்துங்கீழல்லாம் நின்னு நின்னு எல்லாருகிட்டயும் பேசுதுன்னு. எனக்கு கொஞ்சம் தெம்பு வந்துச்சி. தண்ட பாணி செட்டியார் வீடு கட்டறார்னு செங்கல் சத்தம் அடிக்கப் போயிருந் தேன். என்னடா ஊருக்கு ஆஸ்பத்திரி வரணும்னு ஒத்தக்கால்ல நிக்கறயா மேன்னாங்க. லோட்டரிக்கு சம்முவம் அண்ணன்ந்து மல்லாகொட்ட ஏந்தி கினு போனன். அங்க தெய்வசிகாமணி “நீயும் சாராவும் ஊருக்கு ஆஸ்பத்திரிய கொண்டாந்துட்டுதான் மறு வேலைய பாப்பீங்களாமேன்னான். புதுசா கட்டற டூரிங் டாக்கீஸ்க்கு தரை டிக்கட் உக்கார மணல் அடிக்கப் போனன் அங்க வச்சி கொட்டா மொதலாளி பரவாயில் லைடா உன்னை மாதிரி ஆளுங்கள் லாம் இறங்கி நின்னாதான் ஆஸ்பத்திரி வரும்டான்னாரு.

பள்ளிக்கூடத்து எட்மாஸ்டரு கூட ஒரு நா வழியில கூப்பிட்டு சர்க்கார் கெணத் துக்கிட்ட வச்சி விசாரிச்சாரு இந்த முயற்சிய வுட்டுராதீங்க. சாரங்கபாணி ஊரு முழுக்க கௌப்பி வுட்டுட்டான். ஆஸ்பத்திரி வரப்போவுதுன்னு வரப் போவுதுன்னு. நீங்க ரெண்டு பேரும் சேந்து அத உண்மையாக்கிடணும்னு சொன்னாரு. எனக்கு குஜாலமா கூட இருந்திச்சி. ஏன் தெரியுமா ஏன் ஒரு வார்த்தைய பெரிசா எடுத்துக்கிட்டு அத ஊரு பூரா பரப்பிடுச்சே சாரா அண்ணன் எவ்வளவு பெரிய விஷயம். இத்தினிக் கும் அவங்க வீட்ல கரும்ப வெட்டற போதுதான் கழிச்ச சோகைங்களை வண்டி வண்டியா ஏந்திகினு அவங்க வீட்டு பக்கத்து காலி மனையில போட்டு போட்டு போன ஒரு வாரத்துல தான் எங்களுக்கு பழக்கமே. அப்புறம் அவங்க வீட்ல ஏதோ விசேஷம்னு பெயிண்ட் அடிக்கப் போம்போதுதான் என்னோட ஒரு ஒரு வளைவையும் நெளிவையும் கோட்டையும் கலரை யும் பிரஷ்ஷோட பொறுமையும் வேகத்தையும் அழகையும் பாத்து என்னை நல்லா பாராட்டனாரு. வாடகை சைக்கிளுக்கு பேரு எழுதி கினு இருந்த என்னை கூப்பிட்டு அரண் மனை மாதிரி ஒரு வூட்டை கொடுத்து அடிறா பெயிண்டைன்னா எப்படியிருக் கும். அதான் அதான் முழு திறமையும் முழு கவனத்தையும் அர்ப்பணிச்சென். நல்ல சாப்பாடு. நல்ல கவனிப்பு. தெனம் தெனம் சாயங்காலம் பெயிண்ட் அடிச்ச அன்னன்னிக்கு சாயங்கால மெல்லாம் மதகுல போய் குளிப்பன். அப்ப அவரு வருவாரு, பேசுவாரு, உலகம், அரசியல், சினிமா, பெயிண்ட், சொந்தபந்தம், சமுதாயம்னு ஏதாவது பேசினே இருப்பம். தோ இப்ப அவ் வளவு ஒரு அந்நியோன்யமா ஆயிட் டாரு. ஒரே வாரத்துல ஊருக்கு ஆஸ்பத் திரி வர்றதைப்பத்தி என் பேச்சை ஊரு பூரா பரப்பிவிட்டுட்டாருன்னா பாத்துக் கோங்களேன்.

2

சாரா அண்ணன் கூப்பிடறாருன்னு குளத்தங்கரைக்கு போனன். நிழல் நிழலா கிடந்த பாதையெல்லாம் பழுப்பு பழுப்பு ஆல இலைங்க பச்ச ஆல இலைங்க விழுந்து கிடந்துச்சி. நல்ல இலைங்களா பாத்து ஆச்சாரி தெரு பாட்டிங்க ரெண்டு பேரு (அதுல ஒருத்தங்க எங்க வீட்டுக்கு வந்து கைமுறுக்கு சுட்டு தந்துட்டு போவாங்க அப்பப்ப. . . ) தங்களோட கூடைங் கள்ல எடுத்து போட்டுகிட்டிருந்தாங்க. அவங்களுக்கு என்ன குறை. பெரிய பெரிய மாடி ஊடுங்க இருக்கு. தங்க நகை செய்யறதுல நல்ல வரும்படி. ஆனாக்கா இந்தப் பாட்டிங்க வயசான காலத்துலயும் இலை தச்சி வித்தாவது கை செலவுக்கு அடுத்தவங்களை எதிர்பார்க்காத தன்மைய நெனச்சி ஆதரவா சிரிச்சிக்கிட்டேன்.

நீளநீளமான படிகட்டுல உக்கார்ந்துகினு தண்ணியையே பாத்துகினு இருந்த சாரா அண்ணன் சருகு சத்தம் சலசலக்க என்னைப் பாத்தாரு. “தெள்ளோடை நெலத்த விலைக்கு பேசறதுக்காக ஒரு வாரமா அலைஞ்சிட்டிருந்தேன். அதான் உன்னை பாக்கமுடியல கோபாலு. அந்த நெலத்தையும் வாங் கிட்டா இந்த ஊருலயே அதிக நெலம் நம்புலுதுதான் தெரியுமா. அப்புறம் காட்டுமுனை கோட்டை மேட்டு மதில்ல நீ வரைஞ்சி வச்சிருக்கற என் னோட படம் அரும கோபாலு. உன்னை என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல எனக்கு. இது கையில்ல, அந்த பிரம்ம தேவனோட எழுதுகோல் கோபா லுன்னு என்னோட கையை எடுத்து கண்ல ஒத்திகிட்டாரு சாரா அண்ணன். அப்புறம் இருந்து மெல்ல பேசனாரு, “உனக்கு தெரியும் அந்த தெள்ளோட நெலத்த வாங்கணும்னு நான் எவ்வளவு ஆசையாயிருந்தேன்னு. என்னவோ அது கைவிட்டு போயிடுமோன்னு பயமாயிருக்கு கோபாலு. திடுதிப்புனு நீ வரைஞ்ச படத்த பாத்ததும் எல்லா ஆசையும் பறந்தோடிடிச்சி. நான் இந்த உலகத்தையே வாங்கிட்ட மாதிரி ஆயிடிச்சி கோபாலு'' என்று மேலும் சிரிச்சவரு சொன்னாரு, “நாம இப்ப நம்ம யூனியன் பிடிஓவைப் பாக்கப் போறோம்''னு.

விறுவிறுன்னு நடந்தே போனோம்.

“ஒரு பிடிஓங்கற மொறைல நான் சொல்றது இதான். நீங்க இந்த விவ காரத்த விட்டுறத்து நல்லது. ஏன்னா இந்த ஊரோட உபதலைவர், மெம்ப ருங்க கட்சிக்காரங்க எல்லாம் உக்காந்து கிட்டு இருக்காங்க. ஊழலை ஒழிப் போம் ஒழிப்போம்னு ஒரு வேலையும் டெண்டரும் வராததால ஆளுங்கட்சி மெம்பருங்க தலைவருங்க எல்லாம் கடுப்பாஇருக்காங்க. இந்த மறுமலர்ச்சி திட்டத்துலதான் நாலு காசு பாக்க ணும்னு ஆசப்படறாங்க. அதிகாரிங்க ளுக்கு ஒரு பத்து இருபது பர்சன்ட் கெடைச்சா அதுவே பெரிய விஷயம். நடுவுல நீங்கவேற வந்து குறுக்குசால் ஓட்டாதீங்க. நாளைக்கு மனு வாங்க கலெக்டரு சில முக்கியமான ஊருங்க ளுக்கு நேர்லயே வர்ராரு. அதுல நம்பூரும் ஒன்னு. முடிஞ்சா ஒரு மனு கொடுத்து விடுங்க பாக்கலாம்.''

சாரா அண்ணன் வேகமாய் ஓடிப்போய் பிடிஓவின் சட்டையைப் பிடித்தார். “என்ன தைரியம் இருந்தா என்னை மாதிரி ஒரு பப்ளிக் எதிருக்கவே மறு மலர்ச்சி திட்டத்துல காசு பாக்கணும்னு சொல்லுவே. நாளைக்கு கலெக்டர் வரட்டும் உங்களை எல்லாரையும் ஒன்னுல ரெண்டு பாத்துடறேன்''ன்னு எகிறும்போது பஞ்சாயத்து போர்டு மெம்பருங்க அவரை இழுத்து விட்டாங்க. “என்ன சாரங்கபாணி இது ரசாபாசம் ஆக்கிட்ட.''

“நீங்க சொம்மாருங்க எல்லாரும் சேந்து பொதுமக்களை ஏய்க்க பாக்கறீங்களா அதுக்கு நான் வுடமாட்டன்.''

“சரி போப்பா உன்னால ஆனதை பாத்துக்கோ போ''ன்னாங்க.

நாங்க ரெண்டு பேரும் மந்தவெளில டீக்கடைல ஒரு கல்யாண பத்தியில பஜார்ல லைப்ரரி வாசல்னு எங்க பாத்தாலும் இதப்பத்தி பேசனோம். எங்க ஆதரவு உங்களுக்கு உண்டுன்னு ஜனங்க சொன்னாங்க.

கொல்லக் கெணத்துல தண்ணீர் சேந்திகினு இருக்கும்போது சாயந்தரம் ஆறு இருக்கும். அந்திக்கருக்கலில் குளிக்கறது ரொம்ப இதம் எனக்கு. ஒரு ஆள் வந்தான். காதோட ஒரு சமாச் சாரம் சொன்னான். சாயங்காலம் ஒரு மொற குளிச்சிட்டா நான் எங்கியும் வெளியில போறதில்ல. அதனால “சாரா அண்ணங்கிட்ட இப்போ வரமுடியாதாம். நாளைக்கு வரன்னு சொல்லிடு''ன்னு சொன்னன். அதுக்கு “எனக்கு வேலையிருக்கு அத நீயே போய் சொல்லிட்டு வந்துன்னு''ன்னு சொல்லிட்டு அவன் போய்ட்டான்.

சரி எதுனா முக்கியமான விசயமாத் தான் இருக்கும்னு வண்டிய பூட்டிகிட்டு கிளம்பிட்டன்.

காட்டு மொகனைல சாரா அண்ணன் நின்னிட்டிருந்தாரு. இருட்டாயிருந்தா லும் லாந்தர் வெளிச்சத்துல அவரு மொகம் நல்லா தெரிஞ்சது.

இலுப்புத்தோப்பு மச்சூட்ல ஊர்த் தலைவரு உல்லாசமா இருக்கற எடத் துக்குத்தான் இப்போ போறோம்னாரு. என்ன விசயம்னேன். “தலைவரு எங் கிட்ட தனியே பேசணும்னு சொன்னா ராம்'' “தனியாத்தானே உங்கிட்ட பேசணும்னு கூப்பிட்டிருக்காரு அப்ப நா எதுக்கு''ன்னேன். “ஒன்னுமில்ல எதுக்கும் ஒரு பந்தோபஸ்துக்குத் தான்ன்னாரு. “கவலைய வுடுங் கன்னு'' ஒரு மொளக்குச்சிய வண்டியி லிருந்து கழட்டி எடுத்து ஒரு சொழட்டு சொழட்டி காம்பிச்சேன். எவன்னா கைய வச்சா அவ்வளவுதான் அவனை ஒரே போடுதான்னேன். “ஹிஹி ஹின்னு'' சிரிச்சி அது போதும்னாரு.

ரொம்ப தூரம் போய்கிட்டே இருந் தோம். ஒரு இடம் வந்ததும் வண்டிய நிறுத்துன்னாரு. “நீ வராத நான் போறன். அதோ இருக்கு ஊர்த் தலைவரு மாங்கொல்லை வூடு. எதுனான்னா ஓன்னு சத்தம் போடறேன் அப்புறம் வாடான்னாரு.''

அவரு மெல்ல நடந்தாரு.

எடுத்து வந்த லாந்தரை நல்லா ஏத்தி கிட்டேன். எனக்கு இருட்டு பயமாயி ருந்திச்சி. எதிர்ல காட்டுக்குள்ள ஒரு ஒத்தையடிப்பாதை போச்சி. இந்த மாதிரி காட்டுங்குள்ள தனியே போற இந்த மாதிரி ஒத்தையடி பாதைங்க ளுக்குத்தான் எவ்ளோ தகிரியம். எனக்கு அதிசயமாகிருந்தது.

கா மணி நேரம். அர மணிநேரம் ஒரு மணிநேரம் ஆயிடுச்சி. வானத்துல வேற அப்பப்ப மின்னலும் இடிச்சத்தமும் கடமுடா தடமுடான்னு ஒரே ரகளை. அப்படி என்னதான் பேசினாங்க. ஒருக்கா சாரா அண்ணனை அடிச்சிப் போட்டுட்டாங்களா? அடப்பாவிங் களா! சதிப் பன்னீட்டீங்களேடா... நினைச்சபோதே எனக்கு பகீல்னு ஆயி ருச்சி. எனக்கு அப்பவே தோணிச்சி. கூடவே போலாம்னு. இப்ப இந்த மாதிரி ஒன்னு கெடக்க ஒன்னு ஆயிடுச்சே. நாளைக்கு அப்புறம் எப்படி ஆஸ்பத்திரி வேலைங்களை முன்ன நின்னு முயற்சி பண்றது. எனக்கு ஆஸ்பத்திரி முக்கியம். எனக்கு இன்னா எனக்கு இல்லை. எங்க ஜனங்களுக்கு. எங்க ஊருக்கு எங்க வட்டா ரத்துக்கு. ஆஸ்பத்திரி வேலைலை எது குறுக்க நின்னாலும் ஒரு கை பாத்துர வேண்டியதுதான். அதுவும் சாரா அண்ணன் எவ்வளவு நல்லவரு.

லாந்தர எடுத்துக்கினு எறங்கி நடந்தேன்.

எதிர்ல ஏதோ சத்தம் யாரதுன்னேன்.

சலசலன்னு சருகுல கால்வச்சி நடந்து வர்ற சத்தம்.

நான்தான்டான்னு குரல். சாரா அண் ணனோட குரல்தான். அப்பாடான்னு ஒரு நிம்மதி. அவரு மொகம் அவ்ளோ சந்தோஷமாயிருந்திச்சி.

அவரோட சிரிச்ச மொகத்த பாத்தபிறகு தான் எம்மொகமும் மலர்ந்துச்சி. ஏன்னே இவ்வளவு நேரம்னேன். “சொல் றேன் ஆனா நான் சொல்றதையெல் லாம் பொறுமையா கேப்பியா''ன்னாரு.

“கண்டிப்பா கேக்கறேண்ணே இந்த உலகத்துல இப்ப எனக்கு இருக்கற ஒரே துணை நீதாண்ணே. நீ சொல்லுண்ணே எதுவொன்னாலும் சொல்லுண்ணே கேக்கறேன்''ன்னேன்.

வண்டிய கிளப்பினன். மாடுங்க இருட் டுல லாந்தரு வெளிச்சம் மட்டும் விழற பாதைல மெரளாம போச்சிங்க.

ஆத்தங்கரை மொகனைக்கு வந்தோம். பச்சம்மா கோவில் கன்னிமாரு சிலை கிட்டே வண்டி வந்ததுமே வண்டிய நிறுத்துறான்னாரு. கோட்டமேட்டு மதிலுகிட்ட வந்ததுமே வண்டிய நிறுத்துனேன்.

அவரு பேச ஆரம்பிச்சாரு.

“தலைவரு எங்கிட்ட எவ்ளோ மரியா தையா பேசனாரு தெரியுமா. நான் தெள்ளோடை நிலத்த இழந்ததைப் பத்தி அத மீக்க பாடுபடறதப் பத்தி அதுக்கு காசில்லாம நிக்கறத பத்தி நான் கஷ்டத்துல இருக்கறது பத்தி யெல்லாம் அவரு பேசனாரு தெரியுமா அதோட இல்ல. நாளைக்கு அத மொத வேலை யாவாங்க சொல்லி நான் கேட்ட விலைக்கே கொடுக்க ஏற்பாடு பண்ண அவராச்சின்னும் ரிஜிஸ்தர் செலவு மொதகொண்டு எல்லாத்துக்கும் தான் பொறுப்புன்னு சொன்னாரு கோபாலு. இப்போதைக்கு கை செலவுக்கு வச்சுக் கோன்னு ஒரு பத்தாயிரத்த லபக்குன்னு எடுத்து கொடுத்துட்டாரு கோபாலு. ஆனா இதுல பத்துக்காசு எனக்கு வேணாம் கோபாலு. இது உனக்குத் தான். நாளைக்கு நீயும் இந்த ஒட்ட மாட்டு வண்டியையும் காளைங்க என்ன விலை ஆனாலும் வாங்கிக்கோ கோபாலு. . . மேல எவ்வளவு ஆனா லும் நான் வாங்கித்தரேன். ஆனா ஒன்னு என்னைப் பாத்து தலைவரு சொன் னாரு கோபாலு. அந்த கோபாலு பைய னோட சேராத மொட்ட பெட்டிசன் எழுதிகினு உருபடி இல்லாம திரிஞ்சி கின இருக்கறவன். அவனோட சேந்து நீயும் திரிஞ்சி கடைசில கெட்டு கீரை விக்கத்தான் போகணும்னு சொன்னாரு கோபாலு. நீ நல்லபடியா செட்லு ஆக றதுக்கு இன்னும் எவ்வளவு வேணுமோ கேளு கையோட வாங்கிட்டு வந்துட றேன் கோபாலு. என்ன கோபாலு அப்படி பாக்குற...''

“அப்போ இந்த மொறையும் நம் பூருக்கு ஆஸ்பத்திரி வராதா. . .''

“என்ன கோபாலு. அப்படி கேட்டுட்ட. . . இந்த மொற இல்லன்னா அடுத்த மொற. ஒன்னு தெரியுமா ஆஸ்பத்தி ரின்னா யாருனா ஒருத்தன்தான் காண்ட் ராக்ட் எடுத்து சம்பாதிக்க முடியும். அதையும் முழுசா பில்டிங் கட்டி நிக்க வக்கணும். கொடுக்கற காசு கிட்டத் தட்ட சரியா போயிடும்.. ஆனா ஊருக் குள்ள ரோடு போடறதுன்னா ஏதோ ஒன்னும் பாதியுமா போட்டா கேக்கற துக்கு ஆளு இல்ல. ஒரு பர்லாங்குன்னு ஒர்க் ஆர்டரு போட்டா ஒரு பத்து பதினைஞ்சி கட்சிக்காரங்க குடும்பமா வது ஒழுங்கா அனுபவிக்கும். வேணும்னா நீயும் நானும்கூட ஒரு ஒரு பர்லாங் வேலையும் வாங்கிக்கலாம். அந்த அளவுக்கு பேசிட்டு வந்திருக் கேன். தரன்னு சொல்லியிருக்காரு. ஆஸ்பத்திரி கட்டலாம். இந்த ஸ்கீம் இல்லைன்னா அடுத்த ஸ்கீம்.. . . .''

“இப்படியே நிறைய ஸ்கீம் போயி டிச்சின்னே. அப்போ நாளைக்கு கலெக் டரு வந்தா மனு கொடுக்க வேணான்றீங்களா. . .''

“முடியாதுன்னேன். கலெக்டர் நாளைக்கு நம்பூருக்கு வரப்போறதில்லை. வரவே ணான்னு போன்ல சொல்லியாச்சி. ஏன் தெரியுமா. . ரோடெல்லாம் சரியில்ல குண்டும் குழியுமா இருக்கு. நேரா வளத்தி கிரா மத்தை மட்டும் பாத்துட்டு அப்படியே மெயின் ரஸ்தாவுலேயே போக ஏற்பாடு பண்ணியாச்சி. அது மட்டுமில்லாம நடுரோட்ல பஸ் ஒன்னு விழுந்து ரோடு பிளாக் ஆகியிருக்குன்னு சொல்லியாச்சி. அவரும் சரின்னு சொல் லிட்டாராம். . .''

“அப்போ முடியாதுன்றீங்களா. . .''

“முடியும் கோபாலு நீயும் நானும் நல்லா வாழ முடியும். இந்தா இத வச்சுக்க. என்ன கோபாலு அப்படி பாக்குற பொதுப்பணத்த சாப்பிட்டா சாமி ஒன்னும் கண்ண குத்திராது. எங்கே உன் சட்டை பாக்கெட்டு... காட்டு''ன்னு பாக் கெட்ல பணத்த செருகி விட்டுட்டாரு.

“தோபாருண்ணே நம்பூருக்கு ரோடு இல்லைன்னு யாரும் அழுவலேண்ணே. நம்பூரு வழியா போற தார்ரோடு அந் தாண்டை அவலூர் பேட்டை திரு வண்ணாமலையிலிருந்து இந்தப்பக்கம் செஞ்சி திண்டிவனம் போய் தொடு திண்ணே. நம்பூருக்கு மிஞ்சி போனா பத்து பாஞ்சி பஸ் வருது அதுவும் ஊருக்குள்ள சுத்தரத்தில்ல. நேரா வந்து நேரா போய்டுது. அது எதுக்கு இவ்ளோ ஆர்ப்பாட்டம்... எனக்கு மருத்துவ மனை முக்கியம்ணே... தோணி தொலங்கி என்னிக்கோ ஒரு நாள் இந்த மாதிரி வர்ற நல்ல நல்ல திட்டங்களை அமல்படுத்தும்போது ஜனங்களை நேரா விசாரிச்சி அவங்களுக்கு நெஜ மாலுமே என்ன தேவைன்னு தெரிஞ்சி செய்யணும்ணே அதான் முக்கியம். சும்மானா பணத்தை வாரி இறைச் சிட்டா ஆச்சா. . . ஆனா நீங்க இப்படி திடீர்னு கிறுக்கு மாங்க்காவா மாறு வீங்கன்னு நான் நெனைக்கலேண்ணே... “

“சமுதாயத்தைப் பத்தி நீ தெரிஞ்சிக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு கோபாலு.''

“சமுதாயத்தைப் பத்தி மக்களோட கஷ்டங்களைப் பத்தி தெளிவான பார்வை எனக்கு உண்டு. எனக்கு ஆரும் உபதேசம் சொல்ல வாணாம். கடை சியா ஒரு கேள்வி. நாளைக்கு பக்கத் தூருக்கு போயாவது கலெக்டரு பாத்து பேசணும் வர்றீங்களா. . .''

“என்ன விளையாடறியா கோவாலு. இவ்ளோ தூரம் சொல்றன். எனக்கு தெள்ளோடை நெலம் முக்கியம். உனக் கும் ஒரு ஜோடி காங்கேயம் காளை வாங்கிட்டியானா வண்டி ஜோரா சல் லுன்னு போவும்... சட்டுன்னு சொல்லு.''

“என்னை மன்னிச்சிடுங்கண்ணே. . .'' என்று ஒருவிதமான வெறியோடு கையிலிருந்த தடித்த மொளக்குச்சி யெடுத்து ஒரே போடுதான் போட்டேன். வண்டியைவிட்டு சுருண்டு கீழே விழுந் தாரு. கீழே குதித்து அவரின் கழுத் தாம்பட்டையிலும் தோளிலும் மாரி மாரி விளாசினேன். எழுந்திருக்க முடி யாமல் “என்னடா கோபாலு''ன்னாரு.

“நாளைக்குக் காலைல ஊரு ஜனத் தையே தெரட்டிகினுப்போய் கலெக் டருகிட்ட போப்போறேன். எல்லார் கையிலேயும் மனு. மருத்துவமனை மட்டும்தான் வேணும்னு மனு. வரண்ணே அதுக்குள்ள இன்னும் ஒரு அடி மரண அடி கொடுத்துடறண்ணே உங்களுக்கு. . .''

ராத்திரியெல்லாம் சரியான மழை. இடின்னா இடி. அப்பேர்குந்த இடி. மழ சொழட்டி சொழட்டி அடிச்சது. பள பளான்னு யாரோ வானத்துல இருந்து டார்ச் லைட் அடிச்சிப்பாக்கற மாதிரி மின்னல்.

மறுநாள் காலைல மலை கூட்டுரோட் டுக்கு ஊர் ஜனங்களையெல்லாம் அழைச்சிட்டு போனேன். அந்த வழி யாத்தான் கலெக்டரு வரார்னு மதியம் வரைக்கும் காத்திருந்தோம். சரியான வெயில் வந்தது. மதியம் மாதிரியும் பசியோட இருந்தோம். தேப்பைத்தேப் பையா கூட்டம் நின்னிருந்தது. ஆனா கலெக்டரு வர்றலை. பரவாயில்ல அதனாலென்ன. இன்னொரு நாளைக்கு இன்னொரு மொற பாத்துக்கலாம்னு எல்லாரையும் நான் சமாதானப்படுத்து னேன். கலெக்டர் புரோக்ரோம் எத னால கேன்சல்னு தெரியலை. ஜனங் கள்ளலாம் என்னை சமாதானப்படுத்து னாங்க. எனக்கா ஆத்திரமாயிருந்துச்சி. அமைதியா நடையக் கட்னன். எல்லாரும் என்னோட நடந்தாங்க.

ஒரு நாலு மணி வாக்குல ஊர் திரும்ப குள்ள டண்டனக்கர டண்டனக் கரன்னு ஏதோ சத்தம் கேட்டது. கூடவே டமால் டமால்னு வேட்டுச் சத்தம் வானத்த பொளந்தது. அந்தப் பக்கம் போன ஒரு ஆளை கூப்பிட்டு யாரு பொணம் போவுதுன்னு கேட்டன். ஜனங்களே சொன்னாங்க.

“உனக்கு வெசயம் தெரியாதா நம்ம சாரங்கபாணி. அதான் உன் உயிர் தோஸ்து ஆத்தங்கரை காட்டுமொக னைல கோட்டமேட்டு மதில்ல நீ படம் எழுதியிருந்தியே அந்த இடத்துல மணல்ல செத்துக் கிடந்தாரு. ராத்திரி இடி விழுந்திருக்கு. அதான் யாருக்கும் சொல்லியனுப்பாம கூட பொணத்த எரிக்க எடுத்துட்டுப் போறாங்க. இது வொன்னும் பெரிய சாவு இல்லையே. இடி விழுந்து செத்த பொணத்துக்குப் போய் ஈமச்சடங்கை விமரிசையா பண்ணுவாங்களா என்னா?'' என்றார்கள்.

“ஆஸ்பத்திரி வரதுக்கு சாரா அண்ணன் போராடினாரு. ஆனா, ஆஸ்பத்திரி ஊருக்கு வரப்போற வேகத்துல சாரா அண்ணனையே காவு வாங்கிடிச்சி....'' என்று சொன்னேனே தவிர என் கண்களிலிருந்து பொலபொல வென்று வழிஞ்சது.

பிறகு திரும்பவும் நானே பேசினேன், “உண்மைதான். வயசாயி செத்ததை பெரிய சாவுன்னலாம். நாலு ஊருக்கு சொல்லியனுப்பி பிரமாண்டமா தேரெல்லாம் செஞ்சி கொண்டா டலாம். திடீர்னு அகால மரணமடைஞ் ண்சதைப் போயி எப்படி விமரிசையா கொண்டாட முடியும். வழக்கமாக அதுமாதிரி செய்யறதில்லை. சிம்பிளா செய்யறாங்கன்னா அதுவும் சரிதா'' ன்னு சொன்னேன்.

சாரா அண்ணணோட இறுதி ஊரலத்துக்கு போறதா இல்லையான்னு தெரியலை. ஜனங்க வெள்ளாந்தாங்கல் பொறடை பம்புசெட்டு வழியா ஊரப்பாத்து நடந்துகிட்டிருந்தாங்க. இன்னிக்கும் வானத்துல கொண்டல் கொண்டலா மப்புங்க ஏற ஆரம்பிச்சது.

- பால்நிலவன்

Tweet

Whatsapp

விவரங்கள்

சா.தேவதாஸ்

பிரிவு: அடவி - ஜனவரி 2009

வெளியிடப்பட்டது: 23 மார்ச் 2010

ஜீ.முருகனின் இரண்டாவது நாவல் "மரம்' குடும்பம், கட்சி, மதம் என்னும் மூன்று நிறுவனங்களிலிருந்தும் அவற்றின் வரம்புகளிலிருந்தும் வெளியேறி வர வேண்டிய அவசியத்தை முன் வைக்கின்றது. உறவு நிலைகளின் விரிசலையும் கட்சிக் கோட்பாடுகளின் உள்ளீடற்ற தன்மையையும் ஆன்மீக வெறுமையினையும் அம்பலப்படுத்து கின்றது. "சிவகிரி' என்னும் நகரின் நிலவியல் காட்சிகளுடன் ஓர் ஆழமான உரையாடலைக் கொண்டுள்ளது.

நிறுவனத் தன்மை கொண்டு விடும் எதுவும், மூச்சுமூட்ட வைப்பதாகவே நாளடைவில் ஆகிவிடுகின்றன. இந்த நோக்கில்தான் நீட்ஷேவும் ரமணரும் (கோபாலரும்) எதிரெதிராக / அருகருகே வைக்கப்படுகின்றனர். இந்தியச் சூழலில் எத்தகைய சிந்தனையை முன்வைப்பர்களாக இருந்தாலும், அவர்களைச் சுற்றி அவர்களை எழுப்பி விடுகின்றனர். "நான் யார்?' என்னும் தத்துவார்த்த விசாரணைதான் அடிப் படையிலானதும் அவசியமானதும் என்று வற்புறுத்திய ரமணருக்கு, ரமணாஸ்ரமத்தில் சிலை வைத்து, பாலாபிஷேகம் செய்கின்றனர். எதனையும் பொருட்படுத்தாது சுதந்திரப் பறவையாகத் திரிந்த ராம் சுரத்குமார், அவரது வாழ்நாளிலேயே காட்சிப் பொருளாகி நிறுவனத்திற்குள் போய் விட்டார்.

எனவேதான், மந்தைகளிடமும் மேய்ப் பர்களிடமும் சமயங்களிலும் சொல்வ தற்கு எதுவுமற்ற ஜாதிஷ்ட்ரா, "சக படைப்பாளிகளையும் சக அறுவடையாளர்களையும் சக மகிழ்ச்சியாளர்களையும் தேடுகிறான்.'

மேலும் வேறு வேறான தேடல்களைக் கொண்டுள்ள ஆன்மீகமும் கலையும் பரஸ்பரம் பாதிப்புக்குள்ளாகி இன் னும் வளமானவைகளாக ஆகமுடியும் என்ற உரையாடலும் இந்நாவலில் நிகழ்கின்றது. ஓவியன் சிவனும் கோபாலரும் சந்தித்துக் கொள்கையில் இதனை நாம் பார்க்கின்றோம். அணுவைப் போல் ஆதாரமான ஒன் றில் ஆன்மீகவாதி ஐக்கியமாகிவிட, அகிலத்தின் எண்ணிலடங்கா வண்ணங்களைக் கொண்ட நிறமாலையைக் காணப் புறப்படுகிறான் கலைஞன்.

கட்சி கோட்பாடு நடவடிக்கைகளில் உள்ளீடு இல்லாது போவதுபோல, கட்சிக்காரர்களின் தனிப்பட்ட ஆளு மையிலும் உள்ளீடு இல்லாது போய் போலித்தனமும் சந்தர்ப்பவாதமும் மண்டிவிடுகின்றன. இதனை ரவியும் சிவனும் தம் எதிர்வினைகளால் பரிகசிக்கின்றனர்.

குடும்பம் என்னும் சட்டகத்தில் படிந்து, நண்பர்கள் தோழர்கள் என்று நெருங்கி, நிறுவனங்கள் சேவை என்று ஈடுபட்டு விடும் கிரி, அவ மானத்தையும் ஏமாற்றத்தையும் இழி வையுமே எதிர்கொள்கையில், நேரி டையாக எதிர்வினை புரியாது எல்லா வற்றையும் மனதுக்குள் அடக்கிக் கொள்வதால், பைத்திய நிலைக்குச் சென்று இறுதியில் தற்கொலை செய்து விடுகிறான். கிரியை பலி கொடுப் பவை உள்ளீடற்றுப் போன குடும்ப மும் சமூக நிறுவனங்களும்.

தேவைகளுக்காக வரம்புகளை மீறு கின்ற தேவகியை வெறுக்கும் ரவி என்னும் கம்ப்யூட்டர் இளைஞன், சுதந்திர உணர்வுடன் உறவு நிலைகளை மீறுவதும், உறவு நிலைகளுக்குள் கட்டுப்படுவதுமாயிருக்கும் சந்திராவை மதிக்கின்றான்.

டால்ஸ்டாயின் எழுத்துக்களில் பிடிப் புள்ள கண்ணன் ஒரு கட்டத்தில் நிலை கொள்ளாது தவிப்படைந்தாலும் பின்னர் தன் பாலியல் மீறல்களிலும் சுதந்திரப் பறவையான மனைவியை ஏற்பதிலும் இயல்பு நிலைக்கு வந்து விடுகிறார்.

உலகியல் நோக்கங்கள் இல்லாமல், போலித்தனங்களைப் பரிகசித்து, அரிய தருணங்களை அற்புதமானவைகளாகக் கொண்டாடி, இயல்பாக வாய்க்கும் உறவு நிலைகளில் தோய்ந்து, உடனே விட்டு விடுதலையாகி திரிந்து கொண்டிருக்கின்றான் ஓவியன் சிவன்.

‘எனது பயணம் இலக்கற்றது போலத் தான் தோன்றுகிறது. இங்கே லட்சியங் கள் என்று முன்வைக்கப்பட்டுள்ள எதன் மீதும் எனக்கு மதிப்பில்லை. அறிவாளிகள், புரட்சியாளர்கள், போராட்டக்காரர்கள் யாரும் இன்று முன்வைக்கும் மனிதம் என்ன? ஒன்றுமில்லை. வெறுப்பும், துவேஷமும் வன்மமும் கொண்ட பேரழித்தல் மட்டுமே நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இதன் பார்வையாளனாக இருக்க மட்டுமே என்னை விதித்துக் கொள்வதா? என் தேடலை எப்படி அர்த்தம் செறிந்த ஒன்றாக மாற்றிக் கொள்வது?ற (பக்.210)

விஞ்ஞானிகள், விஞ்ஞானத்தைத் தங் கள் பவிசுக்கானதாக முன்னேற்றத்திற் கானதாக மாற்றுவதையும், அதிகார மாக்கி அழிவுசக்தியாக்குவதையும் கண்டு, தார்மீக கேள்விகளால் வதைக் கப்பட்ட வர்மா, தன் நிறுவனத்திலி ருந்து வெளியேறி சிவகிரி வந்து செவியர்களுடன் உரையாடுகிறார், கோபாலரைச் சந்திக்கிறார். ஓர் அடிப் படைக் கேள்வியையும் எழுப்புகிறார். ‘ஒருவனைக் கொல்லனும்னு முடிவு பண்ணிட்டு அதுக்கான நியாயங்க ளையும் சட்டங்களையும் உருவாக்கு கிற ஒரு அரசாங்கத்தோட கையில் ஒரு அணுகுண்டு இருக்கிறது எவ்வளவு ஆபத்தானது? சகல அதிகாரமும் கொடுக்கிற பதற்றத்தில் அதை அவங்க வெடிக்கச் செய்ய மாட்டாங்கன்றதுக்கு என்ன உத்தரவாதமிருக்கு?’ (பக்.170)

II

சமீபத்தில் சயீத் மிர்ஸா என்னும் திரைக் கலைஞர் அட்ட்டி : ஃஞுttஞுணூ tணி ச் ஈஞுட்ணிஞுணூச்tடிஞி Mணிtடஞுணூ என்னும் நாவலை வெளியிட்டுள்ளார். இந்த நாவல் எழுதுவதற்கான உத்வேகமாக / அடிப்படையாக இருந்தது எது?

‘அக்டோபர் 2001 இல் மத்திய ஆசியாவிலும் துருக்கியிலும் ஸ்பெயினிலும் பயணித்துக் கொண்டிருந்தபோது வரலாற்றுத் தவறுகளைப் பேச வேண்டியதன் இந்த அவசரத்தை உணர்ந்தேன். அதேவேளையில், விநோதமான வகையில், என் அம்மாவைப் பற்றிய நினைவுகளால் மனம் நிரம்பியிருந்தது. என்னைப் புரிந்துகொள்ள / சரி செய்து கொள்ள வேண்டிய தேவை எழுந்தது. இந்த வகையான பயணங்களிலிருந்து இந்த நாவல் உருக்கொண்டது.

"காதல் கதை, கருத்தியல் மோதல்கள், ஆஃபி கதைகள், அகரீதியான தனி மொழிகள் மற்றும் சந்தேகங்களின் கலவை இது. "ஆயிரத்தோடு இரவுகள்' என் மனப்பின்னணியில் இருந்தது. மெல்ல வளர்ந்து ஒருங்கிணைந்தா யிற்று’ என்று தொடர்ந்து தன் நாவலைப் பற்றி விளக்குகிறார்.

தனது காதல் வாழ்க்கை, சகாக்களு டனான கருத்து மோதல்கள் மற்றும் சந்தேகங்களிலிருந்து சூஃபி கதைகள் வரையிலான பயணத்தை, தாய்க்கு எழுதும் கடித வடிவில், நாவலாக்கி யுள்ளார் மிர்ஸா.

ஆக, நாவல் என்பது முற்றிலும் புனைவாக இருக்க வேண்டியது எப்படி அவசியமில்லையோ, அப்படியே முற்றிலும் யதார்த்தமாக இருக்க வேண்டியதும் அவசியமில்லை. ஒன்றிலிருந்து இன்னொரு தளத்திற்குத் தாவி, பார்வை நிலைகளை கன பரிமாணங்களை மாற்றி உருவாகும் எழுத்து அதனளவில் விடுலையாக இருக்கின்றது. விடுதலைக்கு வித்திடுவதாக இருக்கின்றது.

விடுதலை என்றால், சமூக அரசியல் தளத்தில் மட்டும் நிகழ்வதாக எண்ணிக் கொள்ள வேண்டியதில்லையே! விடுதலை, சிந்தனையில் தொடங்க வேண்டும். உறவு நிலைகளுக்கு வளர்ந்து, சமூக அரசியல் தளங்களுக்கு விரிவுகொள்ள வேண்டும். நாம் சிந்தனையில் தொடங்கலாம்.

மரம் (நாவல்)

ஆசிரியர்: ஜீ.முருகன் 

வெளியீடு

உயிர்மை பதிப்பகம்

அபிராமபுரம்

சென்னை 18

Tweet

Whatsapp

விவரங்கள்

பழனிவேள்

பிரிவு: அடவி - ஜனவரி 2009

வெளியிடப்பட்டது: 26 மார்ச் 2010

நட்டிருந்தார்கள் நீர்க்கசியும்

நன்செய் வயலில் உடைத்த கற்களை

ஏரி பார்த்த பார்வையாக

நீண்ட அவ்வயல் சகதியில் நிதான எருமை

இன்னமும் செல்கிறது

அதன் முதுகில் இரட்டைவால் குருவிஜோடி

மாறிமாறி அமர்ந்து பாடுகிறது

புல்முட்டும் மண்டிய வெளியில்

நட்டிருந்த கற்கள் பள்ளிப்பிள்ளைகளின்

ஒழுங்கோடு சமாதியின் சலனத்தோடு

இழப்பின் காதலோடு நின்றிருக்க

அநாதியில் புதைந்துள்ளது கல்வேர்

வீடு பார்த்த ஞாயிறுக்கும் குடியேறிய

திங்களுக்குமிடையே

பல சூரியன்கள் பல நிலாக்கள் பல வீடுகள்

ஒரே தலைமுறை

இதோ புதிதாக ரைஸ்பியரோடு சம்பா "டான்ஸ்

கிளப்'பும் துவங்கிய நிலையில்

நட்ட அடையாளக் கற்கள் சாலையில் சரளையாக

பாவப்பட்டிருந்தன

ஒரு கல்லினை வீட்டிற்குக் கொண்டு செல்ல

மெல்ல அது ஒரு

போன்சாய் குன்றாக அழைக்கப்படுகிறது

ஏரியிலிருந்து திரும்பும் நிதான எருமை

முதுகில் இரட்டைவால் குருவிஜோடி

மாற்றி மாற்றி அமர்ந்து பார்க்கிறது

தனது ஒரு சொல் பாடலையும்

முனகாமல். 

ஓ லூ லூ

ஒலிநாடாவைக் கேட்டும் பாடாத

ஈர்ப்புமிக்க

ஓலூலூ தாலாட்டுத் துண்டினை

முனகிக் கொள்கிறேன்

எதிரெதிர் மலையிலிருந்தும் எதிரொலியிலிருந்தும்

கிளம்பும் டைனமட்டின் ராகம்

பித்தேன்பது திசைகளிலும்

அதன் உபரி மதிப்பில்

காற்று வீங்கி வருகிறது

பித்தென்பது சுவாசத்திலும்

ரெயில்போல்தான் ஜெலட்டின் தின்றால்

பாறைகளுக்கும்

குன்றுகள் உடையும்போது

சற்று நகர்ந்தாலும்

காட்சிகள் பிசிறு தட்டக்கூடும்

கையிலிருக்கும் ஐஸ்கிரீம் உருகக்கூடும்

ஆனாலும் சுமந்துசெல்லும் லாரிகள்

மலைப்பாதையில் உருமும்போது

அதில்

இலேசான பெடல் ஹார்மோனியத்தின்

சங்கதிகள் கலந்துள்ளன

ஏதுமறியாமல் லாரிமேல் செல்லும்

குவாரிப்பெண் அழுக்கணி கொங்கைகள்

ஆட ஆட சிரிக்கிறாள்.

அது மேல் ஆக்டேவ்வா கீழ் ஆக்டேவ்வா

பழைய மரக்கட்டையின் புதிய துளிர்ப்பில்

மந்த நினைவுகள்

ஓலூலூ யா தே தே 

காட்டு வீடு

மியூசியத்தில் திருடிய

கென்னத் ஆண்டர்கனின் இரட்டைக்குழல் துப்பாக்கியை

வீட்டில் வைக்க முடியாது

யாதார்த்தம்

எனது தோட்டத்தில் இருக்கிறது

கொழுப்பு தடவிய தோட்டாவின் வாசனையை

அறிந்துவிட்ட சிவனிப்பள்ளி கருஞ்சிறுத்தையும்

தோட்டத்தில்

போக்கில் அது தன் மரங்களைக் கீற

எல்லைகூட வகுத்துவிட

அறிதலின் தாமதத்தில் நான்

துப்பாக்கியின் புனைவென்றே கருதிவிட

பயத்தில் கூலியாட்கள் வருவது குறைந்து

நாளாவட்டத்தில் நின்றேவிட்டனர்.

சாகுபடியாகாத விளைச்சலும் வீணில்

நானும் தனித்து

தேடும் கருஞ்சிறுத்தை

மரத்திரளில் கிளையிடுக்கில் இலையசைவில்

திடுக்கிடுவதும் அலைவதும்

அதன் கால் தடங்களும் தட்டுப்படாமல்

சலித்த ஒருநாளில் உருமல்

கேட்கத் துவங்கியது

சப்தத்தைப் பிடித்தவாறு சென்று

கருஞ்சிறுத்தையை கென்னத்தின்

துப்பாக்கி முனையில் நிறுத்த

ஆக்ரோஷத்தோடு

முதற்குட்டியை வெளித்தள்ளி அடுத்ததை

ஈன்றபடி வெறித்தது. 

லாலணி 

பிறை மூன்று ஆவணியில்

ஆழ் இருளுக்கும் பாழ் வெய்யிலுக்கும்

கண்ணும் அதிக்கண்ணும் மாறுகண்ணும்

பழக்கி நடப்பது அரிது

வெள்ளி அல்லது வீனஸ் அல்லது

காதல் தேவதை கைத்தவறி பற்றியிழுத்துச்

செல்லும் பரலோகம்

வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது

மலைப்பள்ளத்தாக்கின் ஈரச்சுனையில்

ஓதம் காக்கும் பட்டாம்பூச்சிகள்

மகரந்தம் சிந்த அமர்ந்து முகர்ந்து செல்கிறது

மதியூகமில்லாம் வீனஸ் விட்டுச்சென்ற

இடத்தில் காதல் நோய்த்தொற்று

பயம் பிடிக்கிறது பயம் விடுகிறது

இலைகளைவிட மிகுதியாக உதிர்ந்துகிடக்கும்

அத்திப்பழத்திலொன்றை இடதுகையால்

எடுத்துண்ணும்போது

யாரவன் யாரவள் தனக்குத்தானே

உதட்டை உறிஞ்சி உடலின் தோற்பைகளை

நிரப்புவது

தன்னிருப்பை விட்டு

சிட்டிகை நேரத்தில் கடுவன் வெளியேறுகிறது

காட்டின் விளிம்புக்கு

வற்றாத சுனையில்

ஒரு கையள்ளினால்

ஸ்படிகம்

வெள்ளி அல்லது வீனஸ் அல்லது காதல்தேவதை 

கூட்ட நட்சத்திரங்கள்

முதலில் ஒரு நட்சத்திரத்தை மாத்திரமே

பார்த்திருந்தேன்

எதிர்பார்க்கவில்லை

இப்படி நள்ளிரவில் நிலக்கடலைச் செடிகளின்

மீது வீழ்ந்து கிடக்குமென்று

சிறிதும் பெரிதுமாக

வானை வெறிக்கிறோம்

காயும் நானும் மலங்க மலங்க

நிற்கதியான இரவறியா, ஒப்பில்லா

ஒன்று ஆமை மாதிரி மெதுவாக ஊர்ந்து

அதட்டியும் கேட்காமல்

அதனைக் கவ்வி வந்தது நாய்

அந்நட்சத்திரத்தைத் தொட்டுத்தூக்கி

அதன் கால்கள் எம்முனையில்

உள்ளதென்றும்

எதுவித அசைவில் வீழ்ந்தது, நடந்தது

என்றும் தெரியவில்லை ஒளிக்கசிவில்

பற்றியிருந்த விரல்கள் மின்னத்

துவங்கியதும்

நாய் என்னைப் பார்த்து விடாமல்

குரைக்கிறது

வாலை

வீச்சு கத்தியாக சுழற்றி.

- பழனிவேள்

Tweet

Whatsapp

விவரங்கள்

எழில்வரதன்

பிரிவு: அடவி - ஜனவரி 2009

வெளியிடப்பட்டது: 23 மார்ச் 2010

அப்பா என்று சொல்லப்படுகிற திருத் தகப்பன்களைப் பற்றி என் மனசுக்குள் என்ன அபிப்ராயம் வைத்தி ருக்கிறேன் என்பதை இப்பொழுதே நான் சொல்லி விடுகிறேன். இல்லையென்றால் கதை முடிகிறபோது என்னை நீங்கள் தகப்ப ஜாதிகளின் நிஷ்ட்டூர எதிரி என்று நினைத்துக்கொள்வீர்கள். ஆகாசப் பெரு வெளியில் ஆவி ரூபத்தில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிற அரூப ஆத்மாக்களான நம்மை பூமிக்கு கொண்டு வந்து அம் மாக்களின் திருவயிற்றில் சேர்ப்பிக்கிற தேவதூதனின் திரு அவதார உருவம் தான் தகப்பன் என்று அப்பாக்களின் தாத்பரியம் குறித்து, (அது என்ன தரித்திரியமோ) சில மூதேவி அப்பாக்... இல்லை மூதாதை அப்பாக்கள் காண பரம்பரைக் கதைகளை கட்டவிழ்த்து விட்டுச் சென்ற சேதி எனக்குத் தெரியும். அதை நான் உண்மை என்று நம்புகி றேன். அப்பாக்களைப் பற்றிய மேற்படிபெரு மிதங்கள் உங்களுக்கும் இருக்கும் என்கிற நம்பிக்கையில் உங்களிடம் நான் மூன்று கேள்விகளை கேட்கப்போகிறேன்...

என் முதல் கேள்வி சாதாரணமானது: என்னுடைய அப்பாவின் பெயர் என்ன? இந்தக் கேள்விக்காக நீங்கள் சிரிக்கவும் கூடாது, அப்பா பெயர் தெரியாத அரைலூசு என்று என்னை நினைக்கவும் கூடாது. ஊருக்கே தெரிந்த உத்தமபுத்திரரான என் அப்பா இன்றைக்கும் சகல சௌகர்யங்களோடும், தன் கிழட்டு மனைவியோடும் நன்றாக வாழ்ந்துகொண்டி ருக்கிறார். என் அப்பாவின் பெயர் ஒரு வேளை உங்களுக்குத் தெரியுமென்றால் இந்தக் கதை உங்களுக்கானது அல்ல. காரணம் நான் அப் பாவைப் பற்றிய ஒரு தப்பான கதையை சொல்லப் போகிறேன்.

என் இரண்டாம் கேள்வி கொஞ்சம் வன் முறையானது: பன்றியைக் குத்தி கொலை செய்வதைக் காட்டிலும் அப்பாவை கொலை செய்துவிடுவதாய் மிரட்டுவது பாவமான செய்கையா? உங்களின் பதில் ஆமென்றால் அதற்கு ஆதாரமான மூன்று காரணங்களை நீங்கள் சொல் லியே ஆகவேண்டும். அப்பாவை கொலை செய்கிற உத்தேசத்தில் நான் இருக்கிறேனா என்பதை நீங்கள் கேட்டாலும், தற்போதைக்கு அதை நான் யாரிடமும் சொல்லப் போவ தில்லை.

மூன்றாம் கேள்விக்கு நீங்கள் சொல்லப் போகிற பதிலிலிருந்துதான் நான் உங்களிடம் மேற்கொண்டு பேசுவதா, இல்லை நவத் துவாரங்களையும் மூடிக் கொண்டு போவதா என்பதே இருக்கி றது. மூன்றாம் கேள்வி இதுதான்: இரண்டு குழந்தைகளுக்கு அப்பாவாக நானே இருக்கிற இத்தகைய நிர்கதியான நிலையில், உலகத்தின் அப்பாக்கள் எல்லோரும் கடுங்கோபம் கொள்கிற படியான ஒரு "தகப்பன் ஒழிக!' கதையை நான் சொல்வது சரியா, தவறா? தவறு என்பவர்கள் அவசியமில் லாமல் ஆதாரம் சொல்லத் தேவை யில்லை. இத்துடன் முற்றும் போட்டுக் கொள்ளலாம். எனக்கு வேறு ஆட்கள் இருக்கிறார்கள்.

மேலே கேட்ட மூன்று கேள்விகளுக்கும் யாராவது சரியான பதிலைச் சொல்லி விட்டால் (எனக்கு மகிழ்ச்சியளிக்கிற பதிலாக இருப்பது அவசியம்) அவர்களின் அப்பாக்களிடமிருந்து... மன் னிக்கவும் அப்பாவிடமிருந்து விலை மதிக்கமுடியாத ஒரு பொக்கிஷத்தை பரிசாகப் பெறப் போவது உறுதி.

ஒருவேளை, கிழிந்த டவுசரையே பெரிய பொக்கிஷமாக நினைத்து அப்பா பரிசாகக் கொடுத்துவிட்டால், அவனை அப்பனென்று எப்படி ஒப்புக் கொள்வது? இந்த உலக மகா கேள் வியைக் கேட்காதவன் ஏழை வயிற்றில் பிறந்த மகனே கிடையாது. அவர்களுக் கும் உலக நீதிக் கதைகளில் பதில் இருக்கிறது. 'கோடு போட்ட டவுசரை மட்டுமே பரம்பரைச் சொத்தாக வைத் திருக்கிற அப்பாவி அப்பாக்களிடம் அதைவிட அதிக மதிப்புள்ள பொக்கி ஷங்களை ஒரு மகன் எதிர்பார்ப்பது பித்ரு சாபத்திற்கு வழிவகுக்கும்'' என்று, ஈசல்பட்டி இண்டம் புடிச்ச லெட்சுமணக் குண்டன் என்ற அப கீர்த்தி தெய்வீகன் அருளிய அருட்திரு எச்சரிக்கையை நீங்கள் எந்த நேரத்தி லும் மறக்காமல் இருப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன். பொக்கிஷங்கள் இல்லாத காரணத்திற்காக தகப்பனை தகப்பன் இல்லை என்று சொல்வது தப்பான அர்த்தத்தில் முடியும். இத்தனை குழப் படியான என் தாக்கங்கள் உங்களுக்குப் பிடித்திருந்தால், கண்டிப்பாக என்னை, என் வீட்டில் வந்து நீங்கள் பாக்க வேண்டியது அவசியமாகிறது. என் வீட்டிற்கு வழியா? அய்யோ, அந்த வழிமுறை... இரும்பைத் தங்கமாக் குகிற செய்முறையைவிட கஷ்ட மானதாயிற்றே!

ஈ எறும்பு யானை பூனை ஏமாந்த தெருநாய் எருமைமாடு ஏழை கோழை ஏமாளிப் பெருங்குடிகள் என்று கண் ணில் கண்ட சகலத்தெட்டு ஜீவராசிக ளின் வயிற்றிலும் கண்டபடி அடித்து ஊரே வியக்கும் வண்ணம் பெரும் பணக்காரனாக ஆனவன் கிடையாது நான். அப்படி பணக்காரன் ஆன செருக் கில் உலகமே வயிற்றில் ஆரம்பித்து வால்குடல் வரையில் பற்றி எரிச்சலடை கிறபடியானதொரு பெரிய வீட்டைக் கட்டி என் மனைவிக்கு அன்பளிப்பாக தந்து வாழ்கிற பாக்கியம் கொண்டவ னும் கிடையாது. அது எனக்குப் பிடிக் கவும் பிடிக்காது. ஐயாயிரம் அறைகள் கொண்ட வீட்டைக் கட்டினாலும், ஒரே மனைவி கொண்ட ஒருத்தன் ஒரே இரவில் எத்தனை அறைகளில் படுப் பான்? மற்ற அறைகளில் விளக்கு எரியுமா, எரியாதா? (இவ்வளவு எரிச்ச லோடு நான் பேசுவதால், அ என்று ஆரம்பித்து, னியில் முடியும் ஆமணக்கு பெயர் கொண்ட வடக்கத்தி சீமெண்ணை வியாபாரிக்கும் எனக்கும் என்னவோ தொழில் முறை தகராறு என்று யாரும் நினைக்கக் கூடாது. குடியிருக்க சொந்தமாக ஒரு வீடில்லாத ஆசாமி என்று என்னைப் பற்றி மொட்டையாகச் சொல்லிக்கொள்வ தில் என்றைக்குமே எனக்கு விருப்பம் இருந்ததில்லை என்பதால்தான் விளக்க மாக பேசினேன்.)

வாடகைக்கு என்றாலும் எனக்கும் வீடென்று ஒன்று இருக்கிறது. அது வெறும் தரையில், பாய்கூட போட்டுக் கொள்ளாமல் அமுங்கி அலங்கோல மாய் உட்கார்ந்திருக்கிறது. ஏழைகளின் வீட்டை நேரில் பார்ப்பதால் உங்க ளுக்கு அஜீரணக் கோளாறு வராது என்றால் வழி சொல்கிறேன். என் வீட்டையும், விலாசத்தையும் கண்டு பிடிப்பது என்பது குடிகாரன் சாராயக் கடை கண்டுபிடிப்பது போல மிக எளிமையானது. அதேசமயம் அவசர மாக வந்தவன் சந்தைக் கூட்டத்திற்கு நடுவே சிறுநீர் கழிக்குமிடத்தை தேடிக் கண்டுபிடிப்பதைவிடவும் சிரமமானது.

உச்சியில் பியூஸ் போன தெருவிளக்கு தொங்குகிற கரண்ட் கம்பத்தின் அடியில்தான் என் வீடு இருக்கிறது. கரண்ட் இல்லாத கரண்ட் கம்பத்தின் பக்கத்தில் வந்து நின்றுகொண்டு, “இங்கே எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டாதவன் ஒருத்தன் இருக்கிறா னாமே, அவன் வீடு எங்கே இருக்கி றது?'' என்று கேட்டால் பிறக்காத குழந்தைகூட என் வீட்டைக் கை காட் டும். விவரம் தெரியாமல் என்னிடமே அந்தக் கேள்வியை கேட்டுவிடாதீர்கள். எச்சில் கையில் காக்கை ஓட்டாதவன் நான்தான் என்பதால், அது நடுத்தெரு என்று கூட பார்க்காமல் கதறி அழுதுவிடுவேன்.

சுற்றிலும் பசியோடு ஏராளமான நாய் கள் இருக்கிறது என்று தெரிந்த பின் னும் தள்ளுவண்டி இட்டிலிகளை நடுத் தெருவில் நின்று வயிறு புடைக்கத் தின்கிற (தவறி கூட ஒரு துண்டு இட்லி நாய்க்கு விழாது) மேற்படி "நின்றபடி தின்னும் சமூகம்' தான் என்னை எச்சில் கையில் காக்கை ஓட்டாதவன் என்று சொல்கிறது. சொல்லட்டும் என்று நானும் பெரியமனுசத் தன்மையோடு விட்டுவிட்டேன். ஆனால், காக் கையைக் கண்டதும், தூங்கிக்கொண்டி ருந்தாலும் எழுந்துபோய் கையை எச்சிலாக்கிக்கொண்டு காக்கை ஓட்டு கிற பரம்பரையில் பிறந்ததாய் நம்பிக் கொண்டிருக்கும், எல்லா கையிலும் காக்கை ஓட்டுகிற சில உத்தமர்கள் எனக்கு "காக்கைக் கருப்பன்' என்று பட்ட பெயர் வைத்திருக்கிறார்களே! வேதனை வருமா வராதா? நேரில் என் தோற்றத்தைப் பார்த்தால் வேதனையில் அர்த்தம் இருப்பதை புரிந்துகொள் வீர்கள். நான் நிறத்தில் மட்டுமல்ல, சாரைக் கண் கொண்ட தோற்றத்திலும் சற்றேறக் குறைய காக்கை போலவே இருப்பவன்.

நீங்களே சொல்லுங்கள்... உலக ஜனத்தொகையில் எத்தனை கோடி ஜனம் எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டியிருக்கிறது? அதை விடுங்கள். மனசாட்சியோடு யோசித்துப்பாருங் கள். பிறந்ததில் இருந்து நீங்கள் எத் தனை முறை எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டியிருக்கிறீர்கள்? உண்மை இப்படி ஊறுகாய்க்கு உதவாத ஊமத்தங்காய் போல முள்ளுருண்டையாய் இருக்கி றது. ஆனால் எனக்கு மட்டும் எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டாதவன் என்கிற பட்டப் பெயர். (என் நிஜப் பெயர் என்னவென்பதை பக்கத்தில் இருக்கிற யாரையாவது கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.) 'அவன் மட்டுமில்லை அவன் பரம்பரையில் எந்த எடுபட்ட நாயும் வெறும் கையால் கூட காக்கை ஓட்டியதில்லை'' என்கிற வதந்தி சமீபத் தில் வந்ததால்தான் என் கதையை நானே சொல்கிறபடி விதி வந்தது. என் தகப்பனைப் பற்றிய தாறுமாறான முன்னுறையுடன் ஏன் கதையை ஆரம்பித்தேன் என்பதற்கு ஒரு விளக்கக் கதை சொல்லிவிடுகிறேன் நான்.

நானும் என்னைப் பெற்ற அப்பனும் ஒரே ஊரில் ஒரே தெருவில் தனித் தனி குடும்பமாக இருக்கிறோம். பிரிவி னைக்கு ஆயிரம் காரணங்கள். குறிப் பிட்டுச் சொல்லும்படி உருப்படியான காரணம் ஒன்றுகூட கிடையாது. (இன் னொரு ஜாதிக்காரியை பார்த்து விசில டித்து, பெரிய தகராரு ஆகி, அவளையே கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்ட என் ஆகப் பெரும் தவறையே பெரிய மனுசத்தனமாக ஏற்றுக்கொண்டவர் என் அப்பா) எனக்கும் அப்பாவுக்கும் பெரிய அடிதடியெல்லாம் ஒன்றும் கிடையாது.

கல்யாணம் முடித்த நான்காம் வருடம், “நாய்க்கு வாய் இருக்கிறது. அது தனியாக போய் திங்கட்டும்'' என்று என் அப்பா சாடைமாடையாக கோர்ட்டுக்கு போகாத வக்கீல் ஒருத்தனிடம் சொன்னதால் நான் வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன். (அப்பா, எதைத் தின்னச் சொன்னார் என்பது எனக்கு மட்டுமான கதை.) எனக்கும் அப்பா வுக்கும் நடுவில், எதிரில் பார்த்தால் எட்டி உதைக்கிற அளவுக்கு விரோதம் இல்லையென்றாலும் ஆள் இல்லை என்றால் அசிங்கமாக பேசுகிற அள வுக்கு மறைவான பகைமை உண்டு. ஆனால் எதிருக்கு எதிராக பார்த்துக் கொண்டால் பேச்சு, சிரிப்பு, வார்த்தை, முறைப்பு “சாப்ட்டியா?'' என்ற விசாரிப்பு எல்லாம் சகஜமாக உண்டு.

அப்பாவோடு சேர்ந்து இருந்த வரையில் எனக்கு எந்த அவப் பெயரும் இல்லை. தனியாக வந்த பிறகுதான், காக்கைக் கருப்பன் என்ற பெயர் வந்தது. நான் காக்கையாக மாறி கதறி அழுகிறபடி நாளுக்கு நாள் அந்த பெயர் அசிங்க மாகிக்கொண்டே இருந்தது. “டேய் ஆப்பிரிக்க அல்பேட் அல்பநாய்களா... எவன்டா என்னப்பத்தி இப்படியெல் லாம் கதை கௌப்பி விடறது?'' என்று குளிக்கிற அறைக்குள் தாழிட்டுக் கொண்டு நான் கதறி அழுதிருக்கிறேன். சிலரிடம் பகிரங்கமாகவும் கேட்டிருக்கி றேன். நாய் போல பல்லை பயங்கர மாகக் காட்டி சிலரை மிரட்டியும் கேட்டிருக்கிறேன். பலபேர் எனக்கு தெரியாது என்று சொன்னாலும், ஆக கடைசியில் ஒருத்தன் உண்மையை ஒப்புக்கொண்டான். “உங்கப்பன் தான்டா அப்படிச் சொன்னான்!''

அப்பாவா? பெற்ற பிள்ளை வீதியில் நடக்கமுடியாதபடி சாக்கடை மூடியைத் திறந்து வைத்த என் அப்பனின் செய்கை எனக்குப் புரியவில்லை. அம்மாவிடம் ஏனென்று கேட்டால் ஓவென்று அழுகிறாள். “எனக்கு ஏன் பாட்டி இப்படி ஒரு அப்பாவ பெத்துத் தந்தீங்க?'' பாட்டியிடம் நான் அழ, பாட்டியும் அழுகிறாள். “நான் என்னடா பண்ணட்டும், சொல்பேச்சு கேக்காம உங்க தாத்தா பண்ண தப்புல இதும் ஒண்ணு. ஆனாலும் உங்கொப் பனை பகைச்சிக்காதேடா... பல் சொத்தையாயிடும்.''

பல் சொத்தையாகும் என்பதற்காக ஒரு மஹாராஜனாகப் பட்டவன் யுத்தம் செய்யாமல் இருப்பானா? தகப்ப னோடு நேருக்கு நேராக மோதிப் பார்த்து விடுவது என்று நான் முடிவு செய்தேன். என்னவிதமாக யுத்தம் செய்தேன், அதில் யார் ஜெயித்தது என்பது ஆர்வ மூட்டுகிற கதைதான். ஆனால் அதற்கு முன்பாக நான் நிஜமாகவே காக்கை கறுப்பன்தானா... (ச்சே! அசிங்கமான பெயரை நானே எத்தனை முறை சொல்லிக்கொள்வது.) நான் சத்தியமாக காக்கைக் கறுப்பன் கிடையாது என்பதை விளக்கினால்தான் கதையின் முடிவில் எனக்கு ஒரு நீதி கிடைக்கும். உலகமே ஒரு கணம் சிரிக்கக் கூடாது என்ற கட்டளையுடன் பகிரங்கமாக நான் ஒன்றை ஒப்புக்கொள்கிறேன். உண்மையில் நான் எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டாதவன்தான்! அடச்சே என்று சொல்லிவிட்டு பாதிக் கதையில் ஓடாதீர்கள்... ஏனென்று விளக்கம் கேளுங்கள். அந்த புண்ணியத்தால் உங்கள் வீட்டு மெழுகுவர்த்தி மின்சார மில்லாமலே எரியும்.

எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டினால் எச்சில் சோறு பிறர் மேல் படுமே, அது தப்பாயிற்றே என்ற நல்ல புத்தியில்தான் நான் அப்படி செய்வதில்லை. நம்புங் கள், நான் கருமி இல்லை. எச்சில் கையால் காக்கை ஓட்டினால் அதில் இருந்து ஒரு சோறு விழுந்து அதை காக்கை கொத்திக்கொண்டு போய் விடும், பிறகு நம் ஆஸ்தி பூஸ்திகள் எல்லாம் நஷ்டமாகிவிடும் என்று பயப்படுகிற பரம்பரையில் நான் பிறக்கவில்லை என்பதை கடப்பாரைத் தனமாக இங்கே சொல்கிறேன். என் பரம்பரைப் பெருமைகளை ஆதார மில்லாமல் நான் பீற்றிக்கொள்ள வில்லை... ஆதாரமிருக்கிறது.

கல்லால் ரத்தம்வர அடித்துத் துன்புறுத் தினாலும் பரவாயில்லை இந்தக் கதையை நான் நம்ப மாட்டேன் என்று சொல்லும்படியான அதிர்ச்சிக் கதைகள் சொல்வதில் கெட்டிக்காரி என் பாட்டி. (அப்பாவைப் பெற்றவள்). அந்த பாட்டி கதைகளில் எங்களின் பரம்பரை பற்றிய ஆதாரமிருக்கிறது. வழித்தடமே போகிற ஒருத்தனை தரதரவென்று இழுத்துவந்து, அவன் வயிறு வெடிக்கச் சாப்பிட்டுவிட்டு வந்ததாகச் சொன்னாலும் பரவாயில்லையென்று வற்புறுத்தி இன்னொரு விருந்து போட்டு சாகடித்து அனுப்பிய பின்பு தான் காலை ஆகாரத்தையே சாப்பிடு வாராம் என் தாத்தா. எத்தனை விருந் தோம்பல்!

எந்தக் கதையைச் சொன்னாலும் துன்ப ராகத்தோடு சொல்லுகிற என் அம்மா வும் பாட்டிக் கதைக்கு போட்டிக் கதையாக ஒன்றை சொல்லியிருக்கி றாள். என்னுடைய தாத்தா (இது அம்மாவைப் பெற்ற அப்பா) காலை யில் எழுந்ததும் காக்கைக்கும், மதியத் தில் பசுமாட்டிற்கும், ராத்திரியில் பிச் சைக்காரனுக்கும் சோற்று உருண்டை களை உருட்டித் தராமல் நிம்மதியாக உறங்கியதே இல்லையாம். (தூக்கம் வராத வியாதி என் தாத்தாவிற்கு இருந்ததை இங்கே நான் சொல்வது அனாவசியம்.)

ஆக, என் இருவழிப் பரம்பரையும் வள்ளல் தன்மைக்கு போ; போனது. அதனால் நானும் வள்ளலாக இருக்க வேண்டும் என்று உலகம் எதிர்பார்த் தால் அது குற்றம். யானை கட்டி நெல் அடித்தது எங்கள் பரம்பரை என்று எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டா லும் தற்போதைக்கு நான் பூனை கட்டி கூட சோறு போடுவது கிடையாது. இந்த ஒரே காரணத்திற்காக, தருமம் தராத வனை தராதரம் இல்லாமல் பேசலாம் என்று என் அப்பா நினைத்தால்... இங்கேதான் அவரைப் பற்றி அவ தூறான கதைகளை நான் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

என் அப்பாவின் பவிசு என்ன? நான் பூனைக்கு சோறு போடுவதில்லை, அவரிடம் சோறு போட்டு வளர்க்க பூனையே இல்லை. ஆக, பூனைக்கு சோறு வைக்காத பஞ்சத்திற்குப் பிறந்த அஞ்சாவது குரங்குகள்தானா இருவரும் என்று யாராவது பரிகாசம் செய்தால் நான் நெற்றிக் கண் திறப்பேன். பூனைக்கு சோறு போடமுடியாத அளவிற்கு நானும் அப்பாவும் பஞ்சப் பரதேசிகள் கிடையாது. பூனை வளர்க்கிற வழக்கமில்லாத குடும்பம் எங்களுடையது.

நானும் மற்றவர்களுக்கு தருமம் செய்தவன்தான். திருட்டுக் கோழி அடித்தாவது வந்தவர்களுக்கு விருந்து வைக்கவேண்டும் என்கிற நல்லபுத்தி கொண்டவன்தான். ஒரு காலத்தில் ஏகப்பட்ட நண்பர்கள், உறவினர்கள் கூட்டம் என்னைச் சுற்றி இருந்திருக்கி றது. இரவலாக பொருள் கேட்டு வரு வார்கள், பிறந்திருப்பதே அடுத்தவர் காசில் சாப்பிடத்தான் என்று கடன் கேட்டு வருபவர்கள், கண்ணீரைக் காட்டி என் காசை அபகரித்துச் சென்ற வர்கள் என்று பலபேர் என்னைச் சுற்றி வந்து பாட்டு பாடியிருக்கிறார்கள். (பஞ்சப் பாட்டுதான்.) நானும் ஐயோ பாவமே என்று தருமம் கொடுத்து தருதலையாய் நின்றிருக்கிறேன். உலகத்தில் ஐயோ பாவமே என்று நிற்கிற நாலுகால் ஜீவன் இரண்டுதான். ஒன்று நான். இன்னொன்று பசுமாடு. சொல்ல கூச்சமாய் இருந்தாலும் ஒன்றை சொல்லிவிடுகிறேன். உண்மையில் உதவிக்கு வந்து கதறியவர்களைப் பார்த் தால் எனக்கு கொலைகாரக் கும்பலா கத்தான் தெரிந்தது. பசுவை வெட்டுவ தற்கு முன் மறக்காமல் பாலை கறந்து கொள்ளும் கூட்டம். அந்தக் கூட்டத்தில் என் தகப்பனும் அடக்கம்.

ஊருக்கே உதவ நினைக்கிற என் நல்ல மனசை புரிந்துகொள்ளாமல் என் நெற்றியில் எட்டணா சைசுக்கு கேணை யன் என்ற பட்டத்தை இந்த உலகம் ஒட்டவைக்க நினைத்ததால்தான் என் தரும குணத்தை மாற்றிக்கொண்டேன். பிறகு என் வீட்டின் உச்சியில் காக்கை பறப்பது கூட நின்றுபோனது. (மீண்டும் காக்கையா?) இப்பொழுது கஞ்சன், கம்சன், கறியன், வெறியன் பிசினாறி பீனாரி என்று பல பட்டப் பெயர்கள். எல்லாம் என் தகப்பனால் வந்தது! தப்பானவன் தகப்பனே ஆனாலும் அவனை எதிர்த்து நீதிக்காக நிற்பதுதான் தருமனின் குணமென்பதை அறிந்த வன் நான். அதனால்தான் அப்பா வோடு யுத்தம் செய்ய முடி வெடுத்தேன்.

யுத்தமென்று அறிவித்ததும் சம்மந்தப் பட்டவர்களுக்கு கழிசல் வியாதியும், வேடிக்கை பார்ப்பவர்களுக்கு குதூகல மும் ஏற்படுவது இயற்கை. ஆர்வத் தோடு நீங்கள் எதிர்பார்த்த அந்த யுத்தக் கதை ஆரம்பிக்காமலே தோல்வியில் முடிந்தது என்பதை வருத்தத்தோடு ஒப்புக்கொள்கிறேன். என் அப்பாவுக்கு கிராமத்து முன்சீப்பில் ஆரம்பித்து, நாட்டாமை, போலீஸ்காரன், பேட்டை ரவுடி, மத்திய மந்திரி, சிங்கப்பூர் மேஸ்திரி, ஆஸ்திரேலிய கங்காரு எல்லாம் சினேகிதம் என்பதால் ஒரு மரியாதைக்காக அவரோடு சண்டை போடுகிற எண்ணத்தை நான் நிறுத்திக் கொண்டேன். “தாத்தாகிட்ட துப்பாக்கி இருக்குப்பா!'' என்று என் இரண்டாவது மகள் சொன்னதால் நான் பயந்து விட்டேன் என்பது சும்மா! ஆயிரம் இருந்தாலும் அது என் அப்பா!

என் அப்பா என்னைப் பற்றி ஏன் இப்படி வதந்தி கிளப்புகிறார்? நின்று, உட்கார்ந்து, அந்த உட்கார்ந்து, ஓடி, படுத்து என்று பலதினுசாய் யோசித்த பிறகு ஒன்று புரிந்தது. “பெத்த அப் பனுக்கு காசு தராதவன் ஒரு மனுசனா?'' என்று பொதுப்படையாக என் அப்பா சொல்கிற வார்த்தையில் இருக்கிறது நெருப்பு. வயதான அவருக்கு நான் ஒரு சல்லிக் காசு தருவதில்லை. அதுதான் குற்றம். அப்பாவின் குறை தீர்ப்பது மகனின் கடமைதானே. அவரிடம் எப்படி நல்ல பெயர் சம்பாதிப்பது என்பதே என் அடுத்த யோசனையாக இருந்தது. அதுகூட ஒருவித யுத்தம் தான். அதில் நான் எப்படி ஜெயித்தேன், யுத்தத்தின் தந்திரம் என்ன என்பதுதான் மீதிக் கதை!

நாலு பேருக்கு தருமம் செய்தால் என் அவப் பெயர் நீங்கி, என் தகப்பனிடம் நல்ல பெயர் எடுக்கலாம் என்பது என் எண்ணம். என்ன தருமம் செய்வது? நூறு பேருக்கு சாப்பாடு போடுவது, குழந்தைகளுக்கு சீருடை தருவது, விதவைகளுக்கு தையல் மெசின் தருவது போன்ற பெரிய யோசனைகளாக முதலில் வந்தது எனக்கு. அவ்வளவு பெரிதாக செய்துவிடும் யோக்கியதை எனக்கில்லை.

தருமத்தில் இரண்டு வகை உண்டு. ஒன்று வழுக்கைத் தலையனுக்கு எண்ணையும், பாதம் வெட்டுண்ட நொண்டிக்கு செருப்பும், பல் இல்லாத வனுக்கு பட்டாணி கடலையும் தருவது. கொடுத்தாலும் அவர்களுக்கு உதவாது. இன்னொரு வகை, எட்டு பிள்ளை பெற்றவளுக்கு பிள்ளை வரமும், திண்ணையில் தூங்குகிற இரண்டு பெண்டாட்டி கிழவனுக்கு அழகான பெண்ணையும் தருவது. தந்தாலும் அது கொடுமையில் போய்த்தான் முடியும். உண்மையான தருமம் என்பது மூன்றா வது வகை. அதாவது அவசியமான பொழுதில் அவசியமான பொருளை சரியான ஆளுக்குத் தருவது. அதுதான் தலைகாக்கும் தருமம். அப்படியொரு தருமம் என்ன தருமமாக இருக்கும் என்று மூளையை பல கோணங்களில் முறுக்கித் திறுக்கி யோசித்தபோது விரலில் அழுத்திய வேப்பம் பழம் கொட்டையோடு பிதுங்கி விழுவது போல ஒரு யோசனை என் மனசில் வந்தது. குளிரில் நடுங்குகிற ஒருத் தனுக்கு சூடாக ஒரு கோப்பை தேநீர் தருவது.

இந்த யோசனை வந்ததும் சந்தோஷ மாகிவிட்டது எனக்கு. என் வசதிக் கேற்ற தருமம். சாகிற குளிரில் இருக்கி றவனுக்கு சூடான தேநீர் தந்தால் எத் தனை சந்தோஷப்படுவான் என்பதை குளிரில் விரைத்துச் சாகிறவனிடம் கேட்டால் சொல்வான். பாத்திரமறிந்து பிச்சையிடு என்ற வார்த்தைக்கு இங்கே தான் சரியான பொருளை நான் கண்டு கொண்டேன். பூமி உருண்டையைத் தூக்கி ஒரு ஊமைக்கு தானமாகக் கொடுத்தால் அதனால் யாருக்கு பிரயோ ஜனம். அவன் யாரிடமும் புகழந்து பேசமாட்டான். நான் செய்கிற தரு மத்தை ஊரே பாராட்ட வேண்டும். பலநூறு பேரிடம் அதை அவன் சொல்ல வேண்டும். சட்டென்று என் நினை வுக்கு வந்தது தினம் ஆயிரம் பேரை சந்திக்கிற ஒரு டீக்கடைக்காரர். "அட அறிவுகெட்டவனே டீக்கடைக்கார னுக்கே டீயா?' என்று நீங்கள் கோபப் படலாம். ஆனால் ஓட்டல் கடைக் காரன் வீட்டிற்கு வந்தான் என்பதற்காக அவனுக்கு நாம் சோறு போடாமல் இருக்கிறோமா? ஊருக்கே டீ போட்டுத் தரும் அவருக்குத்தான் பாவம் ஒருத் தரும் டீ போட்டு தருவதில்லை.

என் யோசனை அபாரமானது என்று ஒப்புக்கொண்டீர்கள் என்று நம்புகி றேன். யோசனை வந்துவிட்டது என்று உடனே நான் அதை செய்துவிட வில்லை. ஆத்திரமாய் வருகிறதென்று அங்கேயே உட்காருவதற்கு நானொன் றும் எருமை கிடையாது. நமக்கென்று நாள் கிழமை அமாவாசை சாந்தி முகூர்த்த நாள் என்று எல்லாவற்றையும் பெரியவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள். என் மனைவி ஒரே ஒருநாள் விட்டை விட்டு பிள்ளைகளோடு ஓடட்டும் அதுதான் நல்லநாள் என்று நான் காத்திருந்தேன். (நிரந்தரமாக அவள் ஓடிப்போனால் நன்றாய் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கிற அளவுக்கு சின்ன வீட்டுத் தகிரியம் எனக்கு கிடையாது) அப்படி ஒரு அதிர்ஷ்ட நாள் என்பது நட்ட நடுச் சாமத்தில் சந்திர சூரியர்கள் ஒன்றாய்த் தெரிவது போல கஷ்ட மானதுதான். ஆனாலும் எனக்கு தெய் வம் துணையிருக்கிறது. அந்த நாளும் வந்தது.

என் மனைவி, மூன்று பெண் குழந்தை பெற்றுத்தள்ளிய தன் தங்கைக்கு நடக்கவிருந்த நாலாவது பிரசவம் பார்ப்பதற்காக ஊருக்கு கிளம்பினாள். பிரசவம் பார்க்க அவள் ஒன்றும் மருத்துவச்சி கிடையாது. யாராவது பிரசவம் பார்த்தாள் இவள் பிறந்த குழந்தையைப் பார்ப்பாள். என் மனை விக்கு ஒரு அதிர்ஷ்ட குணம். அவள் எங்கே பிரசவம் பார்க்கப் போனாலும் அங்கே பெண் குழந்தைதான் பிறக்கும். காரணம் இவள் பெற்ற நான்குமே பெண்கள். குடும்பம் கட்டுப்பாடு கருத்தடை என்று மனித மூளை வளர்ச்சி யடைந்த இந்தக் காலத்தில் எனக்கு நான்கும் பெண் என்றால் மயக்கம் போட்டு விழு கிறார்கள். எனக்கும் குடும்பம் கட்டுப் பாடு இருக் கிறது. ஆண் குழந்தைதான் இல்லை.

சொல்லவந்த விசயத்தை விட்டு விட்டு வேறு எதையோ பேசுகிறேன். தலை வலி கண்டவனை கூலிக்கு ஆள் வைத்து சிரிக்க வைத்தாலும் சிரித்துக் கொண்டே அடிக்கடி தலைவலிக்கு "ஐயோ' சொல்லிக் கொள்வது போல கஷ்ட சம்சாரிகள் வேறு எதையோ பேசி னாலும் அடிக்கடி தன் கஷ்டத்தை நாலு வார்த்தை சொல்லாமல் இருக்க முடியாதே. அதனால்தான்... சரி என் மனைவி பிரசவம் பார்க்க ஊருக்கு போய்விட்டாள். வர ஒரு வாரம் ஆகும். இதுதான் சரியான தருணம்.

ஒரு டம்ளர் டீத் தண்ணீர் போட்டுத் தருவதற்கு மனைவி இல்லாத நாளாக நான் ஏன் தேர்ந்தெடுத்தேன் என்ற பெரிய சைஸ் கேள்வி உங்களுக்கு இருக்கலாம். பச்சைத் தண்ணீரை அடுத்தவர்க்கு தந்தாலும் மயக்கம் போட்டு விழுகிற அளவுக்கு அவள் கருமியாக இருப்பாளோ? காக்கைக் கருப்பனுக்கு வாய்த்த பொண்டாட்டி யும் எச்சில் கையில் காக்கை ஓட்டாத காக்கைக் கறுப்பியோ என்ற சந்தேகம் உங்களுக்கு வரலாம். உண்மை அது கிடையாது. அவள் எச்சில் கையால் காக்கை மட்டுமல்ல ஈ எறும்பு தெரு நாய் பிச்சைக்காரர்கள் அண்டை வீட்டுக்காரர்கள் பெத்த அம்மா அப்பா உறவு என்று அத்தனைபேரை யும் ஓட்டுவாள். அவள் வீட்டில் இருந்தால் வீட்டிற்கு வருகிற விருந் தாளிக்கு நான்தான் டீ போட்டுத் தருவேன் என்று அடம் பிடிப்பாள். பிறகு டீ குடித்த புண்ணியவானுக்கு வைத்தியத்திற்கு பணம் கொடுத்து அனுப்ப வேண்டியிருக்கும். அதனால் தான் அவள் இல்லாத நாளாக தேர்ந் தெடுத்தேன். விருந்துக்கு வருகிறவர் யார்? ஊருக்கே டீ ஆற்றித் தருகிற பெரிய டீக்கடைக்காரர் ஆயிற்றே!

அந்த டீக்கடைக்காரரை சாதாரணமாக நினைக்கக் கூடாது. ஆயிரம் பேருக்கும் மேலாக தினம் அவர் கடையில் தேநீர் குடிக்கிறார்கள். லட்சக்கணக்கான லிட்டர் தேநீரை அவர் வியாபாரம் செய்திருக்கிறார். ஒரு ஐந்து நட்சத்திர ஓட்டலில் டீ போட்டுத் தரும் வேலைக் காக கூப்பிட்டதாக அவர் அடிக்கடி ஏமாந்தவர்களிடம் சொல்லி பெரு மைப்பட்டுக்கொள்வார். அப்படிப்பட் டவருக்கு சாதா டீ கொடுக்க முடியாது. ஸ்பெசல் சாதா டீ தான் கொடுக்க வேண்டும்.

'நாளைக்கு காலையில வீட்டுக்கு வாங்க. டீ சாப்பிடலாம்!'' என்று நான் பணிவோடு சொன்னதும் டீ கடைக் காரர் அதிர்ச்சியோடு பார்த்தார். ஈஸ்வரன் கோயில் நந்தியில் பால் கரக்கமுடியுமா என்கிற சந்தேக புத்தி! இதில் என்னவோ விபரிதம் இருக்கிறது என்கிற பயம். அவர் வெகுநேரம் யோசித்தார். பிறகு எதற்கும் துணிந்தவர் போல, “சரி வர்றேன்.'' என்றார். எனக்கு குதூகலத்தில் அவர் காலைக் கும்பிடலாம் போல வந்துவிட்டது.

நான் இரவெல்லாம் பெரிதாக யோசித் தேன். வருகிற விருந்தாளியின் கண் ணில் கண்ணீர் வருவது போல உச்ச பட்சமாய் உபசரிக்கவேண்டும். தூக்கத் தில் கூட ஓயாமல் டீ ஆற்றிக்கொண் டிருப்பது போல கனவு வந்தது. வீதியில் நாய் விழித்ததோ, கோழி விழித்ததோ தெரியாது. என் விருந்தினர் கடிகார அலாரம் அடிப்பதற்கு முன்பே வீட்டுக் கதவைத் தட்டினார். கதவின் இடுக்கில் தெரிந்த அவர் தோற்றம் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இத்தனை அதிகாலையில், அதுவும் இந்த கடும் குளிரில் நன்றாக குளித்து முடித்துவிட்டு வெள்ளை வெளேர் என்று வேட்டி கட்டிக்கொண்டு நெற்றியில் நறுமணம் மிக்க திருநீறு பூசிக்கொண்டு வாயில் புன்சிரிப்பும் உடம்பில் குளிர் நடுக் கமுமாய் அவர் நின்றிருந்தார். ஒரு வாய் தேநீருக்கு இத்தனை காலையில் குளித்து முடித்து கடவுள் முன்பாக பஜனையெல்லாம் பாடி திருநீறு துலங்க வரவேண்டுமா?

நானும் நன்றாக குளித்து முடித்து கடவுளை வணங்கி என் நெற்றியிலும் சுண்ணாம்புச் சுத்தமாய் திருநீறு பூசிக் கொண்டு விருந்தினருக்கான தேநீர் தயாரிக்க ஆரம்பித்தேன். விருந்தினரை கையைப் பிடித்து அழைத்து காலில் விழுந்து இன்முகத்தோடு நடுவீட்டில் உட்காரவைத்தேன் என்கிற அளவுக்கு விளக்கத்தை நீங்கள் எதிர்பார்க் காதீர்கள்.

இது வழக்கமான பாணியில் இல்லாத புது மாதிரியான விருந்து. என் விருந் தின் பெருமையை விருந்தினரும் நேரில் கண்டு ரசிக்க வேண்டும் என்ப தற்காக கேஸ் அடுப்பை நடுக் கூடத் தில், விருந்தினருக்கு முன்பாகவே பற்றவைத்தேன். தேநீர் எப்படி பாசத் தோடும் அக்கறையோடும் தயாரிக்கப் படுகிறது என்பதை அவர் பார்த்தால் சந்தோசப்படுவார். என் நண்பன் சொன்ன அறிவுரை சட்டென்று நினை வுக்கு வர பற்றவைத்த அடுப்பை ஊதி அணைத்தேன். 'விருந்து என்பது பரி மாறப்படும் உணவின் தரத்தைப் பொறுத்தது கிடையாது. அன்போடும் இன்முகத்தோடும் பிரியத்தோடும் தயாரிக்கப்பட்ட உணவுதான் சுவை யான சத்துள்ள உண்மையான விருந்து'' என்றான் என் நண்பன். பாவம் அதிக தத்துவம் சொல்லியே அல்பாயுசில் போனான்.

பற்றவைத்த அடுப்பை அணைத்து திரும்பவும் பற்றவைக்கிற என் குழப் பத்தைக் டீக்கடைக்காரர் குழப்பத் தோடு பார்த்தார். நான் புன்னகை செய்தேன். என்னிடம் இருப்பது பெருங்கருணை, பெரிதோம்பல்! மிகுந்த அன்போடு தீப்பெட்டி உரசி அடுப்பு பற்றவைத்தேன். பக்தியோடு பாத்திரத்தை அடுப்பில் வைத்து அன் போடு பால் ஊற்றி அக்கரையோடு காய்ச்சினேன். அந்த பால் பாசமிக்க பசு மாட்டில் அன்பாக கறக்கப்பட்டது. பிரத்யேகமாக வாங்கப்பட்ட தேயிலைப் பொட்டலத்தை கருணையோடு பிரித்து பாத்திரத்தில் கொட்டினேன். அந்த தேயிலை என்பதும் பிரியமான மேகங்கள் உலவும் உயர்ந்த மலையில் விளைந்தது. அழகும் அன்பும் மிக்க பெண்களால் பறிக்கப்பட்டது. கருணை கொண்ட பெண்களால் பொட்டல மிடப்பட்டு ஒரு கனிவான பெண்ணி டம் விலைக்கு வாங்கப்பட்டது. இரண்டு தேக்கரண்டி அளவுக்கு சர்க் கரை போட்டேன். இந்த சர்க்கரையும் ஒரு கருணைமிக்க பெண்ணின் கரும்புத் தோட்டத்தில்... வேண்டாம் அக்கறை மிக்க சர்க்கரை என்பதோடு நிறுத்திக்கொள்கிறேன்.

சரியான பதத்தில் பாலும், டிக்காஷனும் கலந்த பிறகு நாட்டுப்புறப் பாடலின் ஓசையோடு தேநீரை ஆற்றினேன். பைத்தியக்காரட்னால் தயாரிக்கப்பட்டு உதவாக்கரை கோப்பையில் தரப்படும் தேநீர் என்பது பசுமாட்டின் கோமியத் திற்கு ஒப்பாகும் என்பது பல்லாயிரம் பேருக்கு தேநீர் போட்டுத்தந்த இந்த தேநீர் கடைக்காரருக்கு தெரியும் என்ப தால் அதை ஒரு அழகான கோப்பைக்கு மாற்றினேன். இங்கே கவனிக்க வேண்டிய ஒரு விசயம் நான் ஒரே ஒரு கோப்பை தேநீர்தான் போட்டிருந்தேன்.

என் விருந்தினர் குளிட்ரில் சாகிற நிலைமைக்கு வந்திருந்தார். அவருக்கு முன்பாக ஒரு குட்டை மேஜை போட்டு, பூ வேலைப்பாடு மிக்க துணி விரித்து அதன் நடுவே தேநீர் கோப் பையை வைத்துவிட்டு புன்னகை யோடு, 'தேநீர் தயார்!'' என்று சொன் னேன். தண்ணீர் பார்த்த ஒட்டகம் போல சிலுப்பிக்கொண்டு தேநீர் கோப்பையை எடுக்க கை நீட்டினார். என் தேநீரின் தரம் அப்படி. அதன் நிறம், அதில் பொங்கிய நுரை, அதன் நறுமணம், கோப்பையின் பரிசுத்தம் அப்படி. அது எப்படிப்பட்ட நாகரிக மானவர்களையும் கல்யாண மண்ட பத்து எச்சிலை நாய்களாக்கிவிடும்.

நான் இரண்டு கை நீட்டி சத்தமாய் 'பொறு பொறு!'' என்று விருந்தினரைப் பார்த்து அதட்டினேன். விருந்து உணவை சுவைத்துப் பார்க்காமல் விருந்தினருக்கு கொடுப்பதைவிட மனுசத் துரோகம் பிரபஞ்சத்தில் வேறு இருக்க முடியாது. கோப்பையை எடுத்து ஒரு சாய்வு நாற்காளில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து மிடறு மிடறாய் ரசித்துக் குடித்து அதன் தரத்தை பரிசோதித் தேன். சபாஷ்! உண்மையில் அறுமை யான தேநீர். தேநீர் முழுதையும் குடித்த என்னைப் பார்த்த விருந்துக்காரனின் முகம் எத்தனை கோரமாய் போனது என்பதை என்னால் முழுசாக விவரிக்க முடியாது.

“பொறுமையா இரு! உனக்கும் இதே மாதிரி டீ போட்டுத் தரேன்!'' அன்பாக அவரிடம் சொன்னேன். இன்னொரு தேநீருக்கு ஆயத்தமானேன். தேவா மிர்தம் போன்ற தேநீரை நான் எப்படித் தயாரித்தேன் என்பதை முன்பே சொல்லிவிட்டேன். விருந்தினருக்கு எப்படி தேநீர் தயாரித்தேன் என்பதை யும் அவசியம் நான் சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும். அலுத்துக்கொள்ளாதீர் கள். இது வேறுமாதிரியானது.

அவர் கண் முன்பாகவே நான் குடித்த எச்சில் டம்ளரை கழுவி பாத்திரத்தில் ஊற்றி சூடேற்ற ஆரம்பித்தேன். விருந் துக்காரன் என்னை பார்த்த பார்வையில் நரகமிருந்தது. நான் புன்னகையோடு “பால் காய்ந்து கொண்டிருக்கிறது'' என்று சொன்னேன். டிக்காஷன் இறக் கப்பட்ட அதே தேயிலைத் தூளை பாத்திரத்தில் கொட்டி இன்னும் கொதிக்கவிட்டேன். சாயம் போன எருமைச் சாணி நிறத்தில் அது கொதித் ததை நானே அறுவெறுப்பாய் பார்த் தேன். பிறகு நான் குடித்த எச்சில் டம் ளரில் அந்த கிரகத்தை ஊற்றி கடுப்பாக டர் டர்ரென்று வானத்துக்கும் பூமிக்கு மாக ஆற்றினேன். என் முகத்தில் வயிற்றுவலிக்காரனின் கடுப்பிருந் ததை விருந்துக்காரன் அதிர்ச்சியோடு பார்த்தான். என்ன நடக்கிறது என்ற குழப்பத்திலிருந்து அவன் விடுபடுவ தற்குள்ளாக நான் விருந்துக்காரன் முன்பாக நங்கென்று டீட்டம்ளரை சிந்தச் சிதற வைத்துவிட்டு, 'மூணு ரூபாய் சில்றையா குடு!'' என்றேன்.

குளிரில் விறைத்துப் போய் செத்து விடும் சுரணையில் இருந்த விருந்துக் காரனுக்கு எங்கிருந்துதான் அத்தனை கோபம் வந்ததோ! எதிரில் இருந்த முக்காலியை எட்டி உதைத்துவிட்டு, என் அற்புதமான தேநீரில் எச்சில் துப்பிவிட்டு காட்டுக் கத்தல் கத்திக் கொண்டே ஓடிப்போனான். ஆயிரம் கஷ்டப்பட்டு விருந்து தரலாம் ஆனால் ஒரு விருந்தினரின் முகச்சுளிப்பில் மொத்த விருந்தும் கெட்டுப்போய் விடுகிறது பாருங்கள். நான் என்ன தப்பு செய்தேன். கடும் குளிரில் நடுங்கும் ஒருத்தனுக்கு கதகதப்பான தேநீர் தருவது உலகமாகா குற்றமா? அவருக்கு நான் தந்த தேநீரில் நிறம் குறைச்சல் தான்; ஆனால் அன்பு அதிகமிருந்தது. சர்க்கரை குறைச்சல்தான்; ஆனால் அக்கறை அதிகமிருந்தது. இதை அந்த ஆள் புரிந்துகொள்ளவேயில்லையே! சொல்லுங்கள் சாமிகளே! நான் எச்சில் கையில் காக்கை ஓட்டாதவன்தானா? மனசு வந்து ஒருத்தனுக்கு டீ கொடுத் தால் முக்காலியை உதைத்துவிட்டு போகிறான். என்ன சொல்லவருகிறீர் கள்... என்ன இருந்தாலும் நான் செய் தது குற்றமா? என் பாட்டியும் அப் படித்தான் சொன்னாள் சாமிகளே... அவளுக்கு அறிவே கிடையாது. இப் பொழுது நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?

விருந்துக்காரன் ஓடிப்போன அன்றி ரவே என் பாட்டி வீடுதேடி வந்து விட்டாள்: “டேய் கிறுக்குப்பிடிச்ச மகனே! உன் அப்பன்காரன் வானத்துக் கும் பூமிக்கும் அங்க கோவத்தில குதிக்கறான்டா. என்னடா பண்ண? எச்சி டம்லளர்ல கழனித் தண்ணிய ஊத்தி குடிக்கத் தந்தியாமே! நெசந் தானாடா?''

இந்த இடத்தில் உங்களுக்கு ஒரு உரிமை தருகிறேன். பெற்றத் தகப்ப னுக்கு எச்சில் டீ கொடுத்த குற்றத்திற்காக, என் வக்கிர புத்திக்காக நீங்கள் என்மீது கோபப்படலாம். ஆனால் குற்றம் சொல்லக் கூடாது.

"கோபப்படாதே பாட்டி. உனக்கும்; அதே மாதிரி ஒரு டீ போட்டுத் தரேன். குடி. அப்புறம் மத்ததை பேசிக்கலாம்''

"எனக்கே டீ போட்டுத் தருவியா நீ? உனக்கு கொழுப்பு அதிகந்தான்டா? பெத்த அப்பனை இப்படி அவமானம் பண்ணக்கூடாது.!''

“ஒரு நாள் நான் செஞ்சதையேதானே வருசம் பூரா உன் மகன் செய்யறாரு''

“அவன் வியாபாரம் செய்யறாண்டா''

“ஆமா, பெரிய வியாபாரம்! ஒரு லிட்டர் பால் வாங்கி எத்தனை ஆயிரம் பேரு வந்தாலும் தண்ணிய கூசாம கலந்து பண்ற வியாபாரம். ஆயிரம் எச்சில் டம்ளர ஒரு பக்கெட் தண்ணியில அசிங்கமே இல்லாம நனைச்சி நனைச்சி எடுத்து அதுல ஊருக்கே டீ தர உன் மகனுக்கு எப்படி மனசு வருது? அது எச்சில் டம்ளர் இல்லையா? உலகத்திலேயே பெரிய எச்சி டம்ளர் உன் மகன் கடையிலதான் இருக்கு. போயி பாரு. புதுசா ஊருக்கு வரவன் அவர் கடையில டீ குடிச்சா வயிறு சம்மந்தமான அத்தினி வியாதியும் வந்து நொந்து போவானா இல்லையா? தெரிஞ்சவன் என் மேல எச்சில் துப்பறான்.''

'அதுக்காக?''

'நானும் ஆள் வெச்சி சொல்லிப் பாத்தேன். திருந்தறதா தெரியலே. அதான் செஞ்சிக் காண்பிச்சேன். பெரும் பாவிய பெத்துட்டு தரும தேவதை மாதிரி பஞ்சாயத்துக்கு வந்துட்டே நீ''

பாட்டிக்கு ஏறுக்கு மாறாக கோபம் வந்து, அவளும் ஒரு நாற்காலியை எட்டி உதைத்துவிட்டு ஓடினாள். எத்தனை நாற்காலி, முக்காலிதான் நான் வாங்கு வது. இப்பொழுது சொல்லுங்கள் மகா ஜனங்களே! நான் தப்பாக ஏதும் செய்துவிட்டேனா? நாலாயிரம் பேர் சுத்தமான டீ குடிக்கவேண்டும் என்ப தற்காக ஒருத்தன் எச்சில் டீ குடித்தால் அது குற்றமாவிவிடுமா? நான் வக்கிர மானவன் என்ற எண்ணம் உங்களுக் கும் கூட இருக்கலாம். ஆனால் அதன் பிறகு நடந்தது நல்ல விசயம். ஒன்றுக்கு இரண்டு முறை கழுவிய டம்ளரில் என் அப்பா டீ போட்டு தருகிறாராம். டீத்தூளை அடிக்கடி மாற்றுகிறாராம். பால் கொஞ்சம் வெள்ளை நிறத்தில் இருக்கிறதாம். நான் காலமெல்லாம் காக்கைக் கருப்பனாகவே இருந்தாலும் பரவாயில்லை நாலு பேர் நல்ல டீ குடித்தால் சந்தோசம்தான். அதைவிட நல்லது ஒன்று நடந்திருக்கிறது. என் அம்மா வந்து என்னிடம் சொன்னாள்: 'உன்னை அப்பா கூப்பிட்டாருடா... இனிமே கூட்டுக் குடும்பமா இருந்துக் கலான்னு அபிப்ராயப்படறாரு!''

'என்ன ஆச்சி அவருக்கு?''

'அதான்டா எனக்கும் புரியலே. நீ வீட்டுல அவரோட போட்டோவ மாட்டிவெச்சிருந்தியாமே. மனசு உருகிப்போயிட்டாரு போல இருக்கு. இதுக்கேவாடா அந்த மனுசன் மனசு மாறிட்டாரு?''

'சும்மா ஒண்ணும் மாட்டி வெக்க லேம்மா. அவர் படத்துக்கு சந்தன பொட்டு வெச்சி, மாலைபோட்டு, ஊதிவத்தி காட்டி குத்துவிளக்கு ஏத்திவெச்சிருந்தேன். அப்பா மேல அத்தனை பக்தி எனக்கு''

'அடப்பாவி... உயிரோட இருக்கிற மனுசனுக்காடா பொட்டு வெச்சி குத்துவிளக்கு ஏத்திவெச்சே... நான் நெனைச்சதவிட வக்ரம் புடிச்சவன்டா நீ!'' என்று நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு என் அம்மா விழப்போனாள். வக்கிரம் பிடித்திருந்தாலும் வாழ்க் கைக்கு அவசியமென்றதைத்தானே செய்தேன். ஆக கடைசியில் நல்லது நடந்ததா இல்லையா? நானும் அப்பா வும் ஒன்றாய் இருக்கப்போகிற சந்தோச நினைவுகளை நினைத்துப் பாருங்கள். ஆஹா எத்தனை சந்தோஷமான... ஏங்க ஏங்க! பாதிக் கதையில படம் முடிஞ்சதுன்னு எழுந்து போகாதீங்க. இன்னும் ரெண்டே ரெண்டு வரி இருக்கு... சொல்லிடறேன்.

பிரசவம் பார்க்கப்போன என் மனைவி வீட்டுக்கு வந்ததும் இந்த சந்தோசமான சமாச்சாரத்தை சொல்ல நான் நினைக் கிறதுக்குள்ள அவ இன்னொரு சமாச் சாரம் சொன்னாங்க. 'அய்யோ, என் தங்கச்சிக்கு ஆம்பள புள்ள பொறந்தி ருக்குங்க... நெனைச்சாவே வயித் தெரிச்சலா இருக்கு. பவுர்ணமி அன்னைக்கி நாலு பேருக்கு அன்னதானம் செஞ்சா ஆம்பளை புள்ளை பொறக்குமாமே! நாமலும் குடுக்கலாங்க...'' நான்கு பெண் பெற்ற பிறகும் அவளுக்கு ஆண் குழந்தை ஆசை தீரவேயில்லை. எனக்கும்தான். ஒரே ஒரு ஆண் குழந்தை பிறக்கவேண்டும் என்பதற்காக, ஒரு ஓட்டல் கடை ஓனரை வீட்டுக்கு அழைத்து வந்து அறுசுவை உணவை அன்பாக செய்து போடலாம் என்று முடிவெடுத்திருக்கிறேன். ஓட்டல் கடைக்காரரும் ரெடி! என் மனைவியிடம் சொல்லாதீர்கள்.. அது என் மாமனார்தான்.

இன்னொரு முறை என் மனைவி காணாமல் போனால் கண்டிப்பாக அவருக்கு விருந்து வைக்கவேண்டும். அந்த புண்ணியத்தில் எனக்கொரு மகன் பிறந்து... ஆமாம்; குடும்பக் கட்டுப்பாடு செய்துகொண்ட பிறகு மனைவிக்கு குழந்தை பிறக்குமா? உங்களோடு சேர்ந்து உட்கார்ந்து அதைப் பற்றி யோசிக்க ஆசையாய் இருக்கிறது. வாருங்களேன், நான் தேநீர் போட்டுத் தருகிறேன்... அதை அன்பாக குடித்த படி உட்கார்ந்து யோசிப்போம்!

- எழில்வரதன்

Tweet

Whatsapp