எனக்கு ஒரு கனவு
இருக்கிறது
அது எப்போதும்
ஏதாவதொன்றாய் மாறிக்
கொண்டேயிருக்கிறது
சுமை என்பது
என் அப்பாவின் வாக்கு
கஷ்டம் என்பது
என் அம்மாவின் சொல்
வெறும் பார்வையோடு சில
முத்தங்கள் என் மனைவியினுடையது
நான் கவியாகி சுற்றும்
என் காட்டுக்கு அது
பின்னிரவு சன்னலைத்
திறந்து கொண்டிருக்கிறது
வாய் அசையா பெரும் பூட்டை
திறப்பதிலேயே குறியாக
இருக்கும் நான் எப்போதாவது
என் கனவு தாண்டி விடுவதுண்டு
அங்கே என் மகனாகி
டோரா புஜ்ஜியுடன் பேசிக்
கொண்டிருக்கும் என்னிலிருந்து
மெல்ல மாறத் தொடங்குகிறது
இக் கனவின் கடைசி வரியும்
மாறி விட்ட கனவின் முதல் வரியும்....

- கவிஜி