அண்மைப் படைப்புகள்
- தாமோதர் பள்ளத்தாக்குத் திட்டம் குறித்த கல்கத்தா மாநாடு
- தூத்துக்குடி ஸ்டெர்லைட் எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் நிகழ்த்தப்பட்ட படுகொலைகள், தாக்குதல்கள் குறித்த கள ஆய்வு அறிக்கை
- பீகாரில் இருந்து தீகார் வரை கன்னையா குமார் (2016)
- மோடியின் 4 ஆண்டு சாதனை! வங்கிக்கடன் மோசடியில் 77 ஆயிரம் கோடி முறைகேடு!!
- பழந்தமிழ் அடையாளங்கள்
- காயிதே மில்லத் - எளிமையின் உச்சம்
- எழுத்துல ஜீவன கொண்டுட்டு வந்துருக்கன்...
- நீ! நான்! காதல்!
- ஆதித்யா
- கால்கள் எழுதும் கவிதை
கீற்றில் தேட
ஜனவரி16_2012
- விவரங்கள்
- எழுத்தாளர்: சுப.வீரபாண்டியன்
- பிரிவு: ஜனவரி16_2012
பசுபதி பாண்டியன் படுகொலை
நக்கீரன் அலுவலகம் மீது தாக்குதல்
காவல் நிலையத்தில் பாலியல் வன்முறை
கடந்த மே மாதம் தமிழகத்தின் முதலமைச்சராகப் பொறுப்பேற்ற ஜெயலலிதா, சட்டம் - ஒழுங்கில்தான் தன்னுடைய முதல் கவனம் அமையுமென்று கூறினார். நான் ஆட்சிக்கு வந்த உடனேயே திருடர்கள், சங்கிலி பறிப்போர் அனைவரும் ரயிலேறி ஆந்திராவுக்குப் போய்விட்டார்கள் என்று கூறினார்.
ஆனால் இன்றோ, பிற மாநிலங்களில் உள்ள திருடர்கள், வன்முறையாளர்கள் அனைவரும் விமானம் ஏறித் தமிழ்நாட்டிற்கு வந்துவிட்டனரோ என்று அஞ்சத்தக்க நிலை உருவாகியுள்ளது. தேவேந்திர குல வேளாளர் கூட்டமைப்பின் தலைவராகிய பசுபதி பாண்டியன், திண்டுக்கல் அருகில் உள்ள நந்தவனம்பட்டி கிராமத்தில், அவருடைய வீட்டு வாசலிலேயே வெட்டிக் கொலை செய்யப்பட்டுள்ளார். அரிவாள், கத்தி போன்ற ஆயுதங்களால் சரமாரியாக வெட்டப்பட்டு ரத்த வெள்ளத்தில் மிதக்கும் காட்சியை ஊடகங்கள் வெளியிட்டுள்ளன.
அண்மையில் அ.தி.மு.க.வினரால் "நக்கீரன்' இதழின் அலுவலகம் அடித்து நொறுக்கப்பட்டது. காவல்துறையினர் கண்முன்பாகவே நடைபெற்ற அத் தாக்குதலில், அங்கு பணியாற்றும் ஊழியர்கள் சிலரும் காயப்பட்டனர். அதுமட்டுமின்றி, நக்கீரன் அலுவலகத்திற்கு குடிநீர் மற்றும் மின்சார இணைப்புகளும் துண்டிக்கப் பட்டன. இத்தனைக்கும் பின்னால், நக்கீரன் கோபால், அவருடைய தம்பி குருசாமி, நக்கீரன் இணையாசிரியர் காமராஜ், கோவி.லெனின், உதவி ஆசிரியர் தமிழ்நாடன் ஆகியோரின் மீது வழக்குத் தொடரப்பட்டுள்ளது.
தாக்கியவர்களை விட்டுவிட்டுத் தாக்கப்பட்டவர்களின் மீது வழக்குத் தொடுத்து, அ.தி.மு.க. அரசு, சட்டம் ஒழுங்கைக் காப்பாற்றிக் கொண்டுள்ளது. நக்கீரன் அலுவலகம் தாக்கப்பட்டதற்கு என்ன காரணம்? "மாட்டுக்கறி சாப்பிடும் மாமி நான்' என்று அட்டைப்படத்தில் ஜெயலலிதாவைப் பற்றி எழுதி இருந்ததுதான் அ.தி.மு.க.வினரைக் கோபப்படுத்தி விட்டது என்று கூறுகின்றனர். ஜெயலலிதாவின் உணவுப் பழக்கம் எத்தகையது என்பதைப் பற்றி நமக்கு அக்கறையில்லை. அது அவருடைய தனி உரிமை. அச்செய்தி உண்மையா இல்லையா என்னும் விவாதமும் எழுந்துள்ளது. உண்மையில்லாத எந்த ஒரு செய்தியையும் வெளியிடுவது ஊடக அறம் ஆகாது.எனவே, தவறான செய்தி ஒன்றினை நக்கீரன் வெளியிட்டிருக்குமானால், அவ்விதழ் மீது சட்டப்படியான நடவடிக்கை எடுக்கப்படுவதில் நமக்கு எந்தக் கருத்து வேறுபாடும் இல்லை.
எனினும், அரசியல்வாதிகளைப் பற்றியும், திரை உலகினரைப் பற்றியும் கிசுகிசக்களை எழுதும் பழக்கம், ஊடகங்களில் நெடுநாள்களாகவே இருந்து வருகின்றது. இப்போக்கு வரவேற்கத்தக்கதன்று. தாறுமாறான செய்திகளையும், தரக்குறைவான செய்திகளையும் வெளியிட்டு, விற்பனையை உயர்த்திக்கொள்ளும் போக்கு, இங்கே பல பத்திரிகைகளிடம் உள்ளது.
குறிப்பாக, தினமலர், குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் போன்ற ஏடுகளில், இதுபோன்ற கிசுகிசுக்கள் இடம் பெறாத நேரங்களே இல்லை என்று சொல்லலாம். கலைஞரைப் பற்றியும், அவருடைய குடும்பத்தினர் பற்றியும் எத்தனை இழிவான செய்திகளை இவைபோன்ற இதழ்கள் வெளியிட்டு மகிழ்ந்துள்ளன என்பதை நாம் அறிவோம்.
இப்போக்குத் தொண்டர்களிடையே கோபத்தை உருவாக்குதல் இயல்பே என்பதையும் நாம் மறுக்க வேண்டியதில்லை. ஆனால் நக்கீரன் அலுவலகத் தாக்குதல், கோபப்பட்ட தொண்டர் களின் தன்னிச்சையான ஒன்றாகத் தெரியவில்லை. இடைவெளிவிட்டு, இடைவெளிவிட்டு, ஒவ்வொரு அணி அணியாக வந்து தாக்கியுள்ளனர் என்பதும், ஒவ்வொரு அணிக்கும் ஒருவர் தலைமை தாங்கியுள்ளார் என்பதும், அது திட்டமிட்ட தாக்குதலே என்பதை உறுதிப்படுத்துகின்றது. மின்சாரமும் நிறுத்தப்பட்டது என்பதை அறியும் போது, அரசே முன்நின்று கலவரத்தைத் தூண்டியுள்ளது என்பது உறுதியாகின்றது.
அதுமட்டுமின்றி கடைகளில் விற்பனைக்கு வைக்கப்பட்டிருந்த நக்கீரன் இதழ்களைப் பறிமுதல் செய்து தெருவில் போட்டுக் கொளுத்தியிருக்கின்றனர் அ.தி.மு.க.வினர். இத்தாக்குதல் "நக்கீரன்' என்னும் இதழ் மீதோ, கோபால் என்னும் தனிமனிதர் மீதோ தொடுக்கப் பட்டதன்று. ஆளும் கட்சியைப் பற்றியோ, அதன் தலைமையைப் பற்றியோ யாரும் எதுவும் பேசவோ, எழுதவோ கூடாது என்னும் அச்சுறுத்தலாகவே இதனைப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. அ.தி.மு.க. ஆட்சியில் ஜனநாயகத்திற்கு இடமில்லை என்பதையே இது காட்டுகின்றது.
எப்போதுமே ஜெ.ஆட்சி என்பது, வன்முறைக்கு வழிவிடுகின்ற ஆட்சியாகவே இருந்து வருகின்றது. காவல் நிலையங்கள் மக்களுக்கு - குறிப்பாகப் பெண்களுக்கு எதிராகச் செயல்படுகின்ற நிலையையும அவரது ஆட்சியில் காண முடிகிறது. மிகக் கொடூரமான வாச்சாத்தி நிகழ்வு அன்று அவர் ஆட்சியில்தான் நடைபெற்றது. சிதம்பரம் பத்மினி, முத்தாண்டிக்குப்பம் வசந்தா என்று ஒரு பட்டியலே உள்ளது. இப்போது திருக்கோவிலூர் அருகே உள்ள சிற்றூர்க் காவல்நிலையம் ஒன்றில் இருளர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் பாலியல் வன்முறைக்கு உள்ளாகியுள்ளனர்.
இச்சூழலில் ஒன்றை மக்கள் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஜனநாயகத்திற்கான இடம் இங்கே குறைந்து கொண்டே வருகிறது. வன்முறைகள், அடக்கு முறைகள் ஆகியனவற்றின் மூலமும், காவல்துறையைக் கொண்டுமே ஆட்சியை நடத்திவிட முடியும் அ.தி.மு.க. அரசு கருதுகிறது. தடிகொண்டு அடக்கிய பாசிச அரசுகளின் நிலை என்னவாயிற்று என்ற வரலாற்றை தமிழ்நாட்டின் இன்றைய ஆட்சியாளர்கள் திரும்பிப் பார்ப்பது நல்லது.
- விவரங்கள்
- எழுத்தாளர்: சுப.வீரபாண்டியன்
- பிரிவு: ஜனவரி16_2012
"மாட்டுக்கறி தின்னும் புலையா - உனக்கு
மார்கழித் திருநாளா?'' - என்ற கேள்வியால்தான் அன்று நந்தன் முகத்தில் அறைந்தனர். இன்றும் தொடர்கிறது நந்தன் கதை.
உண்ணும் உணவு, செய்யும் தொழில் எல்லா வற்றுடனும் சாதி முடிச்சைச் சலிக்காமல் போட்டது, இந்துத்வாவின் வருண சமூகம். உண்ணும் உணவில் ஒருவருக்கு உயர்வு தாழ்வு கற்பிக்கப்பட்டதும், உண்ணும் உணவைக் கொண்டு ஒருவரின் சாதி நிர்ண யிக்கப்பட்டதும், உலகிலேயே இங்கு மட்டும்தான்.
ரத்தக்கண்ணீர் படத்தில் ராதா சொல்வார் - இங்கதான்டா சாப்பிடறதுல கூட ரெண்டு கட்சி வச்சிருக்கான் - என்று. அது கட்சியன்று, சாதி. இரண்டல்ல இரண்டாயிரம். பார்ப்பனர்கள் புலால் உண்ணாதவர்களாம். அதனால் உயர்ந்தவர்களாம். அவர்களைப் பார்த்து சைவப் பிள்ளை, சைவச் செட்டியார், சைவ முதலியார் என ஒரு வரிசை. பெரியார் சொல்வார், "இவனுங்க எல்லாம் ஒன்றரைப் பார்ப்பானுக்குச் சமம்'' வரலாற்றைப் புரட்டினால், புலால் உண்ணும் பழக்கமே எங்கிருந்து, யாரிடமிருந்து வந்தது என்பது புரியும். யாகம் நடத்தி, அந்த யாகத்தீயில் மாடுகளையும், குதிரைகளையும் வெட்டிப்போட்டு, நெய் வழிய வழிய புலால் உண்ட கூட்டம் எது என்பதைப் "புனித வேதங்கள்' புகலும்.
"ரிக்வேதகால ஆரியர்கள்' என்னும் நூலில் ராகுல சாங்கிருத்தியாயன், "அவர்களிலே (ஆரியர்களில்) மாமிசம் உண்ணாதவர்களே எவரும் இல்லை எனலாம். பெரிய பெரிய ரி´கள், முனிவர்களுக்கு விருந்து படைக்க வேண்டுமென்றாலும் புலால் மிகவும் அவசியமான ஒன்றாகும்'' என்று எழுதியுள்ளார்.
"தன் மகன் புலவனாகவும், புகழ்பெற்றவனாகவும், நல்ல பேச்சாளனாகவும், எல்லா வேதங்களையும் படித்தவனாகவும், முழு ஆயுளைக் கொண்டவனாகவும் இருக்க வேண்டுமென விரும்பினால், தாயானவள் நெய்யுடன் கலந்த பொலி எருது அல்லது எருதுவின் மாமிசம் கலந்த சாதம் சாப்பிட வேண்டும்'' என்கிறது பிரகதாரண்ய (6-4-18) உபநிடதம்.
அன்று வாழ்ந்த ஜீவகாருண்ய சீலர் புத்தர் மட்டுமே. "அவி சொரிந்து ஆயிரம் வேட்டலின், ஒன்றன் உயிர் செகுத்து உண்ணாமை நன்று' என உரைத்தவர் வள்ளுவர் மட்டுமே. மற்ற அனைவரும் மாட்டுக்கறி தின்ற மகானுபாவர்கள் தாம்!
அவர்கள் தின்ற போதெல்லாம், மாட்டுக்கறி என்பது மாமுனிவர்களின் உணவாய் இருந்தது. அதனையே நாம் தின்னத் தொடங்கிய பின், அது அருவெறுக் கத்தக்க உணவாகிவிட்டது. கொல்லாமை அறம் கூறி அன்று பெளத்தமும், சமணமும் மக்களிடம் செல்வாக்குப் பெறுவதை அறிந்த ஆதி சங்கரர், அதனைத் தன் கொள்கையாக வரித்துக் கொள்ள முயன்றார்.
பெளத்தத்தின் பல சிறப்புக் கூறுகளைத் தன் கையில் எடுத்துக்கொண்டு, தன் மதமே அஹிம்சை போற்றும் அரிய மதம் என ஆரவாரம் செய்தார். அதனால்தான்அவரைப் "பிரசன்ன பெளத்தர்' (பெளத்தத்தின் பின்னால் மறைந்து நிற்பவர்) என்று இன்றும் கூறுகின்றனர். இப்படித்தான் பார்ப்பனர்கள் "சைவர்களாக' ஆயினர். அவர்கள் சைவர்கள் ஆனவுடன், அசைவர்கள் ஈனப்பிறவிகள் என்று அறிவிக் கப்பட்டனர்.
அசைவம் என்று சொல் லப்படும் புலால் உண்ணும் பழக்கத் திலும் பல நிலைகள் கற்பிக்கப் பட்டன. ஆடு, மீன், கோழி தின்பவர்கள் சற்று உயர்தரம். "கோமாதா' என்று போற்றப்படும் மாட்டின் கறியை உண்பவர்கள் புலையர்கள், கீழானவர்கள். அவர்களைத் தீண்டவே கூடாது. பன்றிக்கறி தின்பவர்களோ அவரினும் கீழான வர்கள். பூனைக்கறி, நரிக்கறி தின்பவர் கள் எல்லோரும் இழிவானவர்கள்.
எழுதப்படாத சட்டமாக இன்றுவரை நம் சமூகத்தில் இதுதானே நிலவுகிறது? உழைக்கும் மக்கள் மாட்டுக்கறியை விரும்பி உண்பதற்கான காரணம் என்ன? குறைந்த செலவில், நிறைந்த புரதம் அதில் உள்ளது என்பதுதான். வெயிலில் போராடி, வியர்வை சிந்தி உழைப்போர் தங்களுக்குத் தேவையான புரதச் சத்தைப் பெறுவதற்கு அந்த உணவை நாடுகின்றனர். அதிலென்ன குற்றம்? அதிலென்ன அருவெறுப்பு? கோழி, கண்டதையும் தின்கிறது. மீனோ அழுக்கையே ஆகாரமாகக் கொள்கிறது. அவற்றை எல்லாம் தின்னலாமாம். அது நாகரிகமாம். ஆனால், புல், வைக்கோல், பருத்திக்கொட்டை, புண்ணாக்கு ஆகியனவற்றை மட்டும் உண்டு வளரும் பசு மாட்டின் கறி அருவெறுப்பாம். எந்த ஊர் நியாயம் இது! அவாளின் அந்த ஊர் நியாயம்தான்...வேறென்ன?
மேலை நாடுகளில் நூற்றுக்கு தொன்னூறு பேருக்கு மேல், மாட்டுக்கறியும், பன்றிக்கறியும்தான் உண்கிறார்கள். அமெரிக்காவில் வான்கோழிக் கறிதான் சிறப்பு விருந்து. தென் அமெரிக்காவில் குதிரைக் கறியும், அரபு நாடுகளில் ஒட்டகக் கறியும் சாதாரணமானவை. சீனாவில் தவளை, பாம்பு எல்லாம் உணவு வகைகளே. கொரிய நாட்டின் தலைநகரில் (சீயோல்) நாய்க்கறிக்குத் தனி வரவேற்பு உண்டு.
ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஒவ்வொரு விதமான உணவுப் பழக்கம் உள்ளது. அவரவரின் தேவை, சுவையைப் பொறுத்ததாகவும், அந்தந்த நாட்டுச் சூழல், பருவநிலைகளைப் பொறுத்த தாகவும் உணவுப் பழக்கம் அமைகின் றது. ஆனால் உணவை வைத்து உயர்வு தாழ்வு எங்கும் கற்பிக்கப்படுவதில்லை, இந்தியாவைத் தவிர.
அதனால்தான், ஜெயலலிதா மாட்டுக்கறி தின்னும் பழக்கமுடையவர் என்று நக்கீரன் எழுதியவுடன், அவர்களின் அலுவலகத்தைக் கல்லால் அடிக்கின்றனர். எங்கள் தலைவியை எப்படி இழிவுபடுத் தலாம் என்கின்றனர்.
இதிலே இழிவு எங்கிருந்து வந்தது. ஒரு வேளை அவருக்கு அந்தப் பழக்கம் இல்லையயன்றால், நக்கீரன் தவறான செய்தி வெளியிட்டதாய்ச் சொல்லி, அதற்குரிய சட்ட நடவடிக்கையை எடுத்துக்கொள்ளட்டும். ஜெயலலி தாவை நக்கீரன் இழிவுபடுத்தி விட்ட தாக ஏன் சொல்ல வேண்டும்?
அப்படிச் சொல்வதன் மூலம், மாட்டுக்கறி தின்பது இழிவு என்று தானே ஆகிறது. அப்படியானால் மாட்டுக்கறி தின்பவர்கள் அனைவரும் இழிவானவர்கள் என்பதுதானே பொருள். அப்படிச் சொல்வது தீண்டாமைத் தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ் வரும் குற்றம் என்பது ஒருபுறமிருக்க, மாட்டுக்கறி தின்னும் கோடிக்கணக்கான உழைக்கும் மக்களை இழிவானவர்கள் என்று சொல்ல எவனுக்கும் உரிமை யில்லை என்பதை உணர வேண்டும்.
மாட்டுக்கறி தின்பவர்கள் அனைவரும் இழிவானவர்கள் என்றால், அந்த இழிந்தவர்களின் வாக்குகள் இனி எங்களுக்கு வேண்டாம் என்று அவர்கள் முதலில் அறிவிக்கட்டும். அதன்பின், நக்கீரன் அலுவலகத்தைத் தாக்கலாம். அப்படித் தாக்குகிறவர்களும், மாட்டுக் கறி சாப்பிடாத "அவாளாகவே' மட்டும் இருக்க வேண்டும் !
- விவரங்கள்
- எழுத்தாளர்: எழில்.இளங்கோவன்
- பிரிவு: ஜனவரி16_2012
"இந்தி ஓர் அன்னிய மொழி'' - அண்மையில் வழக்கொன்றில் தீர்ப்பு வழங்கும்போது, குஜராத் உயர்நீதிமன்றம் இவ்வாறு தன் கருத்தைப் பதிவு செய்துள்ளது. குஜராத்தில் ராஜ்காட், ஜுனாகாட் பகுதிகளைச் சேர்ந்த விவசாயிகள் சங்கம், நிலம் கையகப்படுத்தப் பட்டமை தொடர்பாக, அம்மாநில உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தது.
அவ்வழக்கின் தீர்ப்பில், குஜராத் மாநில அரசு, தொடக்கப் பள்ளிகளில் குஜராத் மொழியே கற்பிக்கிறது. இம்மாநிலத்தில் குஜராத் மொழியே பேசப்படுகிறது. இந்தி பேசப்படுவதில்லை. இந்த அடிப்படையில் இந்தி ஓர் அன்னிய மொழியே என்ற கருத்தை நீதிமன்றம் பதிவு செய்திருக்கிறது. இது ஒரு வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க தீர்ப்பு. இது ஒருபுறம் இருக்க, சனவரி 6ஆம் நாள் டில்லியில் நடந்த 15ஆம் உலக சமஸ்கிருத மாநாட்டின் தொடக்க விழாவில் பேசிய பிரதமர் மன்மோகன் சிங், சமஸ்கிருத மொழியின் வளர்ச்சிக்காக மத்திய அரசு தீவிர நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளப்போவதாக அறிவித்திருக்கிறார்.
"சமஸ்கிருத மொழி எந்த ஒரு இனத்துக்கோ மதத்துக்கோ மட்டும் சொந்தமானதன்று. குறுகிய மனப்பான்மையை ஒழிக்கக் கூடிய, விடுதலை உணர்வை வளர்க்கும் வகையிலான பண்பாட்டைப் பறைசாற்றும் மொழி அது. சுதந்திரமும் சகிப்புத் தன்மையும் அதனுள் பொதிந்து இருக்கிறது... இன்றைக்கும் வாழ்ந்திருக்கும் மொழிகளுள் மிகப் பழமையானது சமஸ்கிருதம்.
இதை மதச் சடங்குகளுக்காகவும், வழிபாடுகளுக்காகவும் மட்டுமே பயன்படும் மொழி என்று கருதிவிடக் கூடாது... பல்வேறு ஆச்சாரியார்களும், அறிஞர்களும் தங்களின் கருத்துகளைப் புனிதமான வேதங்களிலும், உபநிசத்துகளிலும் பதிவு செய்திருக்கின்றனர்... இம்மொழியை வளப்படுத்தவும், பிரபலப்படுத்தவும் நடவடிக்கைகளைத் தீவிரப்படுத்துவதற்கான முயற்சிகளை அரசு மேற்கொள்ளும்'' மன்மோகன் சிங் பேச்சின் சாரம் இது.
இந்தப் பேச்சில் இருந்து ஒரு செய்தி மிகத் தெளிவாகத் தெரிகிறது. மன்மோகன் சிங் சொல்லும் வேதங்கள், உபநிடதங்கள், ஏன் பகவத்கீதையைக் கூட அவர் படிக்கவில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. படித்திருந்தால் இப்படிப் பேசியிருக்க மாட்டார். ஆரிய இனத்திற்கும், இந்து மதத்துக்கும் மட்டுமே சொந்தமான மொழி சமஸ்கிருதம். மற்றவர்கள் இம்மொழியைப் படிக்கக்கூடாது என்பது மனுவின் சட்டம்.
ரிக்வேதத்தில் புரு சூக்தம் நால்வருணப் படிநிலை குறித்துப் பேசுகிறது. நான்கு வருணங்களையும் நானே படைத்தேன் என்று கண்ணன் கூற்றாகக் கீதை சொல்கிறது. இவையல்லாம் குறுகிய மனப்பான்மையை ஒழிக்கக் கூடியதாகவோ, விடுதலை உணர்வை வளர்க்கும் பண்பாடாகவோ அமையவில்லை.
தமிழ், ஈப்ரு போன்ற தொன்மையான மொழிகளுள் சமஸ்கிருதமும் ஒன்றே தவிர, அதுவே முதல் பழமையான மொழி அன்று. ஆச்சாரியார்கள், ஆரிய அறிஞர்களின் கருத்துகள் எனச் சொல்லும் வேத உபநிடதச் செய்திகள் மனித நேயத்திற்கு மாறுபட்டவை. இந்தக் கருத்துகள் எல்லாம் சமஸ்கிருத மொழியில் உள்ள நூல்களில்தான் சொல்லப்பட்டி ருக்கின்றன. இந்த மொழியை வளர்க்கத்தான் பிரதமர் தீவிர நடவடிக்கை எடுக்கப் போகிறாராம்.
குஜராத் உயர்நீதி மன்றமோ இந்தியை அம்மாநிலத்தின் அன்னிய மொழி என்று கருத்து கூறுகிறது. மன்மோகன் சிங்கோ இந்தியா முழுமைக்கும் சமஸ்கிருதத்தைச் சொந்த மாக்க முயல்கிறார்.
இந்திக்கும் சமஸ்கிருதத்திற்கும் என்ன தொடர்பு?
ஆரியர்கள் பண்டைய இந்தியாவுக்குள் நுழையும்போதே அவர்களின் சொந்த மொழியான "ஆர்ய'' மொழியைக் கைவிட்டு விட்டார்கள். கி.மு.1000 காலகட்டங்களில் அவர்களால் உருவாக்கப்பட்ட புதிய மொழி சமஸ்கிருதம். முதலில் அதற்கு எழுத்து வடிவம் இல்லை.
பிராகிருத வரிவடிவ எழுத்துகளின் மாற்றங்களை அடுத்துத் தோன்றிய "கடிபோலி'' என்ற எழுத்து வடிவ மொழியில் இருந்து தோன்றியதே "இந்தி''. எனவே சமஸ்கிருதத்தின் பிள்ளைகளுள் மிக நெருக்கமான பிள்ளைமொழி இந்தி. அகண்ட பாரதம், ஆட்சி மொழி இந்தி, அதன்மூலம் சமஸ்கிருதத்தை உயிர்ப்பித்து ஆரிய ஆதிக்கத்தை நிலைநிறுத்துவது இதுதான் இந்துத்துவ வாதிகளின் திட்டம்.
இதன் மூலம் மனு(அ)தர்மம் கோலோச்சும், குலக்கல்வித் திட்டமே நடைமுறைக்கு வரும். சூத்திரர்கள் "கைதட்டிக்'' கொண்டுதான் சாலையில் போக வேண்டிய நிலை உருவாகும் என்றால் மறுக்க முடியுமா? இதுதானே கடந்த கால வரலாறு ! ஓர் இனத்தை அழிக்க வேண்டுமானால் அவ்வினத்தின் மொழியை முதலில் அழிக்க வேண்டும். மொழி அழிந்தால் இனம் சிதையும், மறையும், அழியும். 1937ஆம் ஆண்டு சுயராஜ்ய(காங்கிரஸ்) கட்சி தமிழகத்தில் ஆட்சி அமைத்த போது, ராஜாஜி முதல்வராகப் பொறுப்பேற்றார். முதல்வர் பொறுப்பேற்ற ராஜாஜி சில நாட்களில்,சென்னை தட்சிண பாரத் இந்தி பிரச்சார சபா விழாவிலும், சென்னை இராமகிருஷ்ணா மாணவர் விடுதி கூட்டத்தில் பேசும்போதும், பள்ளிகளில் இந்தி கட்டாய பாடமாக்கப்படும் என்று அறிவித்தார்.
உடனே தமிழக காங்கிரஸ் தலைவர் சத்தியமூர்த்தி இந்தியோடு சமஸ்கிருதத்தையும் கட்டாயப்பாடமாக்க வேண்டும் என்றார். இதுதான் வர்ணாசிரம தர்மத்தைக் கொண்டு செல்லும் வழியாக அவர் கருதினார். களம் கண்டது தமிழகம் இந்தி ஆதிக்கத்திற்கு எதிராக! தந்தை பெரியார், நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார், மறைமலை அடிகளார், உமாமகேசுவரானர், கி.ஆ.பெ. விசுவநாதம், பேராசிரியர் கா.சு. பிள்ளை, அஞ்சாநெஞ்சன் பட்டுக்கோட்டை அழகிரி, ஊ.பு.அ. சவுந்திர பாண்டியனார் போன்ற தலைவர்கள் மக்களைத் தட்டி எழுப்பி இந்தி எதிர்ப்புப் போரைத் தொடங்கினார்கள். திருவாரூர், மாணவர் கலைஞர் 38ஆம் ஆண்டு தன் முதல் போராட்டமாக இந்தி எதிர்ப்புப் போரில் இறங்கினார்.
இதன் உச்சகட்டமாக அமைந்தது 1964-65ஆம் ஆண்டின் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம். 1965 சனவரி 26ஆம் நாள் இந்தி இந்தியாவின் ஆட்சி மொழி என்ற குடியரசுத் தலைவரின் ஆணை தமிழகத்தை உலுக்கியது. தமிழக மாணவர்கள் இந்தியை எதிர்த்து வீதியில் இறங்கிப் போராடினார்கள். வகுப்புகளைப் புறக்கணித்தார்கள். அன்றைய முதல்வர் பக்தவச்சலம் மாணவர்களை அடக்கி ஒடுக்கக் காவல்துறையைப் பயன்படுத்தினார். ஆனால் அதையும் மீறினார்கள் மாணவர்கள். அடி, உதை, கண்ணீர்ப் புகை வீச்சு, துப்பாக்கிச் சூடு என்று போர்க்களமானது தமிழகம். மாணவர்கள் மட்டுமல்லாமல் மக்களின் ஆதரவும் கிடைத்தது.
இந்தி எதிர்ப்புப் போரின்போது தமிழுக்காய் உயிர்துறந்தார்கள் கீழப்பழுவூர் சின்னச்சாமி, சிவலிங்கம், கீரனூர் முத்து, வீரப்பன், தண்டபாணி முதலான மாவீரர்கள். வேறு வழியின்றி மத்திய அரசு பணிந்தது. "இந்தி பேசாத மக்கள் விரும்பும்வரை, இந்தி திணிக்கப்பட மாட்டாது'' என்று உறுதி மொழி அளித்தார் அன்றைய பிரதமர் நேரு. 67ஆம் ஆண்டுப் பொதுத் தேர்தலில் மாணவர் சமுதாயமும், மக்களும், காங்கிரஸ் கட்சியை வேரோடும் வேரடி மண்ணோடும் தூக்கி எறிந்துவிட்டார்கள். இன்று அல்லாடிக்கொண்டு இருக்கிறது அந்தக் காங்கிரஸ் தமிழகத்தில்.
இதை எல்லாம் யாரும் இன்றைய பிரதமர் மன்மோகன்சிங்கிற்குச் சொல்லவில்லை போல் தெரிகிறது. அதனால்தான் அவர் சமஸ்கிருதத்தின் வாலைப்பிடித்து ஆடிக்கொண்டு இருக்கிறார். அதன் மூலம் இந்தியை அரியணை ஏற்ற அவர் முயல்கிறார்.
சனவரி 25 தமிழக மொழிப் போராளிகளின் வீரவணக்க நாள். இந்த நாளில் பிரதமர் மன்மோகன் சிங்குக்கு ஒரு செய்தி - இந்தியை நெஞ்சில் வைத்துச் சமஸ்கிருதப் புலிவாலைப் பிடித்தால், மீண்டும் தமிழகம் ஒரு மொழிப்போரைச் சந்திக்க வேண்டிய நிலை ஏற்படும்.
- விவரங்கள்
- எழுத்தாளர்: இரா.உமா
- பிரிவு: ஜனவரி16_2012
அதேநேரத்தில், அவர்களுக்கு ஏதேனும் இழிவு ஏற்பட்டால், இனத்திற்கு ஏற்பட்ட இழிவாகக் கருதி ஒட்டுமொத்த மக்களும் பொங்கி எழுகின்றனர். உலகம் முழுவதும் இதுதான் நிலை என்றாலும், இந்தியாவில், அதிலும் குறிப்பாகத் தமிழ்நாட்டில் கொஞ்சம் அதிகம்.
மற்ற நாடுகளில் திரைக்கலைஞர்கள் மட்டுமல்ல, கிராமியக் கலைஞர்கள் உள்பட அனைவரும் மக்களால் கொண்டாடப்படுகின்றனர். ஆனால் தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தளவில், திரைப்பட நடிகர்களுக்கு மக்களிடம் இருக்கின்ற வரவேற்பு, பிற துறைக் கலைஞர்களுக்கு இல்லை என்று சொல்லலாம். மக்கள் இத்தனை முக்கியத்துவம் தருகின்ற கலைஞர்கள், மக்கள் நலனில் எவ்வளவு தூரம் கவலையும், அக்கறையும் கொண்டுள்ளனர் என்பதையும் நாம் பார்க்க வேண்டியுள்ளது.
முல்லைப் பெரியாறு போராட்டங்கள் நமக்குள் இக்கேள்வியை எழுப்பியிருக்கின்றன. முல்லைப் பெரியாறு போராட்டம் பல்வேறு வடிவங் களில் இன்றும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அரசியல் கட்சிகள், அமைப்புகள் முன்னெடுத்த போராட்டமாக இல்லாமல், தன்னெழுச்சியான மக்கள் போராட்டமாக உருவெ டுத்த காரணத்தால் போராட் டம் நீர்த்துப் போகாமல், ஆங்காங்கே தொடர்ந்து வெடித்துக் கொண்டே இருக்கிறது.
அணு உலைக்கு எதிரான கூடங்குளம் மக்கள் போராட்டமும் இந்த அடிப்படையிலேயே தொடர்கிறது. முல்லைப் பெரியாறு பிரச்சினையை, நதிநீர்ப் பங்கீடு என்ற கோட்டிலிருந்து விலக்கி, "இனப்பிரச்சினை' என்னும் சிக்கலுக்குள் கொண்டுபோய் நிறுத்திவிட்டன கேரள அரசியல் கட்சிகள்.
தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை, கண்டனக் கூட்டங்கள், மக்கள் பேரணிகள், ஆர்ப்பாட்டங்கள் என்கிற போராட்ட வழிகளில் கேரள அரசின் நடவடிக்கைகளுக்கு எதிர்ப்புகள் காட்டப்பட்டன. இப்பிரச்சினையில் நடுவண் அரசின் மெத்தனப் போக்கைக் கண்டித்து தொடர்வண்டி மறியல்கள் நடைபெற்றன.
ஆனால் கேரள மக்கள் தங்கள் எதிர்ப்பைக் காட்டுவதற்கு ஜனநாயக வழியிலான போராட்டங்களை விட்டு விலகி, வன்முறையைக் கையாளத் தொடங்கினர். கேரள முதலாளிகளின் பண்ணைகளிலும், தேயிலைத் தோட்டங்களிலும் தலைமுறைகளாக வேலை செய்துவந்த தமிழர்களை அடித்து விரட்டினர். பெண்கள், குழந்தைகள் எனக் குடும்பம் குடும்பமாக, இரவோடு இரவாக உயிர்ப்பிழைத்தால் போதுமென்ற நிலையில் இங்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
காடுகள் வழியாக, மலைகளைத் தாண்டி இருட்டில் தட்டுத்தடுமாறி, மாற்றுத்துணி கூட இல்லாமல் தமிழர்கள் கண்ணீரோடு வந்த நிலையைக் கண்ட பின்னர்தான், தமிழ்நாட்டின் போராட்டக்களமும் கொஞ்சம் மாறுதலுக்கு உள்ளானது.
தமிழ்நாட்டிலுள்ள, மலையாளிகளின் கடைகள் மீதுதான் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. அதற்கே தமிழ்நாடு அரசு வழக்குகளைப் போட்டது. கேரள அரசோ தமிழர்களை அடித்துவிரட்டிய தன் மக்களின் பின்னால் அமைதியாக நின்றது. மனம் பொறுக்கா மல், தமிழகத்தில் மூவர் தீக்குளித்தனர். இவையயல்லாம் முல்லைப் பெரியாறு போராட்டத்தைச் சூடு தணியாமல் முன்னெடுத்துச் செல்கின்றன.
மலையாளத் திரைத்துறையினர் கூட்டாக இங்கு வந்து, முதலமைச்சரைச் சந்தித்து விளக்கமோ, வேண்டுகோளோ வைக்கின்றனர். இங்கிருக்கின்ற தங்கள் இனத்தவரைப் பற்றிய கவலையை வெளிப்படுத்து கின்றனர். இங்கே தமிழ்த் திரைப்படத்துறையினரின் நிலை என்ன? ஆங்காங்கே நடைபெறும் போராட்டங் களில் ஒருசில நடிகர்கள் மற்றும் இயக்குனர்கள் பங்கெடுத்து வருகின்றனர். அவர்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம். தமிழ்நாட்டு நடிகர் சங்கத் தலைவர் சரத்குமாரோ, அரசியல்வாதியாகவும் இல்லாமல், நடிகர் சங்கத் தலைவராகவும் இல்லாமல், இரண்டும் கலந்த கலப்பட "வியாபாரியாக' மட்டும் இருக்கிறார்.
பிரபல நடிகர்கள் பலரும் மலையாளிகளின் வியாபார நிறுவனங்களின் விளம்பரங்களில் தொண்டை கிழியக் கத்திக்கொண்டு இருக்கின்றனர். மறைந்த மதிப்பிற்குரிய நடிகர் திலகம் சிவாஜியை, தமிழகத்தின் மார்லன் பிராண்டோ என்று அறிஞர் அண்ணா சொல்வார். மார்லன் பிராண்டோ தன்னுடைய புகழை, செல்வாக்கை மக்களுக்காகப் பயன்படுத்தினார். கருப்பின மக்களுக்காக, மார்டின் கிங் ஜுனியரோடு போராட்டங்களில் கலந்துகொண்டிருக்கிறார். 1968இல் ஜுனியர் கொல்லப்பட்டபோது, தன்னுடைய படப்பிடிப்புகளை ரத்து செய்துவிட்டு அவருடைய இறுதி ஊர்வலத்தில் கலந்து கொண்டார். அவருக்கு இரண்டாவது முறையாக வழங் கப்பட்ட நோபல் பரிசை பெற்றுக்கொள்ள மறுத்து விட்டார். எதற்காகத் தெரியுமா?
அமெரிக்காவில் இந்தியர்கள் முறையாக நடத்தப்படாததற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்து நோபல் பரிசை புறக்கணித்தார். 2002இல் அமெரிக்கா ஈராக் மீது போர் தொடுத்தபோது, எதிர்ப்புக் குரல் கொடுத்ததோடு, எதிர்ப்பு ஊர்வலங்களில் மக்களோடு மக்களாகச் சென்றபோது அவருக்கு வயது 78 என்பதை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். இத்தகைய மனித நேயரோடு ஒப்பிடப்பட்ட "நடிகர் திலகத்தின்' மகன் பிரபு, என் இனம் என் உரிமை என்று குரல் கொடுத்திருக்க வேண்டியவர், கல்யாண் ஜுவல்லர்ஸ் விளம்பரத்தில்... மலையாள வியாபாரிக்காகக் கண்கள் பிதுங்க, நரம்புகள் புடைக்க வசனம் பேசுகிறார். "தம்பி' திரைப்படத்தில் தமிழீழ தேசியத் தலைவரின் பெயருடைய கதாபாத்திரத்தில் இன உணர்வும், சமூக அக்கறையும் காட்டிய நடிகர் மாதவன், "ஜாய் ஆலுகாசில் நகை வாங்கினால்தான் சந்தோம்' என்கிறார்.
"எதிலும் சேர்த்தி' இல்லாத நடிகர் விஜய், "தங்கமான உறவு' என்று தரச்சான்றிதழ் தருகிறார் ஜோஸ் ஆலுகாஸ் விளம்பரத்தில். அதுபோல் மணப்புரம் கோல்டு லோன் விளம்பரத்தில், "கையில இருக்கே தங்கம். கவலை ஏன்டா சிங்கம்' என்று முகமெல்லாம் பூரிக்கிறார் நடிகர் விக்ரம்.
இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மலபார் கோல்டு நிறுவனத்தின் விளம்பரத்தில் "இசைஞானி' இளையராஜா...நடிப்பதோடு... அந்த நிறுவனத்தின் "விளம்பரத் தூதுவ' (Brand Ambassador)ராகவும் இருக்கிறார். இசை, மொழி, இனம் என்னும் எல்லை களுக்கு அப்பாற்பட்டது என்பது உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால் இசைஞானிக்கு "தமிழன்' என்ற அடையாளமும், "தாய் மொழித் தமிழ்' என்ற அடையாளமும் இருக்கிறதல்லவா? மத்திய அரசு (2008)இல் பத்ம விருதுகளை அறிவித்தபோது, இளைய ராஜாவின் பெயர் அந்தப் பட்டியலில் இல்லை என்பதை அறிந்ததும், "என்ன தகுதியில்லை எங்கள் இசை ஞானிக்கு?' என்று ஆதிக்க மையத்தை நோக்கிக் கண்டன அம்புகளைத் தொடுத்தவர்கள் தமிழ்நாட்டு மக்கள். அப்படிப்பட்ட மக்களின் நலனில் அந்த "மாபெரும் கலைஞன்' கொண்டுள்ள அக்கறைதான் என்ன? கிரிவலத்திற்கு விளக்குப் போட்டதா?
இன்னும் சொல்லப் போனால், மற்றவர்களை விட இளையராஜாதான் முல்லைப்பெரியாறு போராட் டத்தில் முன்நின்றிருக்க வேண்டும். "பாட்டாளி மக்களின் பாவலர்' வரதராசனாரின் தம்பி, வேளாண் மண்ணான "பண்ணைபுரத்து மைந்தன்', மக்களுக்கான வாழ்வுரிமைப் போராட்டத்தில் ஆற்றிய பங்கென்ன? இந்தக் கேள்விகளைக் கேட்பதற்கு நமக்கு உரிமை இருக்கிறதா, இல்லையா?
இந்த விளம்பரங்கள் எல்லாம் முல்லைப் பெரியாறு பிரச்சினைக்கு முன்பாகவே எடுக்கப்பட்டவை, இத்தனை மாதங்களுக்கு என்று ஒப்பந்தம் போடப்பட்டிருக்கிறது... என்ன செய்வது என்றெல்லாம் காரணங்கள் சொல்லப்படக் கூடும். ஒப்பந்தம் நடிகரைக் கட்டுப்படுத்துவதுபோல், அந்த நிறுவனங்களையும் கட்டுப்படுத்தும்தானே! சரி ஒப்பந்தப்படி விளம்பரங்கள் வேண்டுமானால் தொடரட்டும். தங்கள் சொந்த மண்ணின் பிரச்சினைக்காகப் பேசுவதற்கு என்ன தடை? இவர்களின் கருத்துச் சுதந்திரம், இன உணர்வு ஆகியவற்றைக் கூடவா அந்த ஒப்பந்தங்கள் கட்டுப் படுத்துகின்றன? முல்லைப் பெரியாறில் கேரள அரசு செய்துவரும் அடாவடித்தனங்களைக் கண்டித்து, தமிழக மக்களின் போராட்டங்களுக்கு ஆதரவாக இந்த நடிகர்கள் பேசினால், என்ன இழப்பு வந்துவிடும் அவர்களுக்கு.
ஏற்கனவே ஒப்பந்தப்படி தொகைகூட கொடுக்கப்பட்டிருக்கும். அவர்களை வாழவைத்துக் கொண்டிருக்கின்ற தமிழக ரசிகர்களுக்காக, அப்படியே கொஞ்சம் பண இழப்பைச் சந்தித்தால்தான் என்ன. திரைத்துறையினரை மட்டும் சுட்டுவது ஏன் என்று சிலர் கேட்கலாம். காரணம் உயரத்தில் நின்று கொண்டிருப்பவர்கள் அவர்கள். அந்த உயரத்திலிருந்து அவர்கள் சொல்லும்போது, அதிக வீச்சோடு சென்று சேரும். கவனிக்கப்படும். மக்களிடம் உள்ள திரைப்பட மோகத்தால், அனைவரின் கவனத்தையும் எளிதில் ஈர்ப்பவர்கள். அந்த ஈர்ப்பை சொந்த நலனுக்கு மட்டும் பயன்படுத்தாமல், கொஞ்சம் பொதுநலனுக்காகவும் பயன்படுத்த முன்வரவேண்டும்.
மக்களோடு மக்களாக நின்று, அவர்களுடைய நலனில் அக்கறை கொண்டு வாழ்ந்த கலைஞர்கள்தான் இன்றைக்கும், என்றைக்கும் போற்றப்படுவார்கள். மார்லன் பிராண்டோ, நடிகவேள் எம்.ஆர்.இராதா, கலைவாணர் என்.எஸ்.கிருஷ்ணன் போன்றவர்களைச் சொல்லலாம். இதை நம்முடைய இன்றைய கலைஞர்கள் நினைவில் வைத்துக் கொள்வது நல்லது.
இந்தப் போராட்டத்தில் மக்கள் எப்படி நடந்துகொண்டார்கள் என்பதையும் நாம் பார்க்க ¼வ்ண்டியதிருக்கிறது. ஜாய் ஆலுகாஸ், ஹசானா, கல்யாண் ஜுவல்லர்ஸ் போன்ற மலையாளிகளின் கடைகளில் கூட்டம் கொஞ்சமும் குறையவேயில்லை. இது வெறும் கேரள எல்லையோர விவசாயிகளின் போராட்டம் மட்டுமன்று. தமிழர்களின் உரிமைக்கான போராட்டம். மக்கள் மலையாளிகளின் கடைகளுக்குச் செல்லாமல் புறக்கணித்திருக்க வேண்டும்.
நம்மையும், நம்முடைய உணர்வுகளைப் புரிந்து ஏற்றுக் கொள்ளா தவர்களைப் புறக்கணிக்க நொடிப்பொழுதும் நாம் தயங்கக்கூடாது. இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில், அன்னிய பொருட்கள் பகிஷ்கரிப்பு (புறக்கணிப்பு) என்பது ஒரு முக்கியமான போராட்ட வடிவமாக இருந்ததை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. இனத்தின் உரிமைக்கான போராட்டங்களில் அனைவரும் குறைந்தளவு அக்கறையோடாவது நடக்க வேண்டும்.
அரசியல் கட்சிகள் அழைப்புவிடுத்து, அதில் மக்கள் கலந்து கொண்ட போராட்டங்கள்தான் தமிழ்நாட்டில் மிகுதியும் நடைபெற்றுள்ளன. ஆனால் அழைப்பே இல்லாமல், அரசியல் கட்சிகள் தாமாகவே ஓடிவந்து கலந்துகொண்ட போராட்டம், முல்லைப் பெரியாறுக்காக மக்கள் முன்னெடுத்துச் செல்லுகின்ற இப்போராட்டம். இதில் திரைப்படக் கலைஞர்கள் மட்டுமல்ல, பெருவாரியான மக்களும் விலகியே நிற்கின்றனர் என்ற உண்மையை அனைவரும் உணரவேண்டும்.
- விவரங்கள்
- எழுத்தாளர்: சுப.வீரபாண்டியன்
- பிரிவு: ஜனவரி16_2012
தொடரும் கூடங்குளம் பிரச்சினை, வாழ்வா, சாவா என்பதைத் தீர்மானிக்கும் முல்லைப்பெரியாறு பிரச்சினை, இதெல்லாம் போதாதென்று அடிப்படைத் தேவைகளின் விலை உயர்வு என கடந்த ஆறு மாத காலங்களில் தமிழக மக்கள் சந்தித்துவரும் நெருக்கடிகளின் எதிரொலியாகக் கூட இது இருக்கலாம்.
சித்திரைதான் தமிழ்ப்புத்தாண்டு என்று சட்டம் போட்டுள்ள, பார்ப்பன சூழ்ச்சியைத் தாண்டி, பல்வேறு தமிழ் அமைப்புகள், தை ஒன்றில் தமிழ்ப்புத்தாண்டையும், பொங்கல் விழாவையும் சிறப்பாகக் கொண்டாட அணியமாகி வருகின்றன. மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய, பாராட்டப்படவேண்டிய முயற்சிகள்.
பொருள் பொதிந்த, முழுமையான பொங்கல் விழாக் கொண்டாட்டங்களைக் காணவேண்டுமானால் கிராமங்களுக்குப் போகவேண்டும் என்று சொல்வார்கள். ஆனால் அனைவராலும் அது முடியாது. அந்த வாய்ப்பை பெருநகரங்களில் வாழும் மக்களுக்குத் தந்தது சென்னை சங்கமம் என்று சொன்னால் மிகையாகாது. வீடியோ கேம்களுக்குள் தொலைந்துபோய்க் கொண்டிருந்த குழந்தைகளுக்கு, நம் மண்ணின் கலைகளை அறிமுகப்படுத்தியது சென்னை சங்கமம்.
பொங்கலை முன்னிட்டு, பத்துநாள்களும் சென்னையின் பூங்காக்களும், முக்கிய தெருமுனைச் சந்திப்புகளும் கிராமியக் கலைகளால் திருவிழாக்கோலம் பூண்டு நின்றக் காட்சியினை இந்த ஆண்டு காணமுடியவில்லை. முன்னாள் முதல்வர் கலைஞரின் மகள் கனிமொழி உருவாக்கி நடத்தியது என்ற காரணத்தினால், பாடப்புத்தகத்தில் இருந்த சென்னை சங்கமம் என்ற சொல்லையே அடித்துவிடச் சொன்ன, அக்கிரகாரத்து அராஜக ஆட்சியில், சங்கமமாவது, சமத்துவமாவது.
சென்னை சங்கமம் நடந்த பூங்காவில் நடைபயிற்சி செய்யும் பெரியவர் ஒருவர், "போன வருசம் இந்நேரமெல்லாம் இந்த இடம் திருவிழா மாதிரி இருந்திச்சி. இப்ப...' என்று பெருமூச்செறிந்ததைப் பார்க்க முடிந்தது. இது தனி ஒருவரின் ஏக்கமன்று. சென்னை சங்கமம் தந்த மகிழ்ச்சியினை உணர்ந்து பார்த்த மக்களின் ஏக்கம்...ஏமாற்றம்.
தமிழனுக்கென்று இருக்கின்ற ஒரே விழா தமிழர் திருநாளாம் பொங்கல் விழா மட்டும்தான். தமிழர்களின் அடையாளங்களை அழிக்கத் திட்டமிட்டு செயல்படும் திக்குதிசை இல்லா கூட்டம் இதையும் விழுங்கிவிடக் காத்திருக்கிறது. அதன் முதல் படிதான் சென்னை சங்கம் இல்லாத இந்த ஆண்டு பொங்கல் விழா. இப்புத்தாண்டு மீண்டும் சங்கமத்தையும், சமத்துவத்தையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கட்டும்.