சற்றுத் தொலைவில் போய்க்கொண்டிருந்த அவரைக் காட்டி உங்கள் அம்மா சொல்கிறாள், “உன்னை அவருக்குத் தெரியும், உன்னை மட்டுமல்ல எல்லோரையுமே அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும்’’. உங்களுக்கு வியப்பாகத்தான் இருக்கிறது, ஏனென்றால் அவள் மிகைப்படுத்திப் பேசக்கூடியவள் அல்ல. மேலும் அவள் சொல்கிறாள், “அவருடைய ஆசீர்வாதம் இருந்தால் நிச்சயம் உனக்கொரு நல்ல எதிர் காலம் வாய்க்கும்’’. முன்பேகூட அனேகமானபேர் சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்றாலும் அவரைப் பற்றியோ, அவரை சென்றடைவது பற்றியோ விருப்பம் எதையும் நீங்கள் கொண்டிருந்ததில்லை. உங்கள் தாயின் ஏதோ ரகசியத்தோடு பிணைக்கப்பட்டவராக நீங்கள் அவரைப் பார்த்து வந்ததுகூட காரணமாக இருக்கலாம். இணக்கமற்ற இடைவெளி ஒன்று நடுவில் விழுந்துவிட்டிருந்தது. ஆனால் இப்போது நிர்பந்தம் காரணமாக, ஒரு நம்பிக்கையால் உந்தப்பட்டவராக அவரைப்பின்தொடர்வது என்ற முடிவுக்கு வருகிறீர்கள்.

ஒரு கடைவீதி வழியே அவர் போய்க் கொண்டிருக்கிறார். அது நெரிசல் மிக்கதாக இருக்கிறது. பார்வையிலிருந்து அவரை இழந்து விடாமல், நெருங்கிச் சென்று விடலாமென்ற ஆவலில் நடக்கிறீர்கள். பின்பக்கத் தோற்றம்தான் தெரிகிறது என்றாலும் அவருடைய முதிர்ச்சியை, வசீகரத்தை உங்களால் கண்டுகொள்ள முடிகிறது. நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறோமா, பின்தங்கிக் கொண்டிருக்கிறோமா என்று தெரியாதபடிக்கு அவருடைய நடையின் வேகம் தீர்மானமற்றதாக இருக்கிறது. அந்த சாலையிலோ, விலகிச் செல்லும் பிரயத்தனம் இருந்தாலும்கூட ஆட்கள் ஒருவரையொருவர் உராய்ந்து செல்லும்படி நேர்கிறது. அவர்களுக்கு மத்தியில்தான் என்றாலும் அவருக்கு மட்டும் ஏனோ மரியாதையுடனும், பயத்துடனும் அவர்கள் விலகி வழிவிட்டு நகர்வது போலத் தெரிகிறது. சிலர் அவருக்குத் தங்களுடைய வணக்கத்தைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறார்கள். கடைவீதியைத் தாண்டியதும் ஒரு சந்தில் ஒதுங்கி நின்று அவர் சிறுநீர்க் கழிக்கச் செல்கிறபோது சற்று நெருங்கிவிடுகிறீர்கள். அருகில் செல்ல துணிச்சலற்று, தாமதம் காட்டி, அவர் சாலைக்கு வந்ததும் பின் தொடர்கிறீர்கள். களேபரங்கள் தணிந்த குடியிருப்புகள் வழியே அவர் போகிறார். வீடுகள் நெருங்கித் தெரிகின்றன. ஒவ்வொரு வீட்டையும் பல குடும்பங்கள் பகிர்ந்து கொண்டு வாழ்வது புலப்படுகிறது. அதுமாதிரியான ஒரு வீட்டுக்குள்தான் அவர் போகிறார்.

அடுத்தடுத்து நான்கைந்து கதவுகள். இரண்டாவது கதவு திறந்திருக்க உள்ளே போகிறார். இந்த வீடுதான் அவர் வசிப்பிடமா என்று வியப்படைகிறீர்கள். ஆனால் அதுவோ உட்புறம் அகன்று பெரிய மண்டபமாக விரிகிறது. அங்கே அவருக்காக நிறைய ஆட்கள் காத்திருக்கிறார்கள். மத்தியிலிருந்த அவருக்கான பீடத்தில் போய் அமர்ந்து கொள்கிறார். தன்னை வணங்குகிறவர்களுக்கு கற்கண்டுகளை வழங்கி ஆசீர்வதிக்கிறார். உள்ளே சென்று தானும் ஆசீர்வாதம் பெறலாமே என்பதாக தோன்றிய எண்ணத்தை ஏனோ உங்கள் மனம் ஏற்கத் தயங்குகிறது. சிலர் அவரிடம் எதையோ சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் சொல்வதை வெறுமனே கேட்டுக் கொள்கிறார். அழக்கூடச் செய்கிறார்கள் சிலர். அவரைச்சுற்றி கம்புகளையும், கத்திகளையும் வீசி வீர சாகசங்கள் செய்து காட்டுகிறார்கள், நடனமாடுகிறார்கள், பாடல்களைப் பாடுகிறார்கள். பாடல்கள் சேர்ந்து ஒலிக்கின்றன. இதற்காக அவர்கள் முன்பே ஒத்திகை செய்து கொண்டு வந்திருக்க வேண்டும்.

எல்லாவற்றையும் பார்க்கவும், அறியவும்கூடிய கண்கள் அல்லவா அவை. அதில்தான் எவ்வளவு கருணை! எவ்வளவு கனிவு! இந்த சடங்குகளுக்கு பின் அங்கிருந்து அவர் வெளியே வருகிறார். ஒருவன் அவருக்குப் பின்வந்து மரியாதையுடன் வழியனுப்பி வைக்கிறான். அவர் தெருவில் இறங்கி நடக்கிறார். கையில் சிகரெட் ஒன்று புகைந்து கொண்டிருக்கிறது. தெருக்களைக் கடந்துபோகிறார். வீதிகள், வீடுகள், எல்லாம் பெருகி நகரத்தை விட்டு வழிந்தோடிக் கொண்டிருக்கின்றன. அது புறநகர் பகுதி போலத்தான் தெரிகிறது. குடிசைகள் நிறைந்த குடியிருப்புகள். இங்கேயும் சிலர் அவருக்கு வணக்கம் சொன்னார்கள் என்றாலும் அவ்வளவு உற்சாகம் கொண்டதாக இல்லை. இவ்வளவு தொலைவு அவரைப் பின்தொடர்ந்தும்கூட ஏன் அவர் கவனித்தது போல காட்டிக் கொள்ளவில்லை? ஏதோ சதிக்குள் நாம் சிக்கிக்கொண்டி ருக்கிறோமோ என்ற அச்சம் எழுகிறது. எல்லாம் தெரிந்தும் தெரியாதது போல இருப்பது அவருடைய சுபாவமாக இருக்கலாம் என்று எண்ணி சமாதானம் கொள்கிறீர்கள்.

குடிசைப்பகுதியை ஒட்டிய மாதிரியான ஒரு இடம். கான்கிரிட் வீடு ஒன்றின் முகப்புப் படிகளில் ஏறிச்சென்று கதவை ஒட்டியிருந்த அழைப்பு மணிக்கான பொத்தானை அழுத்துகிறார். கதவு திறக்கிறது. ஒரு நடுத்தர வயது பெண்மணி வெளிப்பட்டு அவரை வரவேற்கிறாள். “யாரு, சாமியா? உள்ள வாங்க’’ என்கிறாள் அவள். தடித்த சரீரத்துடன் ஒரு பழைய நடிகையின் சாயல் அவளிடம் தென்படுகிறது. அவள் தனது முதிர் பருவத்தில் நடிப்பதற்கான வாய்ப்புகளற்றுப்போய் ஒரு கட்சியின் உறுப்பினராகி செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்தாள் என்பது போன்றும் அவளைப் பற்றி ஒரு எண்ணம் தோன்றுகிறது. அவர் உள்ளே போகிறார். “எங்கள் அதிர்ஷடம் இது. சரியான சமயத்தில்தான் வந்திருக்கிறீர்கள்.’’ அவர் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்ததும், அவருக்கு முன் பணிவுடன் நின்று அவள் சொல்கிறாள், “புதுசா ஒரு குழந்தை வந்திருக்கு’’. அவள் உள்ளே பார்த்து அழைக்கிறாள், “கொழந்த இங்கே வா’’. ஒரு அறைக் கதவைத் திறந்துகொண்டு சிறுபெண் ஒருத்தி வெளிவருகிறாள். அவளுக்குப் பன்னிரெண்டு பதிமூன்று வயதிருக்கலாம். அச்சத்துடன், இருவருக்கும் எதிரே வந்து நிற்கிறாள். அவளுடைய தயக்கத்தைப் புரிந்து கொண்டவராக சிறு கையைப்பற்றி அருகில் இழுத்து தன்மடிமேல் இருத்திக் கொள்கிறார்.

“பயப்படாத கொழந்த. அவர் உன்னை ஒன்றும் செய்யமாட்டார். இந்த சாமிதான் நமக்கு எல்லாம். அவரின் தயவில்தான் நம் வாழ்க்கை இருக்கிறது. உன் அதிர்ஷ்டம் அவர் இன்று இங்கே வந்தது’’ என்கிறாள் அந்தப் பெண். மடியிலிருந்தவளை தன் பக்கம் திருப்பி நெற்றியில் முத்தம் ஒன்றைப் பதிக்கிறார். மகிழ்ச்சியுடன் கூவுகிறாள் அவள், “உன்னை அவர் ஆசீர்வதிக்கிறார் பெண்ணே!’’. மடியிலிருந்தவளை எடுத்து தனது கைகளில் ஏந்திக்கொண்டு, திறந்திருந்த ஒரு படுக்கையறைக்குள் தூக்கிச் செல்கிறார் அவர். அங்கிருந்த திரைச்சீலைகள் மற்றும் படுக்கையின் மேல் பரப்பியிருந்த விரிப்புகளின் நிறங்களால் அந்த அறையே செம்மஞ்சள் நிறத்தாலான ஒரு ஒளி பூசியதாகத் தோன்றுகிறது. கட்டிலின்மேல் அவளை அமர்த்தியபோது, அவளுடைய கண்கள் மிரட்சியுடன் நோக்குகின்றன. அவர் அவளை நோக்கி ஒரு கனிவான ஒரு புன்னகையை உதிர்க்கிறார். அவளுடைய கன்னங்களை இதமாகத் தடவிக்கொடுத்து, மீண்டும் ஒருமுறை அவளுடைய நெற்றியில் தனது உதடுகளால் ஆசீர்வதிக்கிறார்.

அவளுடைய மேல்சட்டையை அவர் கழற்றிய போது அவளது உடல் முழுக்கவும் ஒரு நடுக்கம் பரவுகிறது. பறவையைப் போன்ற அவளுடைய மெல்லிய தேகத்தைக் கைகளில் பற்றித்தூக்கி படுக்கையில் கிடத்திவிட்டு, தனது ஆடைகளையும் களைந்து கொள்கிறார். அவருடைய உடலின் பிரகாசம் அவளை திகைக்கச்செய்கிறது. அருகில் நெருங்கிப்படுத்து அவளை அணைத்துக்கொள்கிறார். அவளுடைய சிறிய மார்புக் காம்புகளை உறிஞ்சி, கீழே தவழ்ந்து யோனியில் முத்தமிடுகிறார். அவளுடைய கால்களுக்கிடையே அமர்ந்து தனது வீரியத்தால் அவளுடைய சரீரத்தை பிளக்கையில், அவளுடைய தேகம் அதிர்கிறது. கசிந்த ரத்தமும், அவளுடைய வலியும், வீறிடலும்... அலறல்களும்... அப்போது ஒரு கனவின் சாயல் கொண்ட ரூபங்களின் தாக்குதலில் பிரம்மை பிடித்தவர் போல தெருவில் நின்றிருந்த உங்களைக் கூச்சலும் குழப்பமும் கொண்ட ஒரு அமிலக்காற்று சுழ்ந்து, சுழன்று நகர்கிறது. ஆட்கள் இங்கும் அங்கும் பரபரப்புடன் ஓடிக்கொண்டும், கூச்சலிட்டுக்கொண்டும் இருக்கிறார்கள். ஆயுதம் தாங்கிய சிலர் ஒன்றுகூடி தாக்குதலுக்கான இலக்குகளை நிர்ணயித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தெருக்களைக்கடந்து பிரதான சாலைக்கு வந்த போது கலவரத்தின் முழுதீவிரத்தையும் நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள். கடைகள் உடைக்கப்படுவதும், வாகனங்கள் எரிக்கப்படுவதும் சடங்குகள் போல நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன. வெறி கொண்டு திரிந்த சிலருக்கு பயந்து, பதுங்க இடம்தேடி ஆட்கள் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆயுதங்களுடன் ஒரு சந்திலிருந்து வெளிப்பட்ட ஒரு கும்பல், எதிர்பட்ட சிலரை இனங்கண்டு வெட்டி வீழ்த்துவதையும், தீயிட்டு கொளுத்துவதையும் பீதியுடன் பார்க்கிறீர்கள். பயந்து பின்வாங்கிய உங்களை ஒரு தொலைபேசி அறை மறைத்துக்கொள்கிறது. நீங்கள் ஒளிந்திருந்த இடத்தை அவர்கள் நெருங்கியபோது நீங்கள் திடுக்கிட்டுப்போகிறீர்கள். அவர்தான் அந்த கும்பலுக்கு தலைமை தாங்கி நிர்வாணியாக வந்து கொண்டிருக்கிறார்; ஆணைகள் பிறப்பித்துக் கொண்டிருக்கிறார். இன்னும் தோய்வடையாத அவருடைய குறி தடிமனாக அசைகிறது. அவருடைய நரைத்த தாடியில் ரத்தக்கறை படிந்திருக்கிறது.

பதுங்கியிருந்த உங்களை கண்டுகொண்ட ஒருவன் அந்த கும்பலுக்குள் இழுத்துச் செல்கிறான். இரையைக் கவ்வும் மிருகம் போல உங்களை அவர்கள் வளைத்துக் கொள்கிறார்கள். உங்களது ஆடைகள் அகற்றப்படுகின்றன. நிர்வாணமாக நிற்கிற உங்களுடைய முதுகிலும், புட்டத்திலும், மார்பின்மேலும் அடிகள் இறங்குகின்றன. ஒருவன் சொல்கிறான், “இவன் சாமியை வேவுபார்த்தபடி அவரைத் தொடர்ந்தே வந்து கொண்டிருந்தான்’’. ஒரு கழி உங்கள் கால் எலும்புகளை சிதைக்க, நிலைதடுமாறி கீழே விழுகிறீர்கள். “இவன் சாமியைப்பற்றி ஆபாசமாக கனவு கண்டுகொண்டிருந்தான்’’. உங்களின் நினைவை இழக்கச் செய்யும்படி, ஒரு தடி உங்கள் தலையைப் பிளக்கிறது. கேலியான குரலில் ஒருவன் சொல்கிறான், “இவனுக்கு சாமியின் ஆசீர்வாதம் வேண்டுமாம்’’. உங்களுடைய குறியைப் பரிசோதிக்கிற அவர், ‘தேவிடியா மகனே’’ என்று திட்டியபடி தனது கையிலிருந்த கத்தியால் உங்கள் குறியை அறுத்து சாலையில் வீசியெறிகிறார். அவர் முழக்கமிடுகிறார், ஆயுதங்களை உயர்த்திப்பிடித்தபடி அதை மற்றவர்களும் திரும்ப முழங்குகிறார்கள். “ஆண்கள் பெண்கள், அவர்களின் குறிகள், அதில் வடியும் ரத்தம், கடல், மழை, காற்று, இந்த பூமி, இதில் வாழும் புழு பூச்சிகள், செடி, கொடிகள், இரவு, பகல் அனைத்தும், நம் தெய்வம் நமக்களித்தவை, ஆமென்’’

“ஆமென்’’