எப்படியும் சொல்ல முடியாத வாழ்வின்
துயர்களை நேற்றைப் போலவே
இன்றும் எதிர்கொள்கிறோம்
ஒரு போர்வையால்
அடக்க முடியாதது எங்கள் குளிர்
ஒரு கரையால் தடுக்க முடியாதது
எங்கள்மீது மோதி உடைக்கும் வெள்ளம்
ஒரு குவளைத் தண்ணீரால்
தீர்க்க முடியாதது எங்கள் தாகம்
ஒரு மருந்தால் போக்க முடியாதது
எங்கள் வலி
நிலத்தைத் துளைத்து நீரெடுத்து
விற்கிறவனும்
மணலைக் கடத்தி
ஆறுகளைக் கொன்றவனும்
புகையினைப் பெருக்கி
காற்றில் கார்பனைச் சேர்த்தவனும்
குளிர்பதனத்திலுறங்கி
ஓசோன் ஓட்டையைப் பெருக்கியவனும்
தூரங்களில் பத்திரமாய் தூங்குகிறார்கள்
இயற்கையின் கோபங்களில்
நாங்களே அடிபடுகிறோம்
தாயிடம் அடிவாங்கும்
மடிப்பிள்ளையைப் போல
எனினும் வாழ்வின் கெட்டிப் பகுதிகளில்
ஆணிகளை அடித்து மாட்டி வைத்திருக்கிறோம்
எங்கள் உடல்களை
