பின்நவீனத்துவம் என்பது இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் நவீனத்துவத்திற்கு ஒரு எதிர்வினையானது எனலாம். எனவே பின்நவீனத்துவத்தை நவீனத்துவம் தொடர்பாக மட்டுமே புரிந்துகொள்ள முடியும். பின்நவீனத்துவம் அதன் மையத்தில், நவீனத்துவம் ஆதரிக்கும் ஒன்றை நிராகரிக்கிறது. பின்நவீனத்துவம் பல வழிகளில் நவீனத்துவத்தைப் போலவே தோன்றினாலும், இதன் போக்குகள், அணுகுமுறைகள் நவீனத்துவத்திலிருந்து வேறுபடுகிறது.

பின்நவீனத்துவம் சமகாலத் தத்துவச் சூழலில் ஒரு முக்கியமான அரசியல் நீரோட்டமாக உருவெடுத்து, நவீனத்துவம் குறித்த ஆழமான மற்றும் தொலைநோக்கு விமர்சனத்தை வழங்கியுள்ளது. இது சமூகக் கோட்பாடுகள் விவாதிக்கப்பட்டு மதிப்பீடு செய்யப்பட்ட அனைத்துப் பாரம்பரிய மற்றும் நவீன வகை சிந்தனைகளுக்கும் சவால் விடுத்துள்ளது.

பின்நவீனத்துவம் பகுத்தறிவு பற்றிய நுட்பமான விமர்சனத்தை வழங்குகிறது; அத்தியாவசியவாதம் மற்றும் உலகளாவியவாதம். உண்மையில், பின்நவீனத்துவம் என்பது தத்துவத்தின் நிலப்பரப்பிற்குள் ஒரு புதிய போக்கு ஆகும்.

பின்நவீனத்துவம் போன்ற விஷயங்களைப் பற்றி சிந்திப்பவர்கள் பின்நவீனத்துவம் என்பது நவீனத்துவத்திலிருந்து விடுபடுவதா அல்லது நவீனத்துவத்தின் தொடர்ச்சியா அல்லது இரண்டுமா என குழப்பமடைவர்.

முதல்நிலை:

நவீனத்துவத்திலிருந்து வேறுபடுவதாகப் புரிந்து ‘கொள்ளப்பட்ட' பின்நவீனத்துவம்' என்ற சொல், இருபதாம் நூற்றாண்டின் மேற்கத்தியக் கலாச்சாரத்தின் ‘நிஹிலிசத்தை’ விவரிக்க 1917 ஆம் ஆண்டில் ஜெர்மன் தத்துவஞானி ருடால்ஃப் பன்விட்ஸ் என்பவரால் முதன்முதலில் பயன்படுத்தப்பட்டதாகத் தெரிகிறது - இது அவர் பிரெட்ரிக் நீட்சேவிடமிருந்து எடுத்த கருப்பொருளாகும்.

1934 ஆம் ஆண்டில் இலக்கிய விமர்சகர் ஃபெடரிகோ டி ஓனிஸின் படைப்புகளில் இலக்கிய நவீனத்துவத்திற்கு எதிரான பின்னடைவைக் குறிக்க இது மீண்டும் தோன்றியது.

இது முதன்முதலில் 1939 ஆம் ஆண்டில் ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்தது. இது இறையியலாளர் பெர்னார்ட் ஐடிங்ஸ் பெல் என்பவரால் இரண்டு வெவ்வேறு வழிகளில் பயன்படுத்தப்பட்டது, இது மதச்சார்பற்ற நவீனத்துவத்தின் தோல்வி மற்றும் மதத்திற்குத் திரும்புவதை அங்கீகரிப்பதைக் குறிக்கிறது. மேலும் வரலாற்றாசிரியர் அர்னால்ட் டோய்ன்பீயால் முதல் உலகப் போருக்குப் பிந்தைய வெகுஜன சமூகத்தின் எழுச்சியைக் குறிக்க, இதில் தொழிலாளர் வர்க்கம் முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை விட முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

பின்னர் 1950 களிலும் 1960 களிலும் இலக்கிய நவீனத்துவத்திற்கு எதிரான பிற்போக்குத்தனத்தைக் குறிப்பிட்டு இலக்கியத் திறனாய்வில் இது பயன்படுத்தப்பட்டது. உண்மையில், இலக்கிய ஆய்வுத் துறையில்தான் ‘பின்நவீனத்துவம்’ என்ற சொல் பரவலான பயன்பாட்டையும், மிகவும் தீவிரமான விவாதத்தையும் பெற்றுள்ளது. இலக்கியத்திற்கான பின்நவீனத்துவத்தின் விளைவுகளையும் வெளிப்பாடுகளையும் கோட்பாட்டுரீதியாகச் சித்திரிக்கப் பல முயற்சிகள் நடந்துள்ளன. இவை அனைத்தும் பொதுவாக வரலாற்று அல்லது முறையான வரையறையின் சிக்கல்களில் இயங்குகின்றன.

பின்நவீனத்துவ நாவல்களின் மேலாதிக்கப் பண்பு, மூலப் படைப்பை எழுதுவது இயலாத காரியம் என்ற பாசாங்கும், அவற்றின் முரண்பாடான கருப்பொருள் ‘எழுத்தின் முடிவு...' பற்றி எழுதுவதும் ஆகும். இதன் விளைவாக இயற்கையைவிட கலையே பிரதிபலிப்புப் பொருளாக மாறியது மற்றும் சுய-நனவான பிரதிபலிப்பு உருவானது.

பின்நவீனத்துவம் 1970 களில், கட்டிடக்கலையில் வந்தது. சர்வதேச பாணியின் பயன்பாட்டின் மிகவும் உலகளாவிய தன்மை பல்வேறு கட்டிடங்களின் வெவ்வேறு செயல்பாடுகளை அடையாளம் காணத் தவறிய வடிவமைப்புகளுக்கு வழிவகுத்தது. வீட்டுவசதி, அலுவலகங்கள் மற்றும் கலாச்சார நிறுவனங்கள் அனைத்தும் ஒரே மாதிரியாகத் தெரிந்தன, இந்த ஸ்டைலிஸ்ட் சீரான தன்மை அவற்றின் சுற்றுச்சூழலுக்கு எதையும் சேர்க்க இயலாமைக்காக விமர்சிக்கப்பட்டது.

பின்நவீனத்துவ தத்துவத்தின் முன்னோடிகள்

பிரெஞ்சு மெய்யியலாளர் ஜீன்-பிராங்கோயிஸ் லியோடார்ட் (1926-98) பின்நவீனத்துவ தத்துவத்தின் முன்னோடிகளில் ஒருவராகக் கருதப்படுகிறார். அவர் "பின்நவீனத்துவத்தை மெட்டா கதையாடல்களை நோக்கிய இணக்கமின்மை என்று வரையறுக்கிறேன். இந்த இயலாமை சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி அறி­வியலின் முன்னேற்றத்தின் விளைவாகும்:

லியோடார்டின் கூற்றுப்படி, பின்நவீனத்துவம் என்பது பன்முகத்தன்மையில் நம்பிக்கை அல்லது துண்டாடலைக் குறிக்கலாம்.

மார்க்சிய பிரெஞ்சு தத்துவஞானி ஜீன் பவுட்ரிலார்ட் சமகால சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் முன்னணி விமர்சகர்களில் ஒருவராவார், இவர் பெரும்பாலும் பின்நவீனத்துவக் கோட்பாட்டின் ஆதரவாளராகக் காணப்படுகிறார். பின்நவீனத்துவ சமூகத்தின் நுகர்வுத் தன்மையைத் தகவல் தொடர்பு சாதனங்களின் உதவியுடன் சித்திரிக்க முயன்றார்.

1970 களில் பௌட்ரில்லார்ட் பின்நவீனத்துவத்தில் ஒரு திருப்பத்தைக் கொண்டுவந்தார். நவீன சமூகக் கோட்பாட்டின் வரம்புகளுக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு புதிய வகையான சமூகப் பகுப்பாய்வை உருவாக்கினார். நவீன சமூகம் மற்றும் கோட்பாட்டின் மீதான ஒரு விமர்சனத்தை முன்வைக்கும் போது, நவீனத்துவத்தின் சகாப்தமும் செவ்வியல் சமூகக் கோட்பாட்டின் பாரம்பரியமும் காலாவதியாகிவிட்டன என்றும், பின்நவீனத்துவ சகாப்தத்திற்குப் போதுமான ஒரு புதுமையான சமூக பகுப்பாய்வு முறை நமக்குத் தேவை என்றும் பவுட்ரிலார்ட் கூறுகிறார்.

மைக்கேல் ஃபூக்கோ (1926-94) பின்நவீனத்துவத்தின் கருத்தை அதிகாரம் / அறிவின் பின்னணியில் வரையறுக்கிறார். மேலும் ஃபூக்கோ தனது தனித்துவமான சிந்தனை முறையில் ‘கிளாசிக்கல்' அறிவார்ந்த சிந்தனையின் அடிப்படைகளை உடைக்கிறார். ஞானம் என்பது மெய்ஞானம், தெய்வீகம் அல்லது உலகளாவியது அல்ல என்று அவர் கூறினார். ஃபூக்கோ உண்மையைப் பற்றிப் பேசவில்லை, மாறாக ‘உண்மையின் ஆட்சிகள்' பற்றிப் பேசுகிறார். அதாவது' உண்மைகளாகக் கருதப்படும்' அறிவின் கட்டமைப்புகள், நிர்ணயிக்கப்பட்ட வரலாற்று நிலைமைகளின் கீழ். அவர் அறிவு என்பது பரந்த தன்மை கொண்டது என்கிறார்.

அல்ஜீரியாவில் பிறந்த ஜாக் டெர்ரிடா (1930-2004), சமகாலத் தத்துவத்தில் பின்நவீனத்துவத்தின் இடத்தை நிறுவியவர்களில் முக்கியமானவர் மிகவும் துல்லியமாக ஒரு பிந்தைய கட்டமைப்புவாதி என அடையாளப்படுத்தப்பட்ட இவர், 1960 களின் பிற்பகுதியில் உரைநடைகளின் கவனமான பகுப்பாய்வு, புதுமையான விமர்சனக் கண்ணோட்டம் மற்றும் கடினமான பாணி என்ற வகையில் 1960 களில் தொடர்ச்சியாக வெளியிட்ட புத்தகங்களுக்காகப் புகழப்பட்டவர்

பின்நவீனத்துவத்தை பின்வருமாறு வரையறுக்கலாம்:

1.           பின்நவீனத்துவம் என்ற சொல்லே குறிப்பிடுவது போல, நவீனத்துவத்திற்குப் புறம்பானது. இது உலகளாவியவாதம், பகுத்தறிவுவாதம் மற்றும் அத்தியாவசியவாதம் போன்ற அனைத்து அடிப்படை நவீன கொள்கைகளையும் நிராகரிக்கிறது.

2.           மெட்டா-கதையாடல்கள் அல்லது பிரமாண்டமான கதையாடல்கள் என்ற கருத்தையும் இது நிராகரிக்கிறது.

3.           உண்மையின் மீதான நவீனத்துவ நம்பிக்கையை இறுதி அடித்தளமாகவும் அது மறுக்கிறது.

4             இது ஹைப்பர்-ரியாலிட்டி மற்றும் சிமுலாக்ரம் ஆகியவற்றில் நம்பிக்கை கொண்டுள்ளது.

5.           உள்ளூர்வாதம், சிதைத்தல் போன்ற பல்வேறு புதிய முறைகளை உருவாக்குகிறது.

6.           உண்மை, யதார்த்தம், பகுத்தறிவு, பண்பாடு, மொழி ஆகிய வேறுபாடுகளை ஏற்றுக்கொண்டு சமூகத்தின் ஒவ்வொரு பிரிவினருக்கும் உரிய பிரதிநிதித்துவம் கிடைக்கும்.

எனவே பின்நவீனத்துவம் என்பது ஒரு சமகால தத்துவமாகும். இது சிதைவு, பிளவு அல்லது பன்முகத்தன்மையின் மீது தனது நம்பிக்கையை வைத்திருக்கிறது மற்றும் அறிவின் ஒவ்வொரு பிரிவிலும் வேறுபட்ட மற்றும் தனித்துவமான முறையில் அதன் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

பின்நவீனத்துவத்தின் பண்புகள்:

நவீனத்துவம் மற்றும் பின்நவீனத்துவத்தின் சில ஒத்த பண்புகள் காரணமாக, விமர்சகர்கள் சில நேரங்களில் ஒன்றை மற்றொன்றிலிருந்து வேறுபடுத்திக் காண்பதில் குழப்பமடைகிறார்கள். பின்நவீனத்துவத்தின் சிறப்பியல்புகளை நவீனத்துவத்துடன் ஒப்பிட்டும், முரணாகவும் விவாதித்தால் அது மிகவும் உதவியாக இருக்கும்.

நவீனத்துவத்தைப் போலவே, பின்நவீனத்துவமும் முழுமையான உண்மை இல்லை. உண்மை ஒப்பீட்டளவில் உள்ளது என்ற கருத்தை நம்புகிறது. பின்நவீனத்துவம் உண்மை என்பது மனிதப் புரிதலில் பிரதிபலிக்கப்படுவதில்லை, மாறாக மனம் தனது சொந்த யதார்த்தத்தைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்கும்போது கட்டமைக்கப்படுகிறது என்று வலியுறுத்துகிறது. எனவே, உண்மைகளும் பொய்யும் ஒன்றுக்கொன்று மாறக்கூடியவை.

நவீனத்துவம் மேற்கின் கருத்துக்கள், மதிப்புகள், நம்பிக்கைகள், பண்பாடு மற்றும் விதிமுறைகள் மீது நம்பிக்கை வைக்கும்போது, பின்நவீனத்துவம் மேற்கத்திய மதிப்புகள் மற்றும் நம்பிக்கைகளை மனித அனுபவத்தின் ஒரு சிறிய பகுதியாக நிராகரிக்கிறது மற்றும் பெரும்பாலும் அத்தகைய கருத்துக்கள், நம்பிக்கைகள், பண்பாடு மற்றும் நெறிமுறைகளை நிராகரிக்கிறது.

நவீனத்துவம் அனுபவம் மற்றும் வாழ்க்கையின் ஆழமான உண்மைகளை வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கும் அதே வேளையில், பின்நவீனத்துவம் "ஆழமானது"என்று சந்தேகிக்கிறது, ஏனெனில் அத்தகைய கருத்துக்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட மேற்கத்திய மதிப்பு முறைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவை.

நவீனத்துவம் பொருள்கள் மற்றும் நிகழ்வுகளின் மேற்பரப்பிற்கு அடியில் ஆழத்தையும் உள் அர்த்தத்தையும் கண்டுபிடிக்க முயற்சிக்கும்போது, பின்நவீனத்துவம் வெளிப்புற பிம்பத்தில் கவனம் செலுத்த விரும்புகிறது மற்றும் பொருள்கள் மற்றும் நிகழ்வுகளின் உட்புறத்துடன் தொடர்புடைய முடிவுகளை எடுப்பதையோ அல்லது அடிப்படை அர்த்தங்களைப் பரிந்துரைப்பதையோ தவிர்க்கிறது.

நவீனத்துவம் ஒரு குறிப்பிட்ட இலக்கியத்தில் மையக் கருப்பொருள் மற்றும் ஒன்றுபட்ட பார்வையை மையமாகக் கொண்டிருந்தாலும், பின்நவீனத்துவம் மனித அனுபவத்தை நிலையற்றதாகவும், முரண்பாடானதாகவும், தெளிவற்றதாகவும், முடிவில்லாததாகவும், தீர்மானிக்க முடியாததாகவும், முடிக்கப்படாததாகவும், துண்டாடப்பட்டதாகவும், இடைநிறுத்தப்பட்டதாகவும், "பிளவுபட்டதாகவும்" பார்க்கிறது. எனவே, இது முரண்பாடான, துண்டு துண்டான, தெளிவற்ற, தீர்மானிக்க முடியாத, முடிக்கப்படாத, "சிதைந்த"உலகின் பார்வையில் கவனம் செலுத்துகிறது.

நவீன எழுத்தாளர்கள் தங்கள் படைப்புகளை வாசகர்களை மையமிட்டுச் செலுத்துகிறார்கள் என்றால் பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர் ஒரு "திறந்த"படைப்பை உருவாக்குகிறார். அதில் வாசகர் தனது சொந்த அனுபவங்களை, பிணைப்பினை உருவாக்கிக்கொள்ள வேண்டும். மேலும் தனது சொந்த அனுபவங்களையும் அதில் இணைத்துப் பார்க்க வேண்டும்

பின்நவீனத்துவ எழுத்தின் சிறப்பியல்புகள்:

பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர்கள் தங்கள் எழுத்தில் கேலியையும் நகைச்சுவையையும் முதலில் பயன்படுத்தவில்லை. ஆனால் பல பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர்களுக்கு, இவை அவர்களின் பாணியின் அடையாளங்களாக மாறின. பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர்கள் இரண்டாம் உலகப் போர், பனிப்போர், சதிக் கோட்பாடுகள் ஆகியவற்றால் மிகவும் விரக்தியடைந்துள்ளனர். அவர்கள் அதை மறைமுக வழியில் இருந்து பிரிக்க முயற்சிக்கிறார்கள், பின்நவீனத்துவவாதிகள் தீவிரமான விஷயங்களை விளையாட்டுத்தனமாகவும் நகைச்சுவையாகவும் அணுகுவது பொதுவானது.

பின்நவீனத்துவம் மற்றும் இடை நவீனத்துவத்துடன் தொடர்புடைய, பாஸ்டிச் என்பது பல கூறுகளை ஒன்றிணைத்தல் அல்லது "ஒட்டுதல்"என்பதாகும். பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்தில், பல பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர்கள் முந்தைய இலக்கிய வகைகள் மற்றும் பாணிகளின் கூறுகளை ஒன்றிணைத்து, அல்லது ஒரு புதிய கதையாடல் குரலை உருவாக்க அல்லது தங்கள் சமகாலத்தவர்களின் எழுத்து குறித்து கருத்து தெரிவிக்கப் பயன்படுத்துகிறார். எடுத்துக்காட்டாக, வில்லியம் எஸ்.பர்ரோஸ் அறிவியல் புனைகதை, துப்பறியும் புனைகதை, மேற்கத்தியர்களைப் பயன்படுத்துகிறார்; மார்கரெட் அட்வுட் அறிவியல் புனைகதை மற்றும் விசித்திரக் கதைகளைப் பயன்படுத்துகிறார்; தாமஸ் பைன்சோன், துப்பறியும் புனைகதை, அறிவியல் புனைகதை ஆகியவற்றின் கூறுகளைப் பயன்படுத்துகிறார்.

மெட்டாஃபிக்ஷன்:

பல பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர்கள் தங்கள் எழுத்தில் மெட்டாஃபிக்ஷனைக் கொண்டுள்ளனர், இது அடிப்படையில், எழுத்தைப் பற்றி எழுதுவதாகும். அதன் தன்மையை வாசகருக்கு உணர்த்தும் முயற்சி, மற்றும் சில நேரங்களில், ஆசிரியரின் இருப்பு. கதையாடலில் வெளிப்படையான மாற்றங்களை அனுமதிக்கவும், காலப்போக்கில் சாத்தியமற்ற பாய்ச்சல்களை அனுமதிக்கவும், அல்லது ஒரு கதைசொல்லியாக உணர்ச்சியின் வேகத்தைப் பராமரிக்கவும் எழுத்தாளர்கள் சில நேரங்களில் இந்த நுட்பத்தைப் பயன்படுத்துகின்றனர். மெட்டாஃபிக்ஷன் முதன்மையாக நவீனத்துவ இலக்கியம் மற்றும் பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்துடன் தொடர்புடையது என்றாலும், ஹோமரின் கதைகள் மற்றும் சவுசரின் 14 ஆம் நூற்றாண்டின் கேன்டர்பரி கதைகள் வரை காணப்படுகிறது.

ஹிஸ்டோரியோகிராஃபிக் மெட்டாஃபிக்ஷன்:

இந்தச் சொல் உண்மையான வரலாற்று நிகழ்வுகளையும் கதாபாத்திரங்களையும் கற்பனை செய்யும் நாவல்களைக் குறிக்க லிண்டா ஹட்சியோனால் உருவாக்கப்பட்டது. உண்மையான வரலாற்று நிகழ்வுகள் அல்லது புள்ளிவிவரங்களை கற்பனை செய்யும் படைப்புகளைக் குறிக்க லிண்டா ஹட்சியோன் "வரலாற்று மெட்டாஃபிக்ஷன்"என்ற வார்த்தையை உருவாக்கினார்; எடுத்துக்காட்டாக, ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் மரிஜுவானா புகைக்கும் காட்சி சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. தி பிரெஞ்சு லெப்டினென்ட் வுமன் என்ற நூலில் விக்டோரியன் காலத்தைப் பற்றி ஜான் ஃபௌல்ஸ் விவரிக்கிறார்.

தற்காலிகச் சிதைவு:

நவீனத்துவ புனைகதைகளில் இது ஒரு பொதுவான நுட்பமாகும்: நவீன மற்றும் பின்நவீனத்துவ இலக்கியங்களில் சிதைவு மற்றும் தொடர்ச்சி அல்லாத கதையாடல்கள் மைய அம்சங்களாகும். பின்நவீனத்துவ புனைகதைகளில் தற்காலிக சிதைவு பல்வேறு வழிகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது, பெரும்பாலும் முரண்பாட்டிற்காக. இந்த இலக்கியத்தில் ஆசிரியர் காலப்போக்கில் முன்னும் பின்னுமாக தாவலாம் அல்லது பொருந்தாத பண்பாடு மற்றும் வரலாற்றுக் குறிப்புகள் இருக்கலாம்.

தொழில்நுட்பக் கலாச்சாரம் மற்றும் ஹைபர் ரியாலிட்டி:

ஃப்ரெடரிக் ஜேம்சன் பின்நவீனத்துவத்தை "பிந்தைய முதலாளித்துவத்தின் கலாச்சார தர்க்கம்"என்று அழைத்தார். அவரது விவாதத்தின் படி, சமூகம் முதலாளித்துவத்தைத் தாண்டி தகவல் யுகத்திற்கு நகர்ந்துள்ளது. இதில் நாம் தொடர்ந்து விளம்பரங்கள், வீடியோக்கள் மற்றும் தயாரிப்புகளால் தாக்கம் பெறுகிறோம் பல பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர்கள் உண்மையான விளம்பரங்களைப் பிரதிபலிக்கும் தயாரிப்புகளைக் கண்டுபிடிப்பதன் மூலமோ அல்லது தொழில்நுட்பத்திலிருந்து தப்பிக்க முடியாத சூழ்நிலைகளில் தங்கள் கதாபாத்திரங்களை வைப்பதன் மூலமோ இதை தங்கள் படைப்புகளில் பிரதிபலிக்கிறார்கள்.

சித்தப்பிரமை:

சித்தப்பிரமை என்பது உலகின் குழப்பங்களுக்குப் பின்னால் ஒரு ஒழுங்குமுறை அமைப்பு உள்ளது என்ற நம்பிக்கை. பின்நவீனத்துவவாதிகளைப் பொறுத்தவரை, எந்த ஒழுங்கு முறையும் இல்லை. எனவே ஒழுங்கைத் தேடுவது பயனற்றது மற்றும் அபத்தமானது. பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்தின் முன்மாதிரியாக நீண்ட காலமாகக் கருதப்படும் பைன்சோனின் தி க்ரையிங் ஆஃப் லோட் 49, "தற்செயலான அல்லது சதி - அல்லது ஒரு கொடூரமான நகைச்சுவையாக"இருக்கக்கூடிய ஒரு சூழ்நிலையை முன்வைக்கிறது. இது பெரும்பாலும் தொழில்நுட்ப கலாச்சாரம் மற்றும் ஹைபர் ரியாலிட்டியின் கருப்பொருளுடன் ஒத்துப்போகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, கர்ட் வொன்னெகுட்டின் பிரேக்ஃபாஸ்ட் ஆஃப் சாம்பியன்ஸ் படத்தில், டுவைன் ஹூவர் என்ற கதாபாத்திரம் உலகில் உள்ள அனைவரும் ஒரு ரோபோ என்றும், அவர் மட்டுமே மனிதர் என்றும் நம்பும்போது வன்முறையாக மாறுகிறார்.

மேஜிக்கல் ரியலிசம்

மிக முக்கியமான பின்நவீனத்துவ உத்தியான மேஜிக்கல் ரியலிசம் என்பது நிஜமாகவோ அல்லது சாதாரணமாகவோ தோன்றும் ஒரு கதையாடலில் அற்புதமான அல்லது சாத்தியமற்ற கூறுகளை அறிமுகப்படுத்துவதாகும். மேஜிக்கல் ரியலிஸ்ட் நாவல்களில் சாதாரண வாழ்க்கையில் நிகழும் கனவுகள், முன்னர் இறந்த கதாபாத்திரங்கள் திரும்ப வருதல், மிகவும் சிக்கலான கதைக்களங்கள், காலத்தின் மாற்றங்கள் மற்றும் தொன்மங்கள் மற்றும் விசித்திரக் கதைகள் கதையின் ஒரு பகுதியாக மாறுவது ஆகியவை அடங்கும். பல விமர்சகர்கள் மேஜிக்கல் ரியலிசம் அதன் வேர்கள் தென் அமெரிக்க எழுத்தாளர்களான ஜார்ஜ் லூயிஸ் போர்கஸ் மற்றும் கேப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸ் ஆகியோரின் படைப்புகளில் கொண்டுள்ளது என்று வாதிடுகின்றனர், மேலும் சிலர் அதை லத்தீன் அமெரிக்க பாணியாக வகைப்படுத்தியுள்ளனர். ஜார்ஜ் லூயிஸ் போர்ஹெஸின் ஹிஸ்டோரியா யுனிவர்சல் டி லா இன்ஃபாமியா, மேஜிக் ரியலிசத்தின் முதல் படைப்பாக பலரால் கருதப்படுகிறது. இது தவிர, கொலம்பிய நாவலாசிரியர் கேப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸின் “தனிமையின் நூறு ஆண்டுகள்” (1967), “கலரா பெருந்தொற்றின் போதான காதல்”(1985), சல்மான் ருஷ்டியின் “இரவின் குழந்தைகள்”(1981), ஹாருகி முரகாமி எழுதிய “கடற்கரையில் காஃப்கா”(2022), எலிசபெத் கிரேவரின் “துக்க கதவு”(1985) ஆகியவை மேலைய மேஜிக் ரியலிசத்திற்கு சில எடுத்துக்காட்டுகள். தமிழிலும் பிற இந்திய மொழிகளிலும் பின் நவீனத்துவப் படைப்பு முற்சிகள் நடைபெற்றுக்கொண்டு இருக்கின்றன.

தமிழில் பின்நவீனத்துவத்தை அறிமுகம் செய்தவர்கள்:

தமிழவன், எழுத்தாளர் நாகார்ஜுனன், பிரேம், ரமேஷ் பிரேதன் க.பூரணசந்திரன், நோயல் இருதயராஜ், எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி, கோணங்கி, ச.ராஜநாயகம் போன்றவர்கள். ஞானி மற்றும் சிலர் அதை மார்க்ஸியத்துடன் இணைத்து சிந்தனை செய்தனர். பின்னர் பலர் பின்நவீனத்துடன் படைப்புகளைப் படைத்தளித்தனர்..

- பாரதிபாலன், பேராசிரியர் மற்றும் இயக்குநர், தமிழியல் மற்றும் பண்பாட்டுப்புலம்,  தமிழ்நாடு திறந்தநிலைப் பல்கலைக்கழகம், சென்னை.