கதவைத் தட்டுகின்றேன்
பிடித்திருக்கிறதா என கேட்க மாட்டேன்
உங்கள் எரிச்சல் சொல்லி விடுகிறது
பிடிக்கவில்லையென்று
உங்கள் கடுகடுப்பு காட்டி விடுகிறது
நீங்கள் விரும்ப வில்லையென்று
கொஞ்ச நாள் முன்பு வரை
உங்கள் முகம்
என் வீட்டுக் கண்ணாடியில் இருந்தது
உங்கள் இதயம்
எங்கள் வீட்டு பூஜை அறையில் இருந்தது
புதிதாக நீங்கள் உதிர்த்த சொல்
எல்லாவற்றையும்
எடுத்துக்கொண்டு போய் விட்டது
போர் நடந்த தினங்கள் போல
தீப்பற்றி எரிகிறது மனசு
உங்கள் செயல்
எல்லாவற்றையும் கலைத்து விட்டது
அணு குண்டு விழுந்த நகரம் போல
நிகழ் காலம் எரிந்து கொண்டிருக்கிறது
கனவுகள் ஊற்றி
வளர்த்த மரம் வெட்டப்பட்டு விட்டது
புதிய செடி நடும் வரை
காத்திருக்க வேண்டும்
இது கடவுளை நடுவது போல
சுலபமான வேலையில்லை
அல்லது பொய் சொன்ன கடவுளுக்கு
கோவில் இல்லாமல் போகட்டுமென
ஒரு வரியில்
ஒரு கடவுளின் வாழ்வை முடித்து விடும் காரியமல்ல
நம் கைகள் நம்மிடம் இல்லை
சாதி கொண்டு போய் விட்டது
அரசியல் கொண்டு போய் விட்டது
கதவைத் தட்டுகின்றேன்
உன்னிடமுள்ள எல்லா எரிச்சலையும் வாங்கிக்கொள்ள
மீண்டும் கதவைத் தட்டுகின்றேன்
உன்னிடமுள்ள எல்லா
கொடூரத்தையும் மிச்சமின்றி வாங்கிக்கொள்ள
இன்னும் எவ்வளவு வன்மத்தை
இருப்பு வைத்திருக்கிறாய்
இத்தனை நூற்றாண்டுகளுக்குப் பின்னும்
தீர்ந்து போகவில்லையா
உன் வெறுப்பு
இந்த தேசத்தின் உலக வங்கிக் கடன் போல
அது ஏன் ஏறிக்கொண்டே போகிறது
உன் எல்லா தீமைகளையும்
உண்டு விழுங்கி
தீய்ந்து போக எண்ணுகின்றேன்
உன் கொடூரத்தை எனக்கு மட்டும் பங்கிடு
அடுத்த சந்ததிகளை விட்டு விடு
உன் கருவிலிருக்கும் குரோதத்தை
இந்தப் பிறவியில் இறக்கி விடு
உன் அடுத்த சந்ததி
மனிதர்களை மனிதர்களாகப் பார்க்கட்டும்
உன் தாய் மொழியும்
என் தாய் மொழியும் ஒன்று
என்பதைத் தவிர
உனக்கும் எனக்கும் என்ன உறவு
நம்பிக்கை இருக்கிறது
கதவைத் தட்டுகின்றேன்
இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன் இறந்து போன
வள்ளுவனையும் என்னையும்
இணைத்து வைத்த மொழி
ஒரே ஊரில்
உயிரோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும்
உன்னையும் என்னையும் இணைக்காதா?
- கோசின்ரா
